Διήγημα: Μια µπαλαρίνα στο χιόνι

Ήταν αµφιλεγόµενη η ζωή της “Οµικρον”.
Η “Οµικρον” ήταν µια µπαλαρίνα που την προετοίµαζαν να γίνει κατάσκοπος.
Όνειρο της, από µικρή, ήταν να χορέψει µπαλέτο στο χιόνι.
Ακατανόητο.
Και όµως αφιέρωσε ώρες προπόνησης και πνευµατικής εργασίας για να καταφέρει να πετύχει τον στόχο της.
Αυτό δεν µπορούσαν να το κατανοήσουν οι εκπαιδευτές της στην οµάδα κατασκοπείας.
Χρειάστηκαν ώρες ψυχανάλυσης για να τη “χτίσουν”, αλλά πάλι δεν τα κατάφεραν.
Στο τέλος αποδέχτηκαν ότι είναι µια λόξα νεανική.
Η “Οµικρον” ήταν ένα γενναιόδωρο κορίτσι που ο Θεός την είχε ανταµείψει µε πλούσια χαρίσµατα.
Σε ηλικία 22 ετών ήταν µια φτασµένη µπαλαρίνα που µιλούσε 4 ξένες γλώσσες.
Η εµφάνιση της ήταν αψεγάδιαστη.
Είχε βαθιά µόρφωση και ικανότητες κλασικού χορού.
Μόνο το χιόνι και η ενθύµηση της νεκρής µητέρας της επέστρεφαν απειλητικά.
Αλλά και αυτό ήταν παροδικό σαν µια χοντρή νιφάδα χιονιού.
Μόνο µια νιφάδα…
Στο κέντρο εκπαίδευσης κατασκοπείας δεν µιλούσε ποτέ κανείς.
Όλων η µεγάλη ευχαρίστηση ήταν να απολαµβάνουν το βάδισµα της “Οµικρον”.
Περπατούσε και χιόνιζε.
Αλλά δεν ήταν κρύο αυτό, µα καυτό.
Σαν την κόλαση.
Εύκολα συµπεράσµατα µε τους κατασκόπους δεν µπορείς να βγάλεις.
Η µυστικοπάθειά τους είναι σαν ανατολίτικη διδαχή.
Είναι µια µυστικοπάθεια που µας γυρίζει αιώνες πίσω, γιατί απλά όλοι σήµερα µιλούν πολύ.
Ακόµα και µε το χαµόγελό της η “Οµικρον” έλεγε ολόκληρες προτάσεις.
Στον ελεύθερο της χρόνο έβλεπε βίντεο µε χιονισµένα τοπία, χωρίς την ανθρώπινη παρουσία.
Σαν να συνοµιλούσε µε το χιόνι και µε τη νεκρή µητέρα της.
Για την προσωπική της ζωή δεν ξέρω τίποτα.
Ήταν θαµµένη κάτω από το χιόνι.
Ακόµα και τον Αύγουστο συζητούσε για το µπαλέτο στο χιόνι.
Και συζητούσε µε τέτοιο πάθος που οι φίλες της αισθανόταν την ανάγκη να φορέσουν παλτό.
Βασικά δεν κουβέντιαζε τίποτα άλλο.
Και ήταν τόσο όµορφη…
Αλλά τι σηµασία έχει πια αυτό.
Καµία σηµασία.
Νοµίζω ότι το χιόνι είναι σαν την ποίηση.
«∆εν µας κάνει καλύτερους ανθρώπους».
Στις υποχρεώσεις της στο µπαλέτο και στην οµάδα κατασκοπείας η “Οµικρον” βαθµολογούνταν µε Άριστα!
Στην τελευταία παράσταση µπαλέτου που έδωσε, απέσπασε διθυραµβικές κριτικές.
Ήταν µόλις 22 ετών.
Μικρή και τριανταφυλλένια.
Είχε µάθει όµως να προστατεύει τον εαυτό της από τους εχθρούς.
Την δίδαξαν τόσο καλά στη Σχολή Κατασκοπείας, που οι Εκπαιδευτές της πίστευαν ότι σε λίγο καιρό θα πάρει τη θέση τους.
Και αυτό το θείο βάδισµά της, τα καστανά της µάτια, τα πόδια της, ήταν καυτό σαν το αποµεσήµερο του Ιουλίου µε καύσωνα.
Έµαθα ότι τη µητέρα της την έλεγαν Κωνσταντίνα.
Το µόνο που κατάφερα να µάθω.
Πατέρας δεν ξέρω αν υπήρχε.
∆εν είµαι και ο Φρόιντ.
Η “Οµικρον” ποτέ δεν κατάφερε να γίνει «Βήτα».
∆εν υπήρχε «Βήτα» στην οµάδα.
Έφτασα στο σηµείο να αµφιβάλλω αν υπήρχε και οµάδα κατασκοπείας.
Ήταν καλοκαίρι και έκανε φέτος πολλή ζέστη.
Ήταν πολύ ζεστή χρονιά.
Ένα βράδυ η “Οµικρον” ενώ ξεκουραζόταν, έβλεπε βίντεο µε χιονισµένες πλαγιές και έκανε εµετό.
Ήταν αλήθεια ότι έκανε εµετό.
Ήταν αλήθεια ότι έκανε πολλή ζέστη εκείνο το βράδυ.
Την επόµενη ηµέρα το πρωί, της ανέθεσαν την πρώτη της αποστολή.
«∆εν τη δέχοµαι», απάντησε.
«Θα πάω να χορέψω στο χιόνι» τους είπε.