Ο θαυμασμός και οι έπαινοι φίλων και αντιπάλων
Σε όλο τον κόσμο έχει μαθευτεί η ιδιαίτερη γενναιότητα και η σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Φράσεις που ειπώθηκαν κατά την διάρκεια, αλλά και μετά την λήξη του πολέμου, έχουν μείνει στην ιστορία, όπως:
«Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ»! Θαυμασμός και έπαινος από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, που επίσης είπε: «η στάση των Ελλήνων στον πόλεμο ήταν καθοριστικός παράγοντας για τη νίκη»!
Αλλά και ο ίδιος ο Χίτλερ δήλωσε στις 4 Μαίου 1941 τα παρακάτω που προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση στην παγκόσμια κοινότητα: «Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να πω ότι μόνον οι Έλληνες απ’ όλους τους αντιπάλους οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο»!!
Ο Στάλιν στις 31 Ιανουαρίου 1943 είπε σε ομιλία του: «Ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο»!
Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Φραγκλίνος Ρούσβελτ, σε λόγο του στις 10 Ιουνίου 1943 είπε: «Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητο του γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας»
Τα είπαν αυτά γιατί είχαν προηγηθεί βαριές ήττες για κράτη της Ευρώπης όπως Η Γαλλία, που ήταν υπερδύναμη της εποχής εκείνης, και όμως η αντίσταση της κράτησε μόνο 43 ημέρες!
Η Νορβηγία 61 ημέρες! Η Πολωνία 30 ημέρες! Το Βέλγιο 18 ημέρες! Η Ολλανδία 4 ημέρες! Η Ελλάδα όμως αντιστάθηκε 219 ημέρες!
Ημέρα μνήμης και τιμής για τους προγόνους μας που με αυταπάρνηση αντιστάθηκαν στον επίβουλο κατακτητή και συνέβαλαν στην τελική νίκη ενάντια στα ναζιστικά στρατεύματα.
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
ΟΧΙ!!!
1940. Κάποιος γενναίος Έλληνας ονόματι Ι. Μεταξάς βροντοφώναξε το ιστορικό ΟΧΙ στα σχέδια των κατακτητών.
Αυτό το έμαθα διδασκόμενη ελληνική ιστορία στο σχολείο.
Θυμάμαι τις εθνικές γιορτές της καθιερωμένης επετείου. Τα ποιήματα που λέγαμε, τα σκέτς που παίζαμε και τις παρελάσεις με ειδική ενδυμασία.
Συγκεκριμένα στο σχολείο μου φορούσαμε τα κορίτσια μπλε πλισέ φούστα, λευκό πουκάμισο και μπλε καζάκα. Τα χρώματα της σημαίας μας. Ένοιωθα περήφανη σαν Ελληνίδα.
Τα εμβατήρια και ο Εθνικός ύμνος μου προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης. Θλίβομαι που στις μέρες μας απαγορεύονται οι παρελάσεις για τους γνωστούς λόγους (πανδημία και ταραξίες που αμαυρώνουν την Εθνική γιορτή).
Όμως η τιμή και η δόξα στους ήρωες και στους πεσόντες στις μάχες παραμένει ανεξίτηλη στις καρδιές μας.
Το ΟΧΙ με σημάδεψε γιατί …. Κι εγώ έμαθα να λέω ΟΧΙ σε όσους έχουν κατακτητικούς ή εμπόλεμους σκοπούς.
Είναι γενναίο να λες ένα βροντερό ΟΧΙ σε όσους σε επιβουλεύονται και θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν για δικό τους όφελος.
Είναι γεγονός ότι η ιστορία διδάσκει, για όσους θέλουν να διδαχτούν.
Νανά Μπακόλα
ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ…
28 Οκτωβρίου 1975
Πέρα στο λιμάνι σημαιοστολισμένα τα καράβια του ενδόξου ναυτικού μας.
Στέκω στη κεντρική δίπλα στον ένστολο σύζυγο, η παρέλαση στο φόρτε της, περνούν από μπρος μας τα τεθωρακισμένα, η γη τραντάζεται συθέμελα, βαρύς αχός ακούγεται από τα βάθη των αιώνων, κι η υπερηφάνεια για τη Πατρίδα μας κατακλύζει. Αλλά και η οργή, για τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου, που πληγώνουν…
Να και το σμήνος, τ’ ατρόμητα παιδιά μας των αιθέρων! Σηκώνω το κεφάλι και νοερά τα χαιρετώ. Στέλνοντας, μήνυμα -κρυφό λες- στον Ανθυπολοχαγό Αεροπορίας Στρατού αδελφό μου, που υπηρετεί σε κοντινή πόλη και σίγουρα θα πετά κι αυτός πάνω απ’ την παρέλαση.
Ο θόρυβος σιγάζει, ο κόσμος κατευοδώνει μ’ επευφημίες και χειροκροτήματα τους στρατευμένους μας, συνωστιζόμαστε τώρα στο πλήθος κι ο σύζυγος με πιάνει απ’ το χέρι.
Νιόπαντροι είμαστε, συγκινημένοι πολύ κι οι δυο μας, διότι γνωρίζουμε καλά πως θα μετακινούμεθα συνέχεια σ’ ακριτικές περιοχές, πως θα θυσιάσουμε στο καθήκον φίλους, συγγενείς, μόνιμη κατοικία και καθετί που μας ευχαριστεί, μα πως αξίζει το κόπο… Και τα χρόνια κυλούν… 28η Οκτωβρίου 2020, στη βεράντα μόνη, ο ιός στο φόρτε του, η σημαία μου καταχτυπιέται στο ψιλόβροχο, η μέρα κενή, κοιτώ τον άδειο δρόμο από κάτω κι ο νους με ταξιδεύει σε χρόνους περασμένους, σε καλές και κακές στιγμές, σε χαρές και λύπες, σε απώλειες…
Επέτειος του ‘40 σήμερα. Εγκλεισμός και νέκρα παντού… Στρέφω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό κι ο «χαμένος ανθυπολοχαγός της Αλβανίας» στο άσμα του Ελύτη έρχεται ξαφνικά και με βρίσκει. Τα μάτια βουρκώνουν, τα χείλη σιγοψιθυρίζουν: «…Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη,/ Μ’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά,/ Μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί, / Μοιάζει μπαξές που του ‘φυγαν άξαφνα τα πουλιά, / Μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στην σκοτεινιά, / Μοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε…» Τι απώλεια αλήθεια!
Μπορεί να δυσκολευόμαστε αυτό τον καιρό, μα δεν σε ξεχνάμε «ωραίο, γερό και γενναίο» παιδί που έδωσες τη ζωή σου για την Πατρίδα! Θα σε θυμόμαστε πάντα, εμείς οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας, με την υπόσχεση, σαν κι εσένα να κάνουμε το χρέος μας όταν χρειαστεί!
Αθηνά Κανιτσάκη – Συγγραφέας
Ελλήνων κατορθώματα
Ότι συνέβη στα βουνά τσ΄ Ηπείρου το Σαράντα
με τους φασίστες Ιταλούς θα με «ψηλώνει» πάντα.
Το μάθημα που δώσαμε τότε στο Μουσολίνι
αιώνες κι αν περάσουνε αξέχαστο θα μείνει.
Γίγαντες αποδείχτηκαν οι Έλληνες φαντάροι
απέναντι στους Ιταλούς που είχανε φουλάρει
Με αναμμένες μηχανές την Πίνδο επατήσαν
στα σύνορα μας φτάσανε να τα διαβούν ζητήσαν.
Μα πήρανε απάντηση από τα φανταράκια
κι έκαναν πισ΄ ολοταχώς λέρωσαν τα βρακάκια.
Στη θάλασσα τους ρίξανε τσ΄Ελλάδας τα κοπέλια
Και η Ευρώπ΄ολόκληρη ξεράθηκε στα γέλια.
Εννιαχωριανός (Γιάννης Μαλαξιανάκης)
28 Οκτωβρίου 1940
Στα σταυροδρόμια των μύθων, γεννιέται ο θρύλος. Στα σταυροδρόμια των θρύλων, υπάρχει το γεγονός. Στα σταυροδρόμια των γεγονότων, γεννιέται η Ιστορία ενός λαού, ενός έθνους.
Η ελληνική Ιστορία βρίθει -από τα βάθη των αιώνων- γεγονότων δόξης και πολιτισμού θρύλων αλλά και μύθων, σεπτή παραδοχή της παγκοσμιότητας.
Τούτες τις μέρες, αναθαρρεύει ο νους, πισωγυρνά, και σταματά στην 28η Οκτωβρίου του 1940. Τότε, που ο ιταλικός φασισμός, χτύπησε απροειδοποίητα την πόρτα του `Έθνους μας, απαιτώντας «γην και ύδωρ». Και από τα βάθη των αιώνων έρχεται ο απόηχος του «Μολών Λαβέ» των Αρχαίων Ελλήνων σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ο νεοέλληνας Μεταξάς (αλλά κι όλο το `Εθνος) απάντησε λακωνικά στην αυθάδη απαίτηση του φασισμού, μονολεκτικά: «ΟΧΙ»!. Και ακολούθησε το `Επος του 1940, με τους στρατιώτες-πατεράδες μας να μάχονται εναντίον των σιδηρόφρακτων μεραρχιών του Μουσολίνι. Τους έριξαν στη θάλασσα, έπαθε ζημιά απίστευτη ο φασισμός. Πισωγυρίζει όμως ο νους (τούτες τις μέρες) και στα παλληκάρια του 40 που έπεσαν μαχόμενοι στα αφιλόξενα αλβανικά βουνά, με την ρητή απαγόρευση της αλβανικής κυβέρνησης της συλλογής και του ενταφιασμού τους. Από εκεί τα παλληκάρια μας, στέλνουν μήνυμα στους πανέλληνες:
«Ω ξειν, αγγέλλειν τοις `Ελλησι ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»..
Εμείς απλά κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στα γεγονότα εκείνων των ημερών, με δόξα και περηφάνεια!
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Η θυσία των προγόνων μας
Ας αξιοποιήσουμε τη θυσία των προγόνων μας για ελευθερία!
Έτσι, έχουμε εμείς την πολυτέλεια τώρα, να ασχοληθούμε με σπουδαίες δράσεις και ιδανικά.
Ας μην σπαταλήσουμε την τόσο ακριβά πληρωμένη με ζωές ελευθερία, σε μικροτητες και επουσιώδη θέματα.
Τι ζητάμε;
Μονάχα να μείνουμε ενωμένοι εν καιρώ ειρήνης.
Μαίρη Κουτρούλη – Σκαμνάκη
Μια Μάν’ απ’ την αυλόπορτα κοιτάζει και προσμένει…
Μια Μάν’ απ’την’ αυλόπορτα κοιτάζει και προσμένει, χρόνια με χρόνι’ αμίλητη να τσι βγορίσ’ ο γιός τσι.
Εις τη Πατρίδα τόδωκε μα επαράγγειλέτσι, να τσι το μπέψει ζωντανό κι’άντρα ξετελεμένο.
Θέ μου με Παναγία μου Χριστέ μ’ ακούσετέ με, και φέρτε το παιδάκι μου πάλι στα γωνικά ντου.
Μη μου το φάει ο πόλεμος του άδη το σκοτάδι, άθαβο κι’ αλιβάνιστο και παραπονεμένο.
Θέλω γαμπρό να τονέ δώ στην’ εκκλησιά να στέκει, όπως τονέ παράδοκα γερό κι’ ευτυχισμένο.
Τον καμαρών’η σκέψη μου κι’όνειρα συγκλονιάζει, ν’ ακούσω την’ ανάσαντου κι’ απόης’ ας ‘ποθάνω.
Να λυπηθείς τα νιάταντου μη του τα χαραμίσεις, και άφησμούτο ζωντανό μοίρα του παιδακιού μου.
Εθόλαναν τα μάθια μου τα δάκριά που τρέχουν, γιατ’είμ’απαρηγόρητη Αλάργο ντου να νιώθω…
