ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ πολιτικούς και παρατάξεις για να λύνουν τα προβλήματα της χώρας. Οχι να τα αναβάλλουν στο διηνεκές ή να προσθέτουν κι άλλα σ’ αυτά!
ΕΔΩ κι έναν χρόνο που κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ (με τους ΑΝΕΛ), εκτός από λόγια και ιδεοληπτικές προθέσεις, εκτός από μερικές κινήσεις για το θεαθήναι, δεν είδαμε καμιά βελτίωση στη ζωή μας.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, οι αρνητικοί δείκτες έχουν αυξηθεί, η ζωή μας στενεύει περισσότερο, οι φόροι και η ακρίβεια αυξάνονται, το άγχος της επιβίωσης μεγαλώνει, ενώ και το προσφυγικό έφτασε στο απροχώρητο.
Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ βαθαίνει και η ελάχιστη ελπίδα που είχαμε επενδύσει στην «πρωτο-δεύτερη» αριστερή κυβέρνηση πεθαίνει.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στη χώρα είναι εκρηκτική: το ασφαλιστικό δεν ψηφίζεται, το φορολογικό περιμένει, η αξιολόγηση των θεσμών αναβάλλεται, οι αγρότες κόβουν τη χώρα στα δυο με τα τρακτέρ τους, το προσφυγικό γίνεται το υπ’ αριθμό ένα άλυτο πρόβλημα της χώρας. (Ήδη, περισσότεροι από 25.000 πρόσφυγες είναι εγκλωβισμένοι σε διάφορα κέντρα, ενώ ο αριθμός τους αυξάνεται από μέρα σε μέρα).
ΕΤΣΙ, θεωρείται δικαιολογημένος ο προβληματισμός των εχεφρόνων πολιτών, αλλά και πολλών Συριζαίων βουλευτών. Οι αντοχές των τελευταίων στη διαχείριση τόσων πολλών θεμάτων και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς κανένα απτό αποτέλεσμα, έχουν εξαντληθεί. Ο προβληματισμός τους περί του πρακτέου έχει μεταφερθεί στο Μαξίμου.
ΠΟΛΛΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ στις συνομιλίες τους έπαψαν να εκφράζουν τη βεβαιότητα που εξέφραζαν μέχρι προ τινός: ότι, δηλαδή, η κυβερνητική πλειοψηφία είναι δεδομένη κι ακλόνητη κι ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές θα μπορούσαν από μόνοι τους να σηκώσουν το βάρος των εξελίξεων!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αναζητείται εναγώνια νέο σχήμα, ή νέα πλειοψηφία στη Βουλή.
ΚΙ ΟΜΩΣ, και πάλι χάθηκε πολύτιμος πολιτικός χρόνος, λόγω άσχετων με την πραγματικότητα, ιδεοληπτικών θέσεων. Διότι, σε ότι αφορά το προσφυγικό, δεν αρκεί να διατυμπανίζεις τον «ανθρωπισμό» της χώρας όταν δεν έχεις φτιάξει καν στοιχειώδεις υποδομές, ώστε αυτός να γίνεται πραγματικότητα.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ αίτιο της κατάρρευσης της χώρας, αυτή τη φορά δεν θα είναι η κακή πολιτική των κυβερνώντων αλλά η άρνηση ενός αριστερού κόμματος να αποδεχθεί την πραγματικότητα, να προσαρμοσθεί σ’ αυτήν έγκαιρα και να την αντιμετωπίσει… Μια αδυναμία δηλαδή του κυβερνάν σε όλο της το μεγαλείο.
