Βγήκε µια βόλτα το µικρό κι ανίδεο ανθρωπάκι να ξεκουραστεί απ’ τον µόχθο της ηµέρας και να ξεσκάσει. Κι εκεί που βάδιζε αµέριµνος κατά µήκος µιας αλέας, ανέπνεε το δροσερό αεράκι κι ευχαριστιόταν, έπεσε πάνω σε τρείς ξένους που έστεκαν ακίνητοι ο ένας δίπλα στο άλλο, δεν µιλούσαν µεταξύ τους κι έµοιαζαν να κοιτούν στο πουθενά…
Στάθηκε µπρος τους το ασήµαντο κι αθώο ανθρωπάκι µας, και τους κοιτούσε µε δέος.
Τι άνθρωποι ήταν αυτοί, αλήθεια! Έµοιαζαν απρόσιτοι κι υπερήφανοι.
Και δες πως στέκουν! Σαν να ήταν…κάτι…το ξεχωριστό!
Ακόµα και τα ρούχα τους έδειχναν παλαιικά…
Πλησίασε πιο κοντά, τους περιεργάστηκε λίγη ώρα ακόµα, κι ύστερα άρχισε να τους µιλά: «Γνωστοί σαν να µου φαίνεστε, αλλά για να πω την αλήθεια τώρα τελευταία αισθάνοµαι πολύ µπλεγµένος κι όλο ξεχνώ. Μιλήστε µου παρακαλώ εσείς ο πρώτος, γιατί σίγουρα κάπου σας έχω ξαναδεί και δυσκολεύοµε να θυµηθώ τ’ όνοµά σας».
Παραδόξως ο υπερήφανος άνθρωπος έσκυψε, τον κοίταζε µε ύφος υπεροπτικό και καταδέχτηκε ν’ απαντήσει: «Φίλε µου θα έπρεπε να µε αναγνωρίσεις! Σίγουρα κάπου θα έχεις δει το…άγαλµά µου!»
«Άγαλµα;», ρώτησε φοβισµένος ο ανθρωπάκος. Μήπως να πάρει δρόµο;
Όµως όχι! Η περιέργεια για τον ξένο δεν τον άφηνε κι έτσι τόλµησε να ρωτήσει: «Και που βρίσκεται αυτό το άγαλµα;»
«Παντού φίλε µου!» είπε ο παράξενος συνοµιλητής του. «Κάποτε είχε γεµίσει όλη η υφήλιος µε αγάλµατά µου κι όλοι µε αποκαλούσαν…θεό!
«Θεό;», επανάλαβε κρυφογελώντας ο ανθρωπάκος, αλλά ο άγνωστος δεν έδωσε σηµασία. «Τώρα είµαι µόνο µια ανάµνηση!» είπε µε βροντερή φωνή. «Και… µη γελάς ανθρωπάκι! Εµένα που µε βλέπεις -τον µεγάλο και τρανό- µε φόνευσαν οι ίδιοι µου οι…φίλοι, γιατί λέει ήθελα να καταλύσω τους νόµους των ανθρώπων και να γίνω δυνάστης όλης της γης…»
Το ανθρωπάκι µας είχε τώρα αρχίσει να φοβάται µ’ όλα αυτά, αλλά έλα που του τράβηξε την προσοχή ο σκυφτός γέρος που έστεκε παραδίπλα! Πιο κακοµοίρης κι απ’ τον ίδιο ήτανε! Ρακένδυτος… Και κρατούσε µέρα-µεσηµέρι ένα παλιό, αναµµένο φανάρι και κοίταζε ολόγυρα σαν κατιτί να έψαχνε…
Αυτός κι αν είχε πλάκα!
∆ιότι όταν τον ρώτησε γιατί το κρατά ενώ ο ήλιος δεν έχει ακόµα δύσει, αυτός απάντησε πως…ψάχνει λέει, τον…άνθρωπο!
Α, αυτός είναι ακόµα πιο παράξενος απ’ τον πρώτο.
Ακούς εκεί να ψάχνει µέσα σε τόσους ανθρώπους που συνωστίζονται στις διαβάσεις τον… άνθρωπο!
Ποιόν απ’ όλους δηλαδή;
Πιο πολύ ενδιαφέρον µοιάζει να έχει ο τρίτος της σειράς. Ήταν ντυµένος στο χακί κι είχε ένα παράξενο µουστάκι. «Και ποιος είσαι εσύ;» τον ρώτησε ανυπόµονα. «Α! Εγώ…» απάντησε ο άλλος, «Είµαι µέγας και τρανός εγώ! Τόσο µεγάλος ήµουνα που κανείς από όσους έµειναν κοντά µου όταν νικήθηκα, δεν δεχόταν να µε… σκοτώσει! Κι έτσι έβαλα ο ίδιος τέλος στη ζωή µου… Για να µην τους κάνω και τη χάρη δηλαδή…»
‘Άλλος πάλι κι ετούτος!
Αλλά τι παράξενο…
Η ουρά των υπερήφανων ανθρώπων δεν τέλειωνε!
Όταν έφθασε στο τελευταίο, δίπλα του εµφανίστηκαν άλλοι τόσοι!
«Μα είναι δυνατόν», σκέφτηκε το ανθρωπάκι. «Θα ονειρεύοµαι µάλλον! Μπορεί και να τρελαίνοµαι και να βλέπω…φαντάσµατα µέρα-µεσηµέρι! Ας πάω στο σπιτάκι µου, να ξαπλώσω και να ηρεµήσω λιγάκι, γιατί αύριο έχω πάλι δουλειά!»
Εξάλλου η µαγεία του δασυλλίου που τον τριγύριζε είχε χαθεί, και χίλιες-µύριες απαισιόδοξες σκέψεις είχαν κατακλίσει τον νου του…
Πήρε απογοητευµένος τον δρόµο της επιστροφής, ένα πράγµα ωστόσο τον παρηγορούσε: Πως οι κακοί της φανταστικής ιστορίας του είχαν… τιµωρηθεί!
Κι ο γεράκος που κρατούσε το φανάρι κι έψαχνε στη µεγάλη πολιτεία τον «άνθρωπο», είχε µάλλον βρει τον…«άνθρωπό» του.
Ήταν αυτός…ο ίδιος, σίγουρα!
Ένας ταπεινός, ήσυχος, καλός ανθρωπάκος που δούλευε τίµια και κανέναν δεν είχε ποτέ του πειράξει! Μια αγνή ψυχή που το µόνο που ήθελε ήταν µια ήσυχη και ήρεµη ζωή…
