Ο ΘΕΣΜΟΣ της Eurovision, ενώ είχε ξεκινήσει ως μια ωραία γιορτή του τραγουδιού και των δημιουργών του σε ευρωπαϊκό επίπεδο, χρόνια μετά έχει καταντήσει ένα “κιτς” θέαμα στο οποίο δυστυχώς συμμετέχουμε κι εμείς!
ΠΟΤΕ μου δεν κατάλαβα, εφόσον μιλάμε για μια πολυπολιτισμική ευρωπαϊκή γιορτή, για ποιο λόγο τα περισσότερα τραγούδια των συμμετεχόντων εκφράζονται με αγγλικούς στίχους, αλλά και σχεδόν πανομοιότυπη μουσική; Και γιατί, άραγε, η όλη παρουσίαση ενός μικρού έθνους -όπως η Ελλάδα-να μιμείται αγγλοσαξωνικές καρικατούρες/πρότυπα; Δεν έχει η χώρα μας τον δικό της πλούτο στίχων και μελωδιών; Γιατί να συμμετέχουμε σε μια εκδήλωση στην οποία έπαθλο παίρνει όποιος κάνει την πιο φανταχτερή παρουσία, έχει την καλύτερη αγγλική προφορά και τους πιο γυμνασμένους μυς; Το επιχείρημα ότι υιοθετείται η αγγλική για να μας “καταλαβαίνει” ο υπόλοιπος κόσμος, δεν ευσταθεί γιατί πολλές είναι οι χώρες που εξακολουθούν να τραγουδούν στην εθνική τους γλώσσα.
ΜΗ μου πείτε πως η Eurovision είναι ένα καλό διεθνές βήμα για την… τουριστική προβολή της χώρας στο αγγλοσαξωνικό κοινό! Η επιλογή για επίσκεψη μιας χώρας, ποτέ -κατά την άποψή μας- δεν βασιζόταν σε κάποιο τραγούδι της “αγγλιστί” και σε αμερικανόφερτα χορευτικά! Σε τέτοιες διεθνείς εκδηλώσεις, πολλές φορές αυτό που βραβεύεται ως πρώτο, μπαίνει είτε σε πλαίσια πολιτικά, είτε στις επικρατούσες συγκυρίες -όπως συμβαίνει με τα Nobel ειρήνης και λογοτεχνίας.
Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ κι ο τουρισμός μιας χώρας παρουσιάζονται πολύ καλύτερα με την αυθεντικότητα ενός τραγουδιού και της μουσικής του στην εθνική τους εκδοχή, παρά με κακέκτυπες απομιμήσεις. Εξάλλου, μια αναδρομή της ελληνικής παρουσίας στο παρελθόν της Eurovision (1974-2022), αποδεικνύει πως είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφοροποίηση στη γενική κατάταξη.
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως ο θεσμός οφείλει να επιστρέψει στο αυθεντικό παραδοσιακό εθνικό τραγούδι, ώστε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον να παρουσιάζει και να έχουμε το περίφημο «τέρπειν άμα και διδάσκειν».
