«Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που επανδρώνουν τον µηχανισµό της εξουσίας, ποτέ δεν µπόρεσα να τους καταλάβω. ∆εν µιλώ για τους βασανιστές, για τους άλλους λέω, τους γραφιάδες, τους δικαστές, τους συνοδούς, όλους αυτούς που διεκπεραιώνουν την ανθρώπινη δυστυχία, που περνάει η δυστυχία από µπροστά τους κι αυτοί γράφουν, σφραγίζουν, ρωτάνε τόσο αδιάφορα. Τα µάτια τους νεκρά, καµία ανθρώπινη ανταύγεια, ούτε ένα παίξιµο των βλεφάρων» γράφει ο Χρόνης Μίσσιος στο “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς” (εκδόσεις γράµµατα). Η αναφορά του Μίσσιου στον µηχανισµό εξουσίας µε αφορµή τον Χρήστο, έναν νέο άνδρα µε κατάκοιτη µητέρα, που καταδικάστηκε στο άψε-σβήσε σε εκτέλεση από το στρατοδικείο τα δύσκολα χρόνια του Εµφύλιου Πολέµου.
Ο µηχανισµός εξουσίας παραµένει εν πολλοίς ίδιος, ως προς τη λογική και πολλές φορές και επί της ουσίας, παρότι ευτυχώς δεν βρισκόµαστε σε συνθήκες εµφύλιου πολέµου.
∆ίπλα όµως σε αυτόν τον µηχανισµό έχει ξεφυτρώσει την εποχή των κοινωνικών δικτύων ένας αντίστοιχος “µηχανισµός” που εκδηλώνεται µε post, σχόλια, αναφορές στο διαδίκτυο µε αφορµή την έξαρση του µεταναστευτικού στην Κρήτη. Και βγάζει αντίστοιχο µίσος, απανθρωπιά, “νεκρά βλέµµατα” ακόµα και αν δεν βλέπεις τα µάτια του!
Με στόχο πάντα τον αδύναµο και όποιον του συµπαραστέκεται, µε κύριο όπλο τα σκόπιµα ψεύδη και τις ανακρίβειες, µε ένα όργιο παραφιλολογίας και συνωµοσιολογίας, πασπαλισµένο µε τροµολαγνεία. Γιατί, η ανθρώπινη φύση είναι ικανή για το χειρότερο… είναι όµως ικανή και για το καλύτερο!
Ένα του Χρόνη… και µια ανάρτηση στο διαδίκτυο
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Μικρές αγγελίες
Αξιότιμε κύριε, είναι πράγματι αφόρητος ο οχετός του διαδικτύου ,πλην όμως δώσαμε δικαιώματα στην Κρήτη. Θυμάμαι πριν από κάποιες δεκαετίες όταν πήγαινα στο χωριό καταγωγής μου στα Σφακιά απαξάπαντες ήταν στα χωράφια ,στα ζώα και στις δουλειές τους. ΄Ετσι δε και χαιρετούσες κάποιον ήθελες ένα τέταρτο να ξεκολλήσεις τα δάχτυλά σου….Το τι βλέπει κανείς σήμερα και ματώνει η ψυχή του είναι όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής “και διηγώντας τα να κλαις”…..Κάποτε τους προκαλούσαμε σεβασμό και …..τρόμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παγωμάρα στο βλέμμα ενός γερμανού ,τον οποίο συνάντησα πριν από μερικές δεκαετίες ,ως φοιτητής στην χώρα του. Η μοίρα του το έφερε να έχει πολεμήσει στην μάχη της Κρήτης και όταν κοιτώντας τον κατάματα του είπα ότι είμαι κρητικός έχασε τα λόγια του………΄Εχουμε πολύ σκληρό DNA και αρκετό μυαλό σε τούτο τον τόπο. Ας σκεφτούμε ποιος στο διάολο έβαλε το σάπιο μήλο στις ψυχές μας , κατσούνες διαθέτουμε ακόμη, ας θυμηθούμε τις καταβολές μας και ας συμπεριφερθούμε αναλόγως και όπως απαιτεί η κάθαρση της λεβέντικης και υπερήφανης κοινωνίας μας……..Με εκτίμση