Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

«Εδώ… Ουγκάντα!»

Κύριε διευθυντά,
Ελλάδα ή Ουγκάντα; Τι να πιστέψει κανείς βλέποντας το σύστημα Υγείας μας; Εγώ εδώ, βέβαια, θα ξετυλίξω στιγμιότυπα του κλάδου της Ψυχικής Υγείας. Ζοφερό το μέλλον του… αν συνεχίσει ως έχει…
Θα θυμάστε, βέβαια, την εκπληκτική σειρά “Το Νησί”, που προβλήθηκε στην τηλεόραση πριν αρκετά χρόνια και εκτυλίχθηκε στην Σπιναλόγκα (το νησί των λεπρών), στην Κρήτη, όπου το 1903 ιδρύεται Λεπροκομείο.
Διαπραγματευόταν το θέμα με τους λεπρούς της εποχής εκείνης, τον στιγματισμό τους και την απομάκρυνσή τους από τις περιοχές του υγιούς πληθυσμού, και την απομόνωσή τους στο νησί της Σπιναλόγκας, όπου εκείνοι έφτιαξαν ολόκληρο χωριό. Εκείνοι όμως έπασχαν από τη νόσο του Χάνσεν. Δεν είχε βρεθεί ακόμα το φάρμακο για τη λέπρα και η κολλητική νόσος ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων.
Λυπηρό θέαμα, ραγίζει καρδιές, αλλά πιστεύετε ότι είναι τόσο μακρινό, κι ότι δεν συμβαίνει στον 21ο αιώνα; Εδώ, κάνετε ένα μεγάλο λάθος.
Εγώ εδώ, θα παραθέσω στιγμές από το σημερινό νοσοκομείο και το τμήμα εκείνου που ονομάζεται “Ψυχιατρική Κλινική”. Ναι, καλά ακούσατε, στον 21ο αι., υπάρχει ακόμα ειδική πτέρυγα στο Νοσοκομείο, όπου η Αστυνομία, οι γονείς ή ακόμα και μόνος του ο κάθε “ασθενής”. Απομονώνεται και νοσηλεύεται. Τα ψυχολογικά όμως προβλήματα, σκέφτομαι, δεν είναι κολλητικά κι αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει ακόμα, στις μέρες μας και με τις ευλογίες του κλάδου “Υγείας” της Ψυχιατρικής.
Φίλη καρδιακή, έχει διαγνωστεί εδώ και χρόνια, και έτυχε να νοσηλευτεί την περίοδο που κάναμε στενή παρέα. Με χαρτί εισαγγελέα, οι ίδιοι οι γονείς της, την απομόνωσαν εκεί. Ναι, συμβαίνουν αυτά, μην απορείτε. Πηγαίνοντας για επίσκεψη, δεν περίμενα να συναντήσω αυτό που συνάντησα. Κάθισα αρκετή ώρα για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, το πόσο “φυτό” σε καθιστούν τα φάρμακα αυτού του περιεχομένου (τα οποία έχουν φοβερές παρενέργειες στο μυαλό και το σώμα) από την περιπέτεια της φίλης μου, αυτό που αντίκρισα δεν με σόκαρε και τόσο, με έθλιψε όμως σε μεγάλο βαθμό.
Ένας όροφος με επτασφράγιστες πόρτες και παράθυρα, για να μην τολμήσει κανείς να δραπετεύσει, και περίπου 30 άτομα να νοσηλεύονται, μερικοί απ’ αυτούς να πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους, όλοι καπνιστές, σχεδόν πνίγηκα με τον καπνό. Σε συζήτηση που άνοιξα μαζί τους, βέβαια, μού είπαν ότι αν δείξεις καλή διαγωγή και με την συναίνεση των γονιών, όποια ηλικία κι αν έχεις, μπορείς να βγεις έξω “για ένα τσιγάρο” για λίγο. Κάποιοι σε θλιβερή κατάσταση, από τα πολλά φάρμακα, να παραμιλάνε, και να φωνάζουν και να πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους πάνω -κάτω, διαρκώς, χωρίς σταματημό. Οι κοιτώνες άθλιοι, από άποψη αισθητικής, αν και όπως μού είπαν, καθαρίζονται καθημερινά, 2-4 άτομα σε καθένα. Και η δουλειά των νοσοκόμων; Απλά να βάζουν τα φάρμακα σε κουταλάκια για να τα δώσουν στους ασθενείς και να κάνουν ενέσεις.
Φεύγοντας, σκέφτηκα: μα υπάρχουν άτομα, που από μόνα τους, ακούσια, έρχονται εδώ; Κι όμως υπάρχουν πολλά…
Είναι μεγάλη συζήτηση, για το πόση πλύση εγκεφάλου και από τους γιατρούς αλλά και από τα ΜΜΕ έχουμε δεχτεί όλοι μας, δεκαετίες τώρα, για την επικινδυνότητα των ατόμων που “νοσούν” και για τους γύρω του, και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Γι’ αυτό και απομονώνονται.
Αντ’ αυτού όμως, δεν θα έπρεπε όλη η ενέργεια των ειδικών να στρέφεται στην “υγιή οικογένεια”. Και πώς να μεγαλώσουμε υγιείς ανθρώπους και σε οποιοδήποτε πρόβλημα εμφανιστεί, να υπάρχουν ειδικευμένοι ψυχολόγοι, κι ΟΧΙ ψυχίατροι, να απευθυνθούμε;
Σε συζήτηση με τη φίλη μου, που πλέον γνωρίζει, μου είπε ότι πλέον και οι ψυχολόγοι, οι περισσότεροι αν όχι όλοι, από άγνοια αντιμετώπισης προβλημάτων ζωής, οι ίδιοι σε παραπέμπουν σε ψυχιάτρους, οι οποίοι στο πρώτο άγχος συνταγογραφούν φάρμακα. Στις μέρες μας, όλοι κυκλοφορούν στην τσάντα τους, με ένα αντικαταθλιπτικό ή αγχολυτικό ή υπνωτικό, το λιγότερο, τα οποία είναι και εξαιρετικά εθιστικά.
Κι αναρωτιέμαι, αν υπήρχε σωστή ενημέρωση, πέρα συμφερόντων φαρμακοβιομηχανιών και σωστή εκπαίδευση των ειδικών ψυχολόγων, τα χάπια αυτού του είδους δεν θα είχαν θέση στη ζωή μας.
Είναι το λιγότερο λυπηρή, η κατάσταση αυτού του κλάδου Υγείας στις μέρες μας, και μάς θυμίζει τριτοκοσμικές χώρες.
Χρειάζεται υπευθυνότητα μεγάλη, σε όσους ειδικεύονται σε αυτού του είδους τα προβλήματα, δεν είναι απλά τα πράγματα, αφού όντως ψυχολογικά προβλήματα και θέματα υπάρχουν. ΟΧΙ όμως ψυχιατρικά. Με την κατάλληλη αντιμετώπιση λύνονται, ενώ με τα φάρμακα διαιωνίζονται. Εκεί είναι που πρέπει να αναδιοργανωθεί και όλο το σύστημα σπουδών αυτών των επιστημών… από την αρχή. Είναι μεγάλο το έργο, και για τον λόγο αυτό δεν γίνεται.
Ηθική, αμεροληψία, αρχές απαράβατες πρέπει να έχει ο ειδικός ψυχολόγος, που έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με άτομο που δυσκολεύεται ψυχολογικά και επίσης ειδίκευση, εμπειρία, γνώση.
Ας ευχηθώ, στο μέλλον, τέτοιου είδους ιδρύματα και κλινικές, να φαντάζουν πολύ μακρινά…

Δασκαλάκη Ελένη
καθηγήτρια Αγγλικών


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα