«Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος» ήταν η σύντομη ευχή που για πολλά χρόνια στέλναμε μεταξύ μας. Ταχυδρομικά, κυρίως. Και ίσως μερικοί, από τις παλιές φρουρές – γενιές, συνεχίζουν το έθιμο.
• Και η υπογράφουσα, λοιπόν, εύχεται διά της στήλης Υγεία, αγάπη και χαρά για όλους το 2014.
Και πολύ σας παρακαλώ, να μην κλαυσογελάσετε. Και μην αρχίσετε να απαριθμείτε τους λόγους που ελάχιστοι πλέον στην Ελλάδα ανταλλάσουν τις, κατ’ οικονομίαν του εθίμου, αισιόδοξες ευχές χωρίς να τις… συνοδεύουν με απαισιόδοξα σχόλια, τύπου «αλλά τι να ευχηθούμε πλέον έτσι που καταντήσαμε» ή «δυστυχώς το 2014 προμηνύεται χειρότερο».
Και αρχίζουν να αναφέρουν άλλες εποχές φτώχειας όπου -λέει- υπήρχε αισιοδοξία. Μάλιστα. Να συμφωνήσουμε. Υπήρχε φτώχεια, λοιπόν. Και μάλιστα, πολύ χειρότερη. Ωστόσο, ελπίζαμε ότι τα πράγματα θα καλυτέρευαν. Και πάντως αν και υπήρχαν πάρα πολλοί που δεν έβλεπαν φως στο τούνελ της δικής τους ανάκαμψης, πάρα πολλοί που έπαιρναν τον δρόμο της ξενιτιάς (θυμάστε το «Μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα») υπήρχαν και άλλοι, οι πολλοί, που δούλευαν φιλότιμα προσδοκώντας καλύτερες μέρες.
Πάρε κόσμε
• Όπως και η Αννούλα της διαφήμισης του ΠΑΣΟΚ, θυμάστε; Καλύτερες μέρες ήλθαν βέβαια. Πώς όμως; Με δανεικά που θεωρούσαμε, φαίνεται, αγύριστα.
Και αρχίσαμε να καλοπερνάμε -σχεδόν άπαντες- με κάποιους όμως που τώρα αποκαλύπτονται και πολλούς που δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ να παίρνουν εκείνα τα «νόμιμα» δωράκια των 500 εκατ. δραχμών!!! Και να περνούν καλυτερότερα.
Οι περισσότεροι όμως το παραβλέψαμε. Αρχίσαμε, βλέπετε, να συνηθίζουμε στον καναπέ της ευωχίας και κάποιας οικονομικής επιφάνειας, βρε αδελφέ. Για τις δανεικές αποδοχές μας φρόντιζαν πριν από εμάς και αντί για εμάς οι συνδικαλιστικές συντεχνίες που ανεβοκατέβαζαν τις κυβερνήσεις, οι κομματικοί στρατοί (που ακόμα υπάρχουν και πληρώνονται από τσέπη μας) τα διάφορα golden boys, οι χρυσοκάνθαροι υπουργοί και γενικοί γραμματείς που ποτέ δεν τους είχαμε ακουστά, οι επιδοτήσεις της κακής ΕΟΚ και διάφορα λαμόγια -που ακόμα υπάρχουν όπως καθημερινά αποκαλύπτεται. Όλοι αυτοί, φυσικά(!) ζητούσαν και έπαιρναν για τους εαυτούς τους μερίδες λεόντων. Αν προσθέσουμε και το τεράστιο αδηφάγο και σπάταλο κράτος έχουμε μία εικόνα (φοβάμαι λιγότερο τρομακτική από την πραγματικότητα) για την εποχή των «παχέων» αγελάδων της χώρας μας.
• Και εμείς, η «μάζα» του λαού (που φανατισμένη ζητωκραύγαζε πότε ωσαννά και πότε «σταύρωσον» αυτόν και ανεβοκατέβαζε σοσιαλδημοκρατία και κεντροδεξιά) κέρδιζε ψίχουλα με διάφορα κόλπα αυξήσεων, διαφόρων παροχών, διευκολύνσεων κλπ που ξεπερνούσαν κάθε συντεχνιακή «δημιουργική» φαντασία. Ψίχουλα, σε σχέση με τις δικές τους άπληστες μπάζες που φτάνουν σε αστρονομικά ποσά. Κι έτσι, από το «πάρε κόσμε», φθάσαμε σήμερα στο «δώσε κόσμε».
Παραγγελιά στον Αϊ Βασίλη!
• Εδώ, συντομεύεται η ιστορική πολιτική μας… αναδρομή λόγω νέου έτους.
Και επιστρέφουμε στις… γιορτινές σκέψεις. Γιορτινές, επειδή και μόνο η αλλαγή του έτους, έφερνε και πρέπει να φέρνει, ελπίδα. Ελπίδα, που δεν μας «βγαίνει» πια. Καθώς, είναι φανερό πλέον (μερικοί το υποστηρίζαμε από το 2011) ότι δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα ανάκαμψης χωρίς ένα ΕΘΝΙΚΟ σχέδιο δράσης που θα στηριχθεί πολιτικά από όλα τα κόμματα. Ενωτικά. Οχι μόνο στη βάση αλλά και στην κορυφή. Η πολιτική ηγεσία, δηλαδή, οφείλει σ’ αυτόν τον προδομένο και απελπισμένο λαό να αφήσει -έστω προς το παρόν- τα ψευδεπίγραφα διλήμματα που ουσιαστικά εξυπηρετούν μόνο προσωπικά πολιτικά και κομματικά συμφέροντα, και να στηρίξει μία νέα εθνική διαπραγμάτευση. Κάτι που είναι τελείως διαφορετικό από μία κυβερνητική (όποιας κυβέρνησης ή συγκυβέρνησης) διαπραγμάτευση.
Και αφορμή γι’ αυτό, υπάρχει. Είναι το σχέδιο πορίσματος της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το ελληνικό μνημόνιο και την τρόικα. Που χαρακτηρίζει τις πολιτικές που ασκήθηκαν με τις πιέσεις τους αναξιόπιστες. Και κάνει και προτάσεις για το μέλλον, εντός της Ευρώπης βεβαίως, για περισσότερη δημοκρατία, λιγότερη λιτότητα και αλλαγή πολιτικής για το χρέος.
Ούτε… παραγγελιά εθνικού δώρου στον Αϊ Βασίλη να το είχαμε. Ιδού η ευκαιρία μας. Να ξεκινήσουμε συμφωνημένη σε επίπεδο ηγεσιών εθνική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη (αφήνοντας το κομματικό εγώ μπορώ καλύτερα) για αλλαγή πολιτικής για το χρέος μας αλλά και για όλα τα άλλα ζητήματα -που τίθενται ήδη- από την επιτροπή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Και να δείτε, τότε, για πότε ο λαός αρχίζει να ελπίζει, αλλάζοντας το κλίμα στην κοινωνία και στην οικονομία.
Γιατί, αν, επιτέλους, έχουμε όλοι αποκτήσει υπευθυνότητα (πολιτική ηγεσία και λαός) πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς δεν μπορεί από μόνος του να τα καταφέρει. Ούτε μόνος ο λαός, ούτε μόνη, η όποια κυβέρνηση.
Κι όπως καταλήγει και ο σατιρικός μας ποιητής, πασίγνωστος Παύλος (Παβλής μας) Πολυχρονάκης στα κάλαντα που ανάρτησε και στην σελίδα του στο φατσοβιβλίο,
«Αφού κι αυτοί ‘ναι Έλληνες, υπεύθυνοι σταθείτε!/ Πολίτες και πολιτικοί να συμφιλιωθείτε/ και να κατανοήσετε πως δεν μπορείτε μόνοι/
