Πάντα και στην πιο μεγάλη κρίση -όταν τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά- κάποιοι βρίσκουν χρόνο και για καλαμπουράκι.
Υποκλίνομαι με δέος στους θηρευτές των ψήφων των “αρνητών” για τη μολυσματική νόσο covid-19.
Κάπως πρέπει μέσα στην καταχνιά να γελάσει το χειλάκι μας και εμάς.
Μου θυμίζει εκείνο το αστείο που λέει ότι «προκειμένου να ισχυριστούμε ότι όποιος πέφτει από αεροπλάνο πεθαίνει, πρέπει να ρίξουμε εκατό ανθρώπους με αλεξίπτωτο και άλλους εκατό χωρίς, και να μελετήσουμε κατόπιν τα αποτελέσματα».
Κρατάτε γερά, γιατί μετά θα ξεκινήσει η κουβέντα για τις αυξήσεις και τα επιδόματα.
Εντάξει, ο Ελβετός “Τσιόδρας” είπε ότι στους αρνητές του ιού δεν πρέπει να δίνουμε κρεβάτι στην εντατική γιατί δεν τηρούν τα μέτρα.
Αυτό το θεωρώ χυδαίο για μια πολιτισμένη χώρα, αλλά δείχνει και τον πολιτισμένο δρόμο της πειθούς που έχει επιλέξει η ελληνική ηγεσία.
Κάποτε όταν τελειώσουν όλα αυτά με το καλό μπορεί να βρεθεί άλλος ένας Ρόμπερτ Μουζίλ να γράψει ένα πόνημα “Περί βλακείας”.
Καταλαβαίνω και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Εκεί κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα και περιμένουν δημοσκοπήσεις.
Τώρα θα μου πείτε ότι στην Ελλάδα, στην Αμερική και αλλού τις δημοσκοπήσεις τις πιστεύουμε, όταν μας συμφέρουν. Έχε γεια!
