Ακροβατώντας ανάµεσα στον ρεαλισµό και τον σουρεαλισµό, στα όρια του συµβολισµού και της πραγµατικότητας, αποτυπώνει πάνω στον καµβά µε σχήµα, χρώµα κι έµπνευση τα οράµατα, τα θέλω και τα πιστεύω του.
Κάθε πινελιά και µια αναζήτηση της αλήθειας…
Κάθε σύνθεση µια πορεία προς την ολοκλήρωση…
Ποιοι είµαστε; Που πάµε; Τι έχει αξία σ’ αυτή τη ζωή; Ποιο το σωστό και ποιο το λάθος; Τι άλλο υπάρχει πέρα απ’ αυτό που βλέπουµε; Βαδίζουµε καλά όπως βαδίζουµε, ή µήπως όχι;
Ερωτήµατα που θα τον απασχολήσουν και θ’ αποτελέσουν το κίνητρο να βρει απαντήσεις µέσω της Τέχνης και να µοιραστεί τα συµπεράσµατά του µε τον συνάνθρωπο!
Πνεύµα ανήσυχο που ξεκίνησε το 1950 απ’ το ορεινό χωριό του για να γνωρίσει τον άγνωστο κόσµο έξω απ’ τα σύνορα του µικρόκοσµου των παιδικών του χρόνων, ο γνωστός µας καλλιτέχνης Γιώργος Λ. Κοκολογιάννης µας παρουσίασε τις προάλλες στο Γυαλί Τζαµί µια µοναδική ενότητα έργων, εµπνευσµένων από την φιλοσοφία του Νίκου Καζαντζάκη. Κάποια απ’ αυτά και από την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Η έκθεσή του οργανώθηκε υπό την αιγίδα του ∆ήµου Χανίων, του Γραφείου Τουρισµού και του Λιµενικού Ταµείου Χανίων και διήρκησε από 11 έως 17 Αυγούστου 2025.
Αστυνοµικός στο επάγγελµα, κάποια στιγµή της ζωής του ανακάλυψε τη δύναµη της ζωγραφικής που ηµερεύει ψυχές, κι είναι νοµίζω, η ενασχόλησή του αυτή µια καταφυγή και µια απελευθέρωση απ’ τις δυσκολίες και τους περιορισµούς του δύσκολου επαγγέλµατός του. Έµαθε τα βασικά της ζωγραφικής σε Σχολή Αλληλογραφίας, κι αφοσιώθηκε σ’ αυτήν. Στα χρόνια που πέρασαν παρουσίασε πολλές φορές δουλειά του, ασχολούµενος µε ποικίλα θέµατα, συνήθως παρµένα απ’ το άµεσο περιβάλλον του, αυτό που έζησε κι αγάπησε στη µακρά ζωή του.
Σκούρα τα φόντα των έργων που παρουσίασε στην πρόσφατη έκθεση -που είναι κι η τιµητική του- αποπνέουν µια πνευµατικότητα, µε την ανθρώπινη µορφή ν’ αναδύεται µέσα απ’ το σκότος, για να παίξει τον ρόλο της, σε µια ζωγραφική σύνθεση που πάντα κατιτί έχει να πει, κατιτί να µας θυµίσει ή και ν’ αναδείξει…
Κύριος πρωταγωνιστής του ο Καζαντζάκης. Τον έχει µελετήσει ο αγαπητός µας καλλιτέχνης, όπως κι όλες τις θρησκείες. Μαζί και τη δική µας που πρεσβεύει την αγάπη, την προσφορά και την καλοσύνη. Βαθύτατα θρησκευόµενος, ακόµα και τώρα στα 95 του χρόνια βουτά το πινέλο στο χρώµα και καταθέτει στον µουσαµά ανησυχίες, ελπίδες, προσδοκίες…
Παράλληλα διδάσκει…
Αβίαστα θα έλεγα!
Μια που ο καθένας που µπήκε στον εκθεσιακό χώρο τις µέρες εκείνες, στεκόταν ώρα µπρος στο κάθε έργο, ανέλυε µέσα του το καθετί κι έβγαζε συµπεράσµατα. ∆ιότι ο δηµιουργός εκθέτει το όραµά του κι ο προσεκτικός θεατής παρατηρεί, προσλαµβάνει κι αποκοµίσει τα µέγιστα. Πολύ περισσότερο που στην συγκεκριµένη έκθεση η εικόνα συµπορευόταν µε τον λόγο, καθώς δίπλα σε κάθε έργο -αλλά και µέσα σε µερικά από αυτά- υπήρχαν ρήσεις σχετικές που διευκόλυναν την ανάλυσή του.
Έχει κάτι το παλαιικό, κάτι το νοσταλγικό, κάτι το ξεχωριστό η έκθεση αυτή που µοιάζει να είναι βγαλµένη από παλιά χειρόγραφα κι εικόνες. Αλλά πάνω απ΄ όλα σε βάζει να σκεφτείς, να αναλογιστείς, ν’ αναθεωρήσεις σκέψεις και πεποιθήσεις.
∆εν θα µακρηγορήσω άλλο. Θα δώσω µόνο µια-δυο περιγραφές πινάκων, καταθέτοντας κάποιες εντυπώσεις που αποκόµισα κατά την επίσκεψή µου στην έκθεση.
«Η φύση µεταπλάθεται κι η γη που µας φέρνει σ’ ετούτο εδώ τον κόσµο, µας παίρνει πίσω όταν έλθει η ώρα µας…», σκέφτοµαι καθώς µελετώ τον πίνακα που µας παρουσιάζει τη γη σαν δυο σιαµαίες γυναίκες που µοιράζονται το ίδιο σώµα, µα τα ξεχωριστά κεφάλια τους κοιτούν αλλού! Κι ενώ η µια γεννά, η άλλη καταβροχθίζει τον καρπό τους…
Και τι να πει κανείς για τη γνωστή µας ιστορία του νέου που θυσίασε στον έρωτα την… καρδιά της µάνας του! Την ώρα όµως που την πήγαινε στον κοπελιά που τον είχε σαγηνεύσει, σκοντάφτει, λαβώνεται και τότε µιλά η πεσµένη κάτω καρδιά, καθώς η µάνα ρωτά ανήσυχη το παιδί της αν είναι καλά! Σε αυτό το έργο, πέρα από την ιστορία που περιγράφεται λεπτοµερώς στον καµβά, ένα σύννεφο στην κορυφή της εικόνας τραβά την προσοχή καθώς µεταµορφώνεται σε τέρας, που συµβολίζει πιστεύω, την ταραχή ψυχής µάνας και βεβαίως του γιού…
∆ώσαµε µόνο ένα µικρό δείγµα της έκθεσης, αλλά βεβαίως ένα τόσο πλούσιο σε µηνύµατα και συναισθήµατα έργο δεν µπορεί ν’ αναλυθεί εκ του προχείρου. Θα χρειαζόµουν µέρες για να περιγράψω αυτά που ένοιωσα, κι όλα όσα απασχόλησαν τον νου, δίνοντάς του µπόλικο υλικό για περαιτέρω επεξεργασία …
Μένει µόνο να ευχηθώ υγεία, ευτυχία και δηµιουργικότητα στον καλό µας καλλιτέχνη και στην οικογένειά του!
Και στην άλλη µε το καλό κ. Γιώργο!
