Δημήτρης Βασμουλάκης: Ο εξάδελφος, ο συνεργάτης

Μετά τη φωτιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου των πρώτων παιδικών χρόνων, που τα έζησα στο πολύ όμορφο ορεινό χωριό της ιστορίας και της αντίστασης, τη Ραμνή ήρθαν τα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά ειρηνικά εφηβικά και νεανικά χρόνια. Ένα μέρος από αυτά τα χρόνια τα πέρασα στο παραδεισένιο χωριό της ιστορίας και του υδάτινου πλούτου, τους Αρμένους Αποκορώνου.

Αγκαλιά με τον χωροχρόνο τα Λευκά Όρη στέλνουν κατευθείαν, με έναν υπόγειο δρόμο, το χρυσάφι τους, το παγωμένο τους νερό στον Πλάτανο στους Αρμένους.

Αδέλφια μου έγιναν στους Αρμένους ο Γιάννης και ο Δημήτρης Βασμουλάκης στο σπίτι των θείων μου Γιώργη και Δέσποινας Βασμουλάκη, το γένος Βαγιωνάκη.

Από τα παλαιότερα χρόνια, από τότε που ο παππούς μας Γιάννης Βασμουλάκης παντρεύτηκε τη Χρυσάνθη Αναστασιάδη, αδελφή του Ανέστη Αναστασιάδη, ήρωα της επανάστασης του 1897 στο Ακρωτήρι, που έδωσε και τη ζωή του στον αγώνα αυτό και υπήρξε συναγωνιστής και συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου, στο σπίτι αυτό έζησαν άνθρωποι της αλληλεγγύης και της κατανόησης, για τους άλλους ανθρώπους.

Ο Δημήτρης Βασμουλάκης έγινε συνεργάτης μου στο πολιτικό μου γραφείο τα χρόνια που ήμουν βουλευτής Χανίων. Εξάδελφος – αδελφός και έμπιστος συνεργάτης. Πάντοτε ο Δημήτρης ενδιαφερόταν με αφοσίωση για τα προβλήματα του Νομού μας, της ιδιαίτερης επαρχίας μας του Αποκόρωνα και όπως ήταν φυσικό και για τα προβλήματα και τους ανθρώπους του χωριού του, των Αρμένων. Άλλωστε όποιος αγαπά το χωριό του αγαπά όλο τον κόσμο.

Ο Δημήτρης έφυγε τόσο ξαφνικά και λύπησε τόσο πολύ τους αγαπημένους του, τη σύζυγό του Ρίτσα, την κόρη του Νατάσα και τον γιο του Γιώργο, τον αδελφό του Γιάννη, τους άλλους συγγενείς και τους φίλους.

Η εκκλησία μας απεύχεται τον αιφνίδιο θάνατο και τον θεωρεί σκληρό. Πολλοί λένε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, ότι αυτός που φεύγει ξαφνικά δεν βασανίζεται και δεν βασανίζει τους δικούς του. Ο Δημήτρης μας αποχαιρέτησε με αυτό τον τρόπο. Όσο ζούμε θα τον θυμόμαστε γελαστό και αισιόδοξο.

Στο σπίτι των Βασμουλάκηδων, στο σπίτι των εξαδέλων μου Γιάννη και Δημήτρη χάρη βέβαια και στους γονείς τους, που με θεωρούσαν τρίτο τους γιο, έζησα ευτυχισμένα παιδικά εφηβικά και νεανικά χρόνια, που μου απάλυναν τη φοβερή εμπειρία του πολέμου.

Στον Δημήτρη που έφυγε ξαφνικά και νωρίς, σε όλους όσους φύγανε προηγουμένως αλλά και σε όλους εμάς, μέλη ενός ευρύτερου συγγενικού κύκλου, που ζήσαμε στο τόσο φιλόξενο αυτό σπίτι και βρισκόμαστε ακόμη στη ζωή, αφιερώνω λίγους στίχους:

Το ευτυχισμένο, έρημο σπίτι

Στην αυλή του σπιτιού
δεν υπάρχουν πια οι άνθρωποι,
που κάθε πρωί έλεγαν τις ιστορίες τους,
τα όνειρα και τις αγωνίες τους.
Το τρένο της ζωής έχει φύγει.
Αυτό που έμεινε δεν είναι ο έρημος
από τους περαστικούς επιβάτες
θλιβερός σταθμός ενός τρένου.
Είναι το ευτυχισμένο, έρημο
από τους μόνιμους κατοίκους του σπίτι.
Από αυτούς που τόσο πολύ το αγάπησαν,
που το έβλεπαν πάντοτε
σαν να ήταν η πρώτη φορά.
Ίσως φανούν νέοι μόνιμοι κάτοικοι
που θα καθίσουν στην αυλή και θα πουν,
οι άνθρωποι φεύγουν, η ζωή συνεχίζεται!