Την Κυριακή εκείνη
του Φλεβάρη
πλήθος πιστών συνέρρεε στο ναό
τα περιστέρια γύρω
απ’ την πλατεία χαίρονταν
τα ουράνια αντιλαλούσαν
μια ευχή:
“Ειρηναίου, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, πολλά τα έτη!”.
Παρόντες οι παρελθόντες χρόνοι
σπαρτά της θλίψης
λειμώνες της ανάγκης
λιόφυτα της απαντοχής:
“Ειρηναίου, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, πολλά τα έτη!”
Η Πλάση με τους ήλιους και τους ανέμους
τ’ αμπέλια του θέρους και της βροχής
καρποί που δεν απόμειναν στο χώμα
δέντρα που μεταγγίστηκαν νέα ζωή:
“Ειρηναίου, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, πολλά τα έτη!”.
Πόσο σπουδαίο να κλαδεύεις με αγάπη
να δίνεις χώρο στον καθάριο αέρα
από τ’ απλά να προτιμάς το απλούστατο
αδιάφορα ν’ ατενίζεις την ύλη
και πάντα με χαμόγελο τη φθορά:
“Ειρηναίου, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, πολλά τα έτη!”
Χέρια αθώρητα κεντούν το σάκο, το ωμοφόριο
το επιγονάτιο των γονυκλισιών
παίρνουν κλωστές απ’ τις αχτίδες του ήλιου
αθόρυβα ετοιμάζουν τα άμφια:
“Ειρηναίου, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, πολλά τα έτη!”
Ο Άη Μηνάς βγαίνει απ’ την άμμο της ερήμου
έφιππος διασχίζει τη Μεσόγειο
διαβαίνει ασκεπής του ναού την πύλη
και με τον Άγιο Κοσμά μεταλαμβάνουν,
στο βωμό της θυσίας,
Σώμα και Αίμα Χριστού:
“Ειρηναίου, Αρχιεπισκόπου Κρήτης, πολλά τα έτη!”
Ακένωτη αγάπη
ασυμβίβαστη έγνοια :
“Φροντίζω να μη φροντίζω καθόλου τον εαυτό μου.
Φροντίζω να φροντίζω, όσο μπορώ, τις ανάγκες των άλλων”.
Από την αξιότητα στην αγιοσύνη
δύσβατος και τραχύς ο δρόμος
προορισμένος για τα σπάνια άνθη
που κλίνουν ταπεινά την κεφαλή.
