Δυο Φινλανδοί στο κονάκι μου

Δρασκέλισα τα πετρόσκαλα με βιάση κι έστησα τη μηχανή να προκάνω την πιο όμορφη στιγμή της μέρας, να τη φωτογραφίσω.
Τη μεγαλόπρεπη σμίξη ουρανού, γης και θάλασσας με το πυράκτωμα του σύμπαντος, σαν αποχαιρέτα ολοπόρφυρος ο ήλιος το βασίλειό του. Ηταν από τις σπάνιες φορές που τον έβλεπα ν’ αγγίζει νωχελικά το υγρό στοιχείο, πυρ να ξεχειλίζει ολόγυρα και τεράστιο, κατακόκκινο μπαλόνι να αντιστέκεται, να πλαταίνει, μα να βουτάει σιγανά και κοσμογόνα, να χωνεύεται. Και ν’ απομένει μονάχα η θύμησή του κι η ελπίδα πως θε να ’μαστε ζωντανοί να τον καμαρώνουμε κάθε πρωί νιόβγαλτο, να τον αποχαιρετάμε κάθε δείλι απόμαχο.
Μα άξαφνα ο Ιχνηλάτης δίπλα μου τσίτωσε τα αυτιά του ανήσυχος, σαΐτα γίνηκε, στην ξώπορτα βρέθηκε και να γαυγίζει αρχίνησε.
Θυμήθηκα τον φίλο μου Shlomo καθηγητή φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ που, μετά από μία ενδιαφέρουσα κουβέντα, φεύγοντας από το ερημητήρι μου πριν δυο βδομάδες, μου είχε πει:
Θα έρθει στην Κρήτη κάποιος φίλος μου φωτογράφος επαγγελματίας που δουλεύει για ένα περιοδικό στην Φινλανδία και θα σε επισκεφτεί για κάποια συνέντευξη και φωτογραφίες.
Ως να κατέβω απ’ την ταράτσα, χτύπησε το τηλέφωνο κι άκουσα στα Φιλανδέζικα – Αγγλικά να με ρωτάει, αν όντως βρισκόταν όξω απ’ το σπίτι μου. Οι πληροφορίες, βλέπεις, από τους Σφηναριώτες ήταν πολύ κατατοπιστικές.
Ναι, ήταν ο Uzi Varon, επαγγελματίας φωτογράφος, μαζί κι η δημοσιογράφος  Ninarose Maoz που συνεργάζονται με εφημερίδες και περιοδικά του Ελσίνκι και ερχόντουσαν από το Ελαφονήσι που τους είχε μαγέψει.
Ενα σακουλάκι καραμέλες το πεσκέσι τους κι η χαρά μας για τη συνάντηση ήταν η απαρχή, που συνεχίστηκε με μία σύντομη ξενάγηση σε κονάκι μας, με ενθουσιασμό από μέρους τους μια και τέτοια σταφύλια φρούτα και λαχανικά δεν έχουν στον τόπο τους μηδέ και τις Σφηναριώτικες ομορφιές με τις 13 βουνοκορφές να το προστατεύουν και την κρυστάλλινη σμαραγδένια θάλασσα να απλώνεται στα πόδια τους.
Πιάσαμε από μία καρέκλα στη βεράντα, πλούμισε το τραπέζι με τσικουδιές, γιοματάρι και τα συνεπακόλουθα, τσουγκρίσαμε, γευτήκανε Κρητικό άρωμα και φιλοξένια, στήθηκαν μηχανές και μικρόφωνα ψηφιακά, και κουβέντα αβίαστη για την εδώ ζωή μου και το πώς τολμήσαμε να απαρνηθούμε μεγαλουπόλεις και μεγαλεία.
Εδώ βρήκαμε κάτι πιο σπουδαίο, τους είπα. Την ηρεμία, το μεγαλείο της πληθωρικής φύσης, το καλό κλίμα και την ανταπόκριση των χωριανών στην αγάπη που τους προσφέραμε.
Ναι αλλά από καθηγητής Πανεπιστημίου και παρουσιαστής σε ραδιόφωνο – τηλεόραση της Αθήνας, στην αφάνεια την ερημική;
Ερημική μα πολύτιμη, αφού έχουμε την πολυτέλεια να ξεχνάμε τι μέρα και τι ώρα είναι και να μιλάμε με το Θεό, τους απλούς ανθρώπους, με τα φυτά και τα ζώα. Εξάλλου γράφω σε πάρα πολλές εφημερίδες και περιοδικά βρισκόμαστε σ’ επικοινωνία με κόσμο διαλεχτό.
Είπαμε για την εδώ ζωή μας και την κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας.
Οι Ελληνες έχουν πολλά προσόντα, είναι ωραίος λαός, αλλά νομίζω δεν εφαρμόζουν τους νόμους. Δεν θέλουν να βοηθήσουν την πατρίδα τους, είπανε μουδιασμένα.
Δεν απάντησα, αρκέστηκα σε ένα πικρό μειδίαμα και πήγα στην επόμενη ερώτηση για τον σκοπό του ταξιδιού τους.
Να γνωρίσουμε τις φυσικές ομορφιές της Κρήτης και την παραδοσιακή διατροφή των κατοίκων της.
Ωρα πολλή διάβηκε, δεν χορταίναμε ο εις τον άλλον, γεύσεις λιγοστές μα σπάνιες για τα μέρη τους και Ελληνικό ταπεραμέντο, μου είπανε πως θα γράψουν για τη Δυτική Κρήτη στο ταξιδιωτικό περιοδικό του Ελσίνκι Matkaopas και στην εφημερίδα Iltalehti, με προσκάλεσαν να τους επισκεφθώ, δεν το απέκλεισα, και σηκωθήκανε, νύχτα, να φύγουνε.
Τους είδα σκεφτικούς, ρώτησα για το πρόγραμμά τους.
Υπνο στον Πλατανιά, αύριο Χανιά – Ακρωτήρι.
Βγάλανε το χάρτη να τους καθοδηγήσω, η κοπελιά φοβισμένη απ’ την αγριάδα του τοπίου και τον επικίνδυνο δρόμο κι ο Uzi, αγχωμένος.
Είναι απλό, τους είπα. Θα με ακολουθήσετε.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου με αγκάλιασαν, είπαν τα γνωστά και με παρακάλεσαν να μη τρέχω γιατί σε τέτοιους δρόμους, και νύχτα, δυσκολεύονται να οδηγήσουν.
Τους πήγα ως την έξοδο Πλατανιά κάπου 60 χιλιόμετρα, κι ως χωρίζαμε, βροχή τα φιλιά από μακριά κι οι χαιρετούρες.
Σε λίγες μέρες διάβαζα στην “ΑΝΑΤΟΛΗ” του Αγίου Νικολάου πως φτάσανε ως τα κει κι ήταν ενθουσιασμένοι από την Κρήτη μας.
Δύο ακόμα καλοί πρεσβευτές του τόπου μας!