Ένα παιδί µετράει τα pixel

Μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα των ηµερών αυτών για τον γράφοντα, ήταν η θέα ενός παιδιού µαζί µε τους γονείς του και άλλο ένα ζευγάρι σε χώρο εστίασης έξω από τα Χανιά.
Για τις δύο ώρες που έµειναν στον τραπέζι, το παιδί δεν σηκώθηκε λεπτό, δεν κινήθηκε καθόλου, ήταν διαρκώς µπροστά σε ένα τάµπλετ βλέποντας µια ταινία.
Οι αντιδράσεις του µπροστά στην οθόνη δύσκολα θα σε έκαναν να µην κάνεις µια σειρά παροµοιώσεις µε ανθρώπους εξαρτηµένους σε κάποιες ουσίες…Με τους γονείς ατάραχους να κουβεντιάζουν αλλά να “χάνονται” και εκείνοι στα pixel (µικρές ψηφίδες των ψηφιακών εικόνων κινητά, υπολογιστές – tablet) των κινητών τους.
Μέρες του ∆εκαπενταύγουστου και σε ταβέρνες, καφέ, πανηγύρια, οικογενειακά τραπέζια, δίπλα στο τραπέζι των “µεγάλων” συνήθως στήνονταν και το τραπέζι των “µικρών”, των ανήλικων των οικογενειών. Για να είναι “µέσα”, “δίπλα” αλλά και λίγο στον δικό τους κόσµο του παιγνιδιού, της κουβέντας, του τσακωµού ακόµα.
Πλέον το τραπέζι αυτό έχει χωριστεί µε ένα “τοίχο”, όχι από τούβλα και λάσπη, αλλά από pixel, stories, video, που όπως κάθε τοίχος αποµακρύνει τους ανθρώπους.
Στην πρόσφατη έρευνα “Παιδί και ανάγνωση” που πραγµατοποίησε ο “Οργανισµός Συλλογικής ∆ιαχείρισης Έργων του Λόγου” δίνεται µια εικόνα µέσα από συνεντεύξεις γονέων για τη σχέση των ανηλίκων µε το βιβλίο. Τα στοιχεία είναι ανησυχητικά, τόσο ως προς την επαφή των παιδιών µε τα εξωσχολικά έντυπα αλλά και το βαθµό κατανόησης σε αυτά που διαβάζουν!
Ο τοίχος λοιπόν τείνει να γίνει µόνιµος και ενώ άλλες χώρες λαµβάνουν µέτρα στήριξης και ενίσχυσης της ανάγνωσης και του βιβλίου, η χώρα µας παραµένει “ουραγός” και σε αυτόν τον τοµέα.
Με συνέπειες που πιθανόν να δούµε πολύ σύντοµα…