Τα τραύµατα που έχουν στα σώµατά τους οι καταγόµενοι ηλικιωµένοι από την Μικρά Ασία είναι πολλά. Πρώτα αυτά που είχανε και αντιµετωπίζανε από τον δικό τους πόλεµο και στη συνέχεια αφού είχανε πάρει λίγη ανάσα προς το καλύτερο τελείως απρόοπτα τους πλάκωσε και ο γερµανικός. Υπάρχουν σήµερα αρκετοί ηλικιωµένοι που γεννηθήκανε από αυτούς τους πληγωµένους ανθρώπους που έχουν ριζώσει µέσα τους όλα που ζήσανε µαζί τους και όσα είχανε ακούσει από τους προγόνους τους.
Είναι λίγες ηµέρες που συναντήσαµε έναν από αυτούς στην πόλη µας που είχε κατέβει από το χωριό του για τη λαϊκή αγορά για λίγα ψώνια και για καφέ µε όποιον από τους γνωστούς του θα συναντούσε. Όµως ήτανε πολύ µαραζωµένος και δεν είχε όρεξη, ενώ εµείς τον υποδεχθήκαµε µε χαµόγελα. Έπειτα από λίγη ώρα που τον ηρέµησε ο καφές µας είπε ότι σήµερα από το πρωί που ξύπνησα µου ήρθανε στη σκέψη µου τα περισσότερα βιώµατα που έζησα µαζί µε τους γονείς µου και µετά µε την οικογένειά µου. Επειδή θα έφευγε µε το λεωφορείο θέλησε να µας αναφέρει τα περισσότερα από αυτά σε σύντοµο χρόνο και σε στυλ ποιηµάτων. Όπως είναι γνωστό σε όλους είχε τη δυνατότητα από µικρός να λέει στίχους και άρχισε χωρίς καµία διακοπή:
• Σε κάθε βήµα που πατώ – ο νους µου ταξιδεύει
όλα µου τα βιώµατα – µπροστά µου µου τα φέρνει.
• Κάνανε ριζώµατα πολλά – µέσα εις το κορµί µου
και δεν θα γιάνουνε ποτέ – όσο θα ζει η ψυχή µου.
• Μαράζια έχω στο κορµί – και θέλω να τα βγάλω
γιατί συνέχεια πονώ – και δεν αντέχω άλλο.
• Βαρύς είναι ο αναστεναγµός – που έχω κάθε µέρα
στη σκέψη µου έρχονται συχνά – όλα τα περασµένα.
• Θυµήθηκα και το σχολειό – που πήγαινα κάθε τόσο
να µάθω λίγα γράµµατα – να φύγω να γλιτώσω.
• Στα όρη όταν πήγαινα – τα πρόβατα να βόσκω
φαγητό δεν είχα να κρατώ – να φάω να δυναµώσω.
• Και χαρούπια έτρωγα πολλά ίσως και τη γλιτώσω
για να παίρνω δύναµη ώσπου να µεγαλώσω.
• Και µπαλωµένα παπούτσια φόραγα της Κατοχής τα χρόνια
και σκουντουφλούσα συνέχεια και κάλους βγάζανε τα πόδια.
• Και την Κατοχή των Γερµανών – ποτέ δεν θα την ξεχάσω
σηµάδια έχω και από αυτήν – και δεν µπορώ να ησυχάσω.
• Και πυροβολισµούς µου ρίξανε – µια νύχτα στο χωριό µου
πολλές φορές το σκέπτοµαι – και θολώνει το µυαλό µου.
• Ξύλα και χοχλιούς επήγαινα – στη χώρα να πουλήσω
και η µάνα µου µού έλεγε – µπακαλιάρο να ψωνίσω.
• Οι γονείς µου θυσίες κάνανε – για να µείνω στη ζωή
και σήµερα τους σκέπτοµαι – που δεν είµαστε µαζί.
• Έφυγες µαύρη Κατοχή – και ακόµα σε θυµούµαι
κουσούρια µου άφησες πολλά – κι όλα τα ιστορούµαι.
• Ήµουν φτωχός και έζησα – και τον Θεό δοξάζω
ποτέ άλλοτε εις τη ζωή – φτώχεια να δοκιµάσω.
• Μπορεί µόνο ο Θεός – όλα να µου τα θεραπεύσει
να φύγουνε παντοτινά – ο νους µου να µερέψει.
• Ανάθεµά σε Κατοχή – που µου άφησες σηµάδια
τώρα τα βλέπω στον ύπνο µου – και ξαγρυπνώ τα βράδια.
• Εύχοµαι εις τη χώρα µας – παντοτινή ειρήνη
πολέµους και βιώµατα – ποτέ να µη γνωρίσει.
Τέλος, για όσα βίωσε αυτός ο πληγωµένος Μικρασιάτης έχουµε την υποχρέωση να ενηµερώνουµε τους νέους µας όσο συχνά µπορούµε για να γνωρίζουν όσα έχουν βιώσει οι πρόγονοί τους. Επίσης, να µην τους περιφρονούµε γιατί τους πικραίνουµε ακόµα περισσότερο. Και ακόµα αυτούς που έχουν φύγει από τη ζωή να τους µνηµονεύουµε εις τις εκκλησίες όταν πηγαίνουµε για την προσφορά ζωής που έδωσαν σε πολέµους που έχουν περάσει και δεν χαρήκανε τη ζωή που τους είχε χαρίσει η Θεία ∆ύναµις. Είναι βαρύ αµάρτηµα για όσους το πράττουν.
*Ο Γιάννης Τσακπίνης
είναι απόστρατος αξιωµατικός
*Φωτ. ΕΡΤ
