Ο κλάδος του τουρισμού, όπως και πολλοί άλλοι, έχει υποστεί μεγάλη καθίζηση λόγω κορωνοϊού στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες όπως Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, και όπου αλλού υπάρχει θάλασσα και τουριστικά θέρετρα.
Η πανδημία προκάλεσε ήδη απώλεια θέσεων εργασίας, ανασφάλεια όλων των εποχικών εργαζομένων αλλά και άγνωστο μέλλον για τα πακέτα διακοπών και γενικότερα όλα όσα ίσχυαν μέχρι τώρα για τον εν λόγω κλάδο.
Και να το έλεγε κανείς, δεν θα το πίστευε ότι κάποτε θα έπαυαν οι αεροπορικές πτήσεις λίγο πριν την καλοκαιρινή σαιζόν ή θα επιτρέπονταν μόνο με μάσκα αλλά και με πολλά περιοριστικά μέτρα στα ίδια τα τουριστικά θέρετρα. Αλήθεια, περίμενε κανείς ότι τα αντισηπτικά θα ήταν τόσο περιζήτητα, το ίδιο όπως και το οινόπνευμα αλλά και οι χειρουργικές μάσκες; Θα πει κανείς πως κάποιοι τα είχαν προβλέψει όλα αυτά, και είναι σωστό. Ομως στην πράξη, δεν μπορούσε να διανοηθεί κανείς ότι θα το ζήσει.
Μπορεί να φανταστεί κανείς π.χ καλοκαιρινό φλέρτ με χειρουργική μάσκα; Μπορεί να συνειδητοποιήσει ο καθένας από εμάς ότι για φέτος ή και ίσως για πολλά ακόμη χρόνια θα ζούμε στο έλεος των άγνωστων ιών, παρασκευαζόμενων ή μη; Και τελικά πού βρίσκεται η αξία της ζωής; Σε ποιο επίπεδο μπορούμε πλέον να επικοινωνήσουμε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις ;
Μόλις πριν από λίγο καιρό όλοι μας σχεδόν συζητούσαμε για το αδιέξοδο των σημερινών κοινωνιών, για την χαμένη επικοινωνία και τις ελλειμματικές ανθρώπινες σχέσεις. Ολοι ανεξαιρέτως κάναμε λόγο για παταγώδη αποτυχία των συστημάτων εξουσίας που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα σε τεράστιο αδιέξοδο. Οι ανησυχίες μας ήταν τόσο μεγάλες που μόνο ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να τις ισοσκελίσει.
Και να που το γεγονός αυτό συνέβη, προκαλώντας τεράστιο φόβο, ανασφάλεια αλλά πάνω απ΄όλα μια ζωή στην κόψη του ξυραφιού. Τι και αν βρεθεί το εμβόλιο κάποια στιγμή; Τι και αν η ζωή προστατευθεί για ένα ακόμη διάστημα μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο που θα αναστατώσει την ανθρωπότητα! Και δεν είναι μόνο ο τουρισμός που έχει πληγεί σοβαρά αλλά και τόσοι άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι γύρω από αυτόν.
Για την Ελλάδα, το πλήγμα είναι πολύ μεγάλο. Και δεν σώζεται η κατάσταση με τους επόμενους καλοκαιρινούς μήνες. Θα πρέπει λοιπόν το κράτος να ενσκήψει στον κλάδο αυτόν και να τον στηρίξει. Γενικότερα όμως θα πρέπει να στηριχθεί ο κόσμος μετά από όλη αυτή την δοκιμασία. Και όταν εννοώ στήριξη δεν σημαίνει ότι με ένα μηνιάτικο «τελειώσαμε με τις υποχρεώσεις μας», σε αυτοαπασχολούμενους ή μισθωτούς.
Η κατάσταση αυτή όπως φαίνεται θα κρατήσει καιρό. Πόσο μπορεί όμως να αντέξει ο κόσμος; Για πόσο θα παρατείνεται η απόσταση μεταξύ τους και η κάθε είδους επικοινωνία θα γίνεται με χειρουργικές μάσκες και αντισηπτικά; Αυτό δεν λέγεται ζωή. Τουλάχιστον όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Τι μένει από όλο αυτό; Η εικόνα των αποστασιοποιημένων ανθρώπων. Μεταφορικά και στην κυριολεξία. Η εικόνα που κανείς δεν είχε ως τώρα φανταστεί.
