«Αληθινά, η Παναγία είναι η βοήθειά µας ενώπιον του Θεού και µόνο τ’ όνοµά Της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά κι όλος ο ουρανός κι όλη η γη χαίρονται µε την αγάπη Της. Αξιοθαύµαστο κι ακατανόητο πράγµα. Ζει στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, αλλά δεν λησµονεί κι εµάς τους φτωχούς κι αγκαλιάζει µε την ευσπλαγχνία Της όλη την γη κι όλους τους λαούς».
(Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Αγαπηµένα παιδιά της Παναγίας µας,
∆εκαπενταύγουστος και αναθαρρεύουν οι ελπίδες µας, ανασταίνονται οι καρδιές µας, πλουτίζεται η ζωή µας καθώς εορτάζουµε την Κοίµηση της Παναγίας µας. Της Μάνας µε τις χίλιες αγκαλιές, όπως Την αποκαλεί ο λαός µας, µε τα χίλια ονόµατα και τις χιλιάδες αρετές. Σαγηνεύει το ιερό και θεσπέσιο πρόσωπό Της. Σε κάνει να καταθέσεις τον πόνο σου, τον πικρό λογισµό σου, την θλίψη, την κόπωση, την αθυµία, τον στεναγµό και την στεναχώρια σου. Όλους µας έλκει κοντά Της κι όλους µας προσκαλεί να Την µιµηθούµε και να Της µοιάσουµε. Στην µητρική Της αγκαλιά εναποθέτουµε τις προσδοκίες µας, τις αγωνίες, τους καηµούς και τα βάσανά µας, γιατί «πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευµένειαν ∆εσπότου». Γι’ αυτή την αγκαλιά πλαστήκαµε όλοι, η αγκαλιά αυτή είναι ο σκοπός της ύπαρξής µας.
Μητέρα της Ζωής η Παναγία, µεθίσταται προς την όντως Ζωή, προς τον Υιό και Θεό Της. «Η πηγή της ζωής εν µνηµείω τίθεται και κλίµαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται». Στην γλυκιά Της µορφή και το πανίερο πρόσωπό Της συναντούµε θαυµαστά και παράδοξα: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε… Η µετά τόκον Παρθένος και µετά θάνατον ζώσα». Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης στον λόγο του (Εις την Κοίµησιν) φτάνει στο σηµείο να χαρακτηρίσει το σώµα της Παναγίας, όχι µόνο «ζωαρχικόν (αρχή της ζωής, αληθινής ζωής µας δηλαδή), αλλά και «ηµέτερον», δηλαδή σώµα δικό µας.
∆εκαπενταύγουστος, όµως, αγαπηµένα παιδιά της Παναγίας µας, σε εποχές πολλαπλών και ποικίλων κρίσεων και ανατροπών. ∆εκαπενταύγουστος, σε εποχές που ο σύγχρονος άνθρωπος παραπαίει µεταξύ απελπισίας και αλαζονείας. Απελπίζεται από τον εαυτό του, όταν βλέπει τα πάθη και τα δεινά που κουβαλά και, συγχρόνως, αλαζονεύεται, από µία αυτονοµία, που τελικά γίνεται αιτία πολλών περιπετειών της ζωής του. ∆εκαπενταύγουστος, σε έναν κόσµο διαρκώς µεταβαλλόµενο, ζαλισµένο, αβέβαιο και ανασφαλή. Έναν κόσµο που περιφρονεί τα άγια και καταξιώνει τα πρόσωπα. ∆εκαπενταύγουστος, σε εποχές που τα βλέµµατα δεν έλκονται πλέον. Η ένταση, η αγωνία, η ταραχή, ο φόβος, σαν σειρήνες πολέµου, συνοδεύουν πιστά τον βαρύ καθηµερινό µας βηµατισµό. Θεσµοί, φορείς, ιδέες, αξίες, πρόσωπα, χάνουµε τον πνευµατικό µας προσανατολισµό και αποστολή.
∆εκαπενταύγουστος, σε εποχές που, άκριτα και αβασάνιστα, υιοθετούµε έναν πολιτισµό που θεωρεί ότι η επιθυµία µας είναι ο εαυτός µας, που επιτρέπει τα αληθινά, τα αυθεντικά ήθη της ψυχής ενός λαού να τα διαδεχθούν ο ωχαδελφισµός, η αναλγητικότητα, ο ατοµοκεντρικός εφησυχασµός, το βόλεµα, οι «µισές» αλήθειες, η ένοχη σιωπή, θεωρώντας τα, όλα αυτά και άλλα πολλά, συντελεστή της ευδαιµονίας των ανθρώπων, εγκλωβίζοντας ψυχές και συνειδήσεις, µπερδεύοντας τα θέλω µας µε τις ανάγκες µας και, τελικά, λησµονώντας πως ο δικός µας πολιτισµός, ο πολιτισµός της Ρωµιοσύνης, δεν κρίνεται από την εξασφάλιση της ευηµερίας, αλλά από την νοηµοσύνη της καρδιάς και της ψυχής το βλέµµα.
Μέσα σε αυτή την παραζάλη των καιρών έρχεται η Παναγία µας, µε την σεπτή Της Κοίµηση, που είναι «ζωηφόρος θάνατος», να γίνει οδηγός εξόδου µας από την κρίση και να µας χαρίσει λύτρωση από τα δεινά που µας καταδυναστεύουν. Έρχεται να µας βεβαιώσει πως όσο λιγότερο ακουµπάµε σε αυτόν τον κόσµο, όχι µόνον την αµαρτία, αλλά ακόµη και τα φυσικά πράγµατα, τόσο πιο πολύ εφοδιάζεται η ψυχή µας µε προϋποθέσεις πνευµατικής καταστάσεως, όπως σηµειώνει σύγχρονος Ιεράρχης. Πως χρειάζεται να αναζητήσουµε την οµορφιά της ζωής πίσω από το νόηµά της.
Πως όσο συνειδητοποιούµε τα αίτια της πολυποίκιλης κρίσης, τόσο αντιλαµβανόµαστε πως η βασική αιτία προέρχεται από την έλλειψη εµπιστοσύνης στο πρόσωπό Της, καθώς η Παναγία υπάρχει στον κόσµο για να µας σηκώνει, µε την γλυκιά παρουσία Της, τις πρεσβείες και ικεσίες Της, κάθε φορά που πέφτουµε, κάθε φορά που γονατίζουµε, από το βάρος απογοητεύσεων και αποτυχιών της ζωής. Υπάρχει για να φωτίζει τα αδιέξοδά µας και να δυναµώνει την ψυχή µας, καθώς η δική Της Κοίµηση µας ελευθερώνει από τους θανάτους της χαράς και της ελπίδας. Υπάρχει, τέλος, για να σκεφτόµαστε ελεύθερα την αξία της ζωής. Στο δικό Της Πρόσωπο η ελπίδα παραµένει ζωντανή και ο δρόµος Της περιµένει να τον περπατήσουµε, καθώς Εκείνη είναι που άνοιξε τον δρόµο της ένωσης του ανθρώπου µε τον Θεό. Αρκεί να πιστεύουµε αυτό που και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης εµπειρικά µας βεβαιώνει. Ποιό; Πως «…η Παναγία δεν µας αφήνει, µας κουβαλάει στην πλάτη Της…».
Ταπεινά ευχόµεθα ο φετινός ∆εκαπενταύγουστος να γίνει, για όλους µας, αιτία – αφορµή, τερµατισµού της αδιέξοδης πορείας µας σε δρόµους που οδηγούν στο ξέφωτο της ζωής, της χαράς, της ελπίδας και της αλήθειας. Ευκαιρία να γίνουµε κοινωνοί και µέτοχοι, να γνωρίσουµε την ζωή της χαράς και την χαρά της ζωής, που είναι η ζωή και η χαρά της Παναγίας µας, της Θεοτόκου, που παραµένει µυστήριο κρυµµένο στην καρδιά της θείας Οικονοµίας και, υποµονετικά, περιµένει να Της ανοίξουµε τις καρδιές µας.
Μετά πολλών ευχών και εν Κυρίω αγάπης,
Ο Επίσκοπος και πνευµατικός σας πατέρας
† Ο Κισάµου και
Σελίνου
Αµφιλόχιος
