Ελληνικό καλοκαίρι (υπάρχει;)

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ καλοκαίρι υµνήθηκε δεόντως από Έλληνες και ξένους λογοτέχνες και περιηγητές, ιδιαίτερα από τον Γάλλο νεοφιλέλληνα, λάτρη της Κρήτης, Jacques Lacarrière (1925-2005). Στο γνωστό, κλασικό πια βιβλίο του, “Το Ελληνικό Καλοκαίρι”, ο Λακαριέρ περιγράφει µε πολλή αγάπη και εµβάθυνση την Ελλάδα από το 1947 µέχρι το 1966. Τότε που όλες οι εποχές ήταν ήπιες και διακριτές, πανέµορφες, ανθρώπινες. Τοτε που τα καλοκαίρια είχαν τα µελτεµάκια τους, τις παρθένες ακόµη παραλίες, τους λίγους τουρίστες, τα αγνά και γευστικά ψαρικά σε ταπεινές ψαροταβέρνες. Τότε που τα ατοµικά ψαρέµατα, µε ψαροντούφεκο, κύρτο ή απόχη, ψαροκάλαµο ή απλή πετονιά, ήταν τρόπος ζωής. Όπως και οι περιηγήσεις από νησί σε νησί, από παραλία σε παραλία. Χωρίς τον φόβο “θερµικού θόλου” και θανάτου από ηλίαση.
ΕΚΕΙΝΑ τα καλοκαίρια είχαν χώρο για όλους. ∆εν απόδιωχναν κανέναν. Τότε στο εξοχικό, στο χωριό ή σε κάποιο παραθαλάσσιο θέρετρο, δεχόσουν φίλους και συγγενείς µε χαρά και ανοιχτές τις πόρτες. Το κέφι, οι βραδινοί περίπατοι, οι φεγγαρότσαρκες, οι γεύσεις βατόµουρων, αγριόσυκων, φραγκόσυκων, αγριαχλαδιών και αµυγδαλιών ήταν κάτι το φυσικό! Το αυθόρµητο τραγούδι, το κέρασµα παγωµένης τσικουδιάς µε στραγάλια, ο χορός ήταν τα όµορφα του καλοκαιριού.
…ΤΩΡΑ, το ελληνικό καλοκαίρι έχει γίνει επίφοβο: έχει κλεισούρα, οι διακοπές λόγω ακρίβειας ακυρώνονται. Όπου κι αν πας, µεγάλοι ανεµιστήρες ή κλιµατιστικά δουλεύουν συνεχώς. Οι πυρκαγιές στα περίχωρα είναι σύνηθες (!) φαινόµενο, µε τα αποκαΐδια να φτάνουν στο δωµάτιό σου. Οι παραλιακές οδοί, αλλά και τα κέντρα των πόλεων γίνονται καµίνι. Τα µεσηµέρια επιβιώνεις αγκαλιά µε ανεµιστήρα ή µέσα στην µπανιέρα! Η Κρήτη όλη έχει γίνει ένα Airbnb. Γραφικά λιµάνια και συνοικίες έχουν πια “κατακτηθεί” από ορδές τουριστών που δεν λένε να κοπάσουν. Έτσι που να λες, “αντίο για πάντα ελληνικό καλοκαίρι!”