Από το ηµερολόγιο ενός δασκάλου… «Κάθε πρωί περνώ την πόρτα της τάξης µου, λίγο πριν από τους µαθητές µου και απολαµβάνω για λίγα δευτερόλεπτα την απόλυτη ησυχία. Αυτήν την ησυχία πριν τα χαµόγελα, τις φωνές και τα γεµάτα λάµψη παιδικά βλέµµατα. Ξέρω καλά αυτά τα χαµόγελα ένα προς ένα. Και τις φωνές ξέρω, που κάποιες φορές µοιάζουν ανεξέλεγκτες. Αλλά περισσότερο ξέρω τη «γλώσσα» αυτών των µατιών. Οι µαθητές µου όταν µε κοιτούν, άλλοτε µε ζυγίζουν, άλλοτε µε θαυµάζουν, άλλοτε µε αµφισβητούν, άλλοτε µε εµπιστεύονται, άλλοτε βαριούνται, αλλά πάντα µε αγαπούν. Σίγουρα, δεν ψάχνουν για απαντήσεις στη Γλώσσα και στα Μαθηµατικά. Ψάχνουν µια σιγουριά κι ένα δυναµικό χέρι να τους καθοδηγεί. Είµαι αυτά. Αλλά δεν είµαι και τίποτα περισσότερο από αυτό που τους δείχνω. Ένας άνθρωπος που κάποτε έχω υπάρξει παιδί και θυµάµαι καλά τι θα πει να ψάχνεις τη θέση σου στον κόσµο. ∆εν προσπαθώ να τους εντυπωσιάσω. ∆ε σηκώνω φωνή καµία στιγµή. Χαµηλώνω κι εγώ το βλέµµα όταν ένας από αυτούς νιώθει ντροπή. Σκύβω κοντά του και του ψιθυρίζω… «Εδώ είµαι. ∆ε χρειάζεται να ντρέπεσαι για τίποτα». ∆εν ψάχνω για αριστούχους. Ψάχνω µόνο χαµόγελα. Χαίροµαι µε το µικρό Μιχάλη που φωτίστηκε το πρόσωπό του όταν επιτέλους κατανόησε τον πολλαπλασιασµό. Χαίροµαι µε την Αντιγόνη, που ποτέ δε µιλάει εύκολα, παρά µόνο µετά από δική µου παρότρυνση, όταν σηκώνει το χέρι της δισταχτικά κι εγώ της λέω… «Πες µας Αντιγόνη. Σίγουρα θα µας τα πεις τέλεια!». Αλλά εκεί που χαίροµαι πιο πολύ είναι όταν ο Νίκος ο πιο ζωηρός της τάξης, µετά από το άγγιγµά µου στον ώµο του και το αστέρι που του ζωγράφισα στο τετράδιο της ορθογραφίας του, παρέµεινε ήσυχος και στο τέλος του µαθήµατος µου είπε… «Να σας πω κάτι; Ευχαριστώ για το αστέρι. Είµαι ένα αστέρι!» Κάτι τέτοια λογαριάζω σαν νίκες µου. Κάτι τέτοια µικρά, αλλά και τόσο µεγάλα ταυτόχρονα. Και είναι και το άλλο. Βλέπω τους µαθητές µου καθώς µεγαλώνουν, να ανοίγουν σαν τα µπουµπούκια, να έχουν κίνητρο, να αγωνίζονται. Αυτό µου αρκεί. Κάθε τους µικρή πρόοδος, είναι και µια απόδειξη ότι αξίζει να είµαι εδώ. Στο τέλος των µαθηµάτων όταν η αίθουσα αδειάζει, µένω συχνά λίγο παραπάνω. Κοιτάζω τα θρανία σαν να βρίσκονται οι µαθητές µου ακόµα εκεί. Ποτέ βέβαια για µένα, δεν φεύγουν τελείως. Κάποιο κοµµάτι τους µένει πίσω. Μια ερώτησή τους, µια άρνησή τους, ένα βλέµµα τους ήσυχο και προσεχτικό, ένα θυµός και ένα πείσµα τους, αλλά και ένα χαρτάκι διπλωµένο µε µια ζωγραφιά και µια φράση… «Για εσάς… Σας ευχαριστώ…» ∆ε διδάσκω µόνο για να τους µάθω. ∆ιδάσκω για να τους θυµίζω πως αξίζουν. Πως µπορούν. Πώς ο κόσµος όσο σκληρός κι αν γίνεται δε θα καταφέρει να τους πάρει όσα καλά κουβαλούν µέσα τους, αν τα κρατήσουν γερά στη βάση τους κι εκείνα ριζώσουν βαθιά. Κάποιοι, µετά από χρόνια επιστρέφουν. Άντρες και γυναίκες πια. Με οικογένειες, µε δουλειές και µε υποχρεώσεις. Και όµως… Νιώθω όταν µιλάµε, ότι µέσα στην καρδιά τους µε έχουν όπως ήµουν τότε, στο µακρινό παρελθόν, µέσα στην τάξη τους. Μου έχουν πει… «Σας θυµάµαι πάντα. Έγινα γιατρός. Σε εσάς το χρωστάω. Πιστέψατε σε µένα. Μου είχατε πει ότι µπορώ και το αξίζω…», ή «Με πήρατε αγκαλιά όταν έκλαιγα κι αυτό δεν το ξεχνώ», ή «Ήµουν ζωηρός και σας ταλαιπωρούσα, αλλά εσείς µε καλοπιάνατε». Κι όταν αυτά τα ακούω, είναι το δικό µου βραβείο. Η διαπίστωση ότι στα τότε αθώα παιδικά βλέµµατα ήµουν κίνητρο, έµπνευση και φως. Ένα φως που δεν έσβησε όταν έκλεισε η πόρτα της τάξης, αλλά τα συνόδευε ως την ενήλικη ζωή τους»…
Εν τέλει όσο δύσκολο, απαιτητικό και συχνά αόρατο είναι το έργο των εκπαιδευτικών, είναι ευλογηµένο. Η ανταµοιβή τους έρχεται µέσα από ένα… «Το κατάλαβα! Ευχαριστώ! Είστε ο καλύτερος!». Αυτά είναι η αληθινή τους δικαίωση και η καρδιά του λειτουργήµατός τους. Τιµή και ευγνωµοσύνη σε όλους τους εκπαιδευτικούς, τους συνοδοιπόρους των µαθητών στο ταξίδι της γνώσης, των αξιών και της ανθρωπιάς!
*Η Παγκόσµια Ηµέρα των Εκπαιδευτικών γιορτάστηκε και φέτος στις 5 Οκτωβρίου. Πρόκειται για µια γιορτή που υπενθυµίζει το σηµαντικό ρόλο των εκπαιδευτικών στην παγκόσµια κοινωνία και τονίζει την ανάγκη για στήριξη και σεβασµό του επαγγέλµατός τους. Καθιερώθηκε από την UNESKO το 1994.
**Μαρία Σαρρή – Σαββάκη δασκάλα
Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
