Ενθυµήµατα από τα πρώτα… βήµατα στο ‘‘Βενιζέλειο δρόµο’’, τον αγώνα που ξεκίνησε παράλληλα µε τα ‘‘Βενιζέλεια’’ την ίδια χρονιά µε το θάνατο του µεγάλου Κρητικού πολιτικού, βρίσκονται στα χέρια του Γιάννη Γκαγκλάκη, καθώς ο πατέρας του Μιχάλης, είχε όχι µόνο συµµετάσχει στους αγώνες αλλά είχε κερδίσει και πρώτες θέσεις!
Μια σειρά από αναµνηστικά διπλώµατα που µας δείχνει ο κ. Γκαγκλάκης αποδεικνύουν ότι ο πατέρας του κέρδισε τον ‘‘Βενιζέλειο δρόµο’’ που πραγµατοποιήθηκε για δεύτερη φορά στις 25 Απριλίου του 1937, ενώ στον αγώνα που επαναλήφθηκε την ίδια χρονιά, ήταν 2ος αυτή τη φορά ανάµεσα στους Κρήτες αθλητές.
«Ο πατέρας µου ήταν πολύ καλός στους δρόµους γιατί του άρεσε να τρέχει, δεν είχε προπονητές. ∆ούλευε στου Γεωργιακάκη τα έπιπλα στη Σκαλίδη και έφευγε νωρίς από το σπίτι του στη Χαλέπα, µόλις έφτανε στο εθνικό στάδιο έκανε 4 – 5 γύρους και µετά έφευγε για τη δουλειά του. Απλά του άρεσε να τρέχει», θυµάται.
Στους αγώνες των ‘‘Βενιζελείων’’ ο Μιχάλης Γκαγκλάκης είχε κατέβει µε την οµάδα του ‘‘Ατρόµητου Χανίων’’ και έπειτα του ‘‘Φωκιανού’’ σωµατεία που δεν υπάρχουν πια.
«Όλα τα σωµατεία ξεκινούσαν µε παρέλαση από την πλατεία ∆ικαστηρίων και έφταναν στο χώρο του Εθνικού Σταδίου Χανίων όπου ξεκινούσαν οι αγώνες. Ο ‘‘Βενιζέλειος δρόµος’’ είχε σηµείο έναρξης την αφετηρία του 100αριου,οι αθλητές έβγαιναν από το σηµερινό 1ο ΕΠΑΛ, κατέβαιναν την Κοραή, έµπαιναν στην οδό Ελ. Βενιζέλου και έφταναν στο σπίτι του Βενιζέλου στη Χαλέπα» αφηγείται ο κ. Γιάννης Γκαγκλάκης καθώς θυµάται καλά τις διηγήσεις του πατέρα του. Έπειτα «από την οδό ∆αγκλή περνούσαν στην οδό Ακρωτηρίου και ανέβαιναν πάνω προς τον Προφήτη Ηλία Όταν ο πρώτος αθλητής έφτανε στο χώρο των Τάφων Βενιζέλου έριχναν µια φωτοβολίδα και ο κόσµος και οι άλλοι αθλητές που βρίσκονταν στο εθνικό στάδιο έκαναν ενός λεπτού σιγή και έπειτα ξεκινούσαν οι αγώνες».
Το ιδιαίτερο της εποχής ήταν πως παρότι η δικτατορία Μεταξά είχε εγκαθιδρυθεί, δεν τόλµησε να σταµατήσει τους αγώνες που διεξάγονταν πάντα στη µνήµη του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Μιχάλης Γκαγκλάκης κλήθηκε στο στρατό και πολέµησε στο Αλβανικό µέτωπο. Όταν επέστρεψε στα Χανιά συνέχισε τη δουλειά του ως ξυλουργός ωστόσο παρότι δεν µπορούσε να συµµετέχει στους αγώνες πάντα τους παρακολουθούσε. «Θυµάµαι να µε παίρνει από το χέρι παιδί και να πηγαίνει για να δούµε τα ‘‘Βενιζέλεια’’ ήταν η αγαπηµένη του συνήθεια» καταλήγει.
