Φτωχοποιείται η χώρα συνεχώς, η ανασφάλεια των πολιτών διευρύνεται, η συµµετοχή επιστηµόνων σηµαντικών κατηγοριών στη ∆ιοίκηση µηδενίζεται και µια µειοψηφία ευκατάστατων πολιτών ξοδεύει ό,τι κερδήθηκε από την επιβολή των µνηµονίων.
Όσοι νέοι υψηλής επιστηµονικής κατάρτισης έφυγαν ένεκα της κατάστασης που επικρατούσε στη µνηµονιακή περίοδο και επέστρεψαν για οικογενειακούς και άλλους λόγους, σκέπτονται για δεύτερη φορά την οριστική µετανάστευση, αναζητώντας αξιοκρατία, κυρίως για τους λόγους: Ότι δεν θέλουν να εργάζονται περισσότερες ώρες και να αµείβονται λιγότερο. Ότι δεν αποδέχονται τη θέσπιση του 10ωρου χωρίς αποζηµίωση. Ότι οι συλλογικές συµβάσεις εργασίας καλύπτουν ελάχιστους ηµετέρους. Ότι δεν έχουν καµία προστασία από απολύσεις και τέλος περισσότερα φορολογικά µέτρα, τιµωρητικώς, για τους επανακάµπτοντες απ’ το εξωτερικό.
Οι περισσότεροι νέοι ενδιαφέρονται να ενασχοληθούν στο πεδίο του ενδιαφέροντός τους και του επιπέδου των σπουδών τους και να µην εργάζονται σε δουλειές άσχετες µε ό,τι σπούδασαν. Αναζητούν αξιοκρατία, που δεν τη βρίσκουν στο πολιτικό σύστηµα «Ελλάδα 2.0» µε τα σκάνδαλα των παρακολουθήσεων, των υποκλοπών, του µπαζώµατος των Τεµπών, του ΟΠΕΚΕΠΕ, των απ’ ευθείας αναθέσεων, του φυτρώµατος ανεµογεννητριών στα καµένα και φωτοβολταϊκά τόξα σε καλλιεργήσιµες εκτάσεις που αγοράστηκαν αντί ενός πινακίου φακής, και τέλος την παθογένεια των οικ/κών ανισοτήτων.
Σε µια χώρα που γερνάει, οι τράπεζες και το κράτος υπερκερδίζουν, ενώ µοιράζονται επιδόµατα µειωµένης προοπτικής. Τα µέτρα για τις νέες οικογένειες είναι ανεπαίσθητα, για δε τα ενοίκια και την αγορά κατοικίας µικρής αποτελεσµατικότητας.
Για τη χώρα µας η δηµοκρατία τείνει ν’ αποτελέσει αγαθό προϊόν, το οποίο καταναλώνεται όπως όλα τα εµπορεύµατα. Οι στοιχειώδεις δηµοκρατικοί κανόνες απαξιώνονται και η κοινωνία δεν διαθέτει τα ανάλογα εφόδια, να διατηρηθεί ως µία πραγµατική πολιτική οντότητα.
«Ελλάδα 2.0»
Μικρές αγγελίες
