Το Ισραήλ θέλει, πάση θυσία, ν’ αφανίσει κάθε µορφή ζωής Παλαιστινίων και η Γάζα να γίνει τόπος µη βιώσιµος.
Οι κάτοικοι επιθυµούν να επιστρέψουν στις περιουσίες τους, έστω και κατεστραµµένες, πιστεύοντας ότι οι ΗΠΑ µε τους συµµάχους τους θα φροντίσουν για την ανοικοδόµηση.
Την ηµέρα συµπλήρωσης τριετίας από την έναρξη του ρωσοουκρανικού πολέµου συγκεντρώθηκαν στο Κίεβο Ευρωπαίοι ηγέτες προσκείµενοι στον Μακρόν και στον Όρµπαν, όχι όλοι, ούτε ο δικός µας, για να κατευνάσουν τον Ζελένσκι, δηλώνοντας του ότι θα βάλουν το χέρι στην τσέπη για τα έξοδα της ουκρανικής άµυνας.
Και τι µάζεψαν; Ψίχουλα 3,5 δισ. €, υποσχόµενοι άλλα 20 δισ. €, αν εγκριθούν από την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., αλλά και αυτά θα είναι λίγα µπροστά στα 200 δισ. € που θέλουν οι Ουκρανοί ως πρώτη δόση από τα 500 που λογαριάζουν οι φιλοπόλεµοι της Κοµισιόν και τα 800 που έχει στο µυαλό της η Ούρσουλα Φοντ ντερ Λάιεν.
Απέναντι στην Ε.Ε. που επιχειρεί να χαράξει δική της ανεξάρτητη πολιτική σπρώχνοντας την Ουκρανία στη µη συνέχιση του πολέµου, αλλά καταλήγει σε δραµατικό αδιέξοδο, έρχεται ο πρόεδρος Τραµπ υποσχόµενος ότι θα σώσει τον κόσµο απ’ τον 3ο παγκόσµιο πόλεµο, τερµατίζοντας τις εχθροπραξίες του Πούτιν, µε τον οποίο λέει ότι θα τα βρει µαζί του, ζητώντας ανταµοιβή να διαφεντεύει τη ζωή του πλανήτη µε διατάγµατα κατά τις προθέσεις των «συγκεβερνώντων» Έλον Μασκ και των άλλων πλουσίων.
Λαµβανοµένου υπ’ όψιν ότι η Ουκρανία έχει υποστεί τεράστιες καταστροφές, ότι αµφισβητείται από τις ΗΠΑ η νοµιµοποίηση του Ζελένσκι, όπως η παρουσία του σε διαβουλεύσεις και οι απαιτήσεις των Τραµπικών αξιοποίησης των «σπανίων γαιών» του υπεδάφους και επιβολή οικονοµικών κυρώσεων στη Ρωσία απ’ την Ε.Ε., αποδεικνύεται η αβεβαιότητα για το ουκρανικό µέλλον, παρά τη συµφωνία εκεχειρίας 30 ηµερών.
Η αδυναµία αυτή προέρχεται από τις αντιθέσεις Αµερικανών και Ευρωπαίων περί αποστολής ειρηνευτικών δυνάµεων στην Ουκρανία, όπως στην Κύπρο οι ‘‘κυανόκρανοι’’ του ΟΗΕ, αφού έγινε κατάπαυση του πυρός.
Επειδή, όµως, οι Αµερικανοί έχουν εκφράσει την άρνησή τους γι’ αυτό το ενδεχόµενο, αφήνουν πεδίο δράσεως στην Τουρκία, η οποία επιδεικνύει αναβαθµισµένο ρόλο, να γίνει ο βασικός διαµεσολαβητής στη διαµάχη µεταξύ των εµπλεκοµένων, συµφωνούντος και του Κρεµλίνου.
