Διεκδικήσεις

» Πολλές φορές όποιος μιλάει πολύ κάτι… κρύβει. Το ίδιο, όμως, και όποιος απαγορεύει.
Τι νόημα έχουν οι χθεσινές απαγορεύσεις διαδηλώσεων με αφορμή την επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην Αθήνα; Τι άλλο από το να δώσουν στη Γερμανίδα καγκελάριο τη δυνατότητα να κάνει, πιθανώς, λόγο, όπως και το 2012, για μια ήσυχη πόλη.
Μόνο που η πόλη, όπως και όλη η χώρα, στην πραγματικότητα, είναι ανήσυχη και οργισμένη. Γιατί οι αγορές δεν αλλάζουν την κατάσταση στην πραγματική οικονομία, ούτε διασφαλίζουν το αύριο στις στρατιές χαμηλόμισθων, ανέργων και νέων.
Οι απαγορεύσεις ακυρώνονται στην πράξη μέσα από τα κινήματα και τους πολίτες που διαδηλώνουν για το αυτονόητο. Για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, δικαιώματα, Παιδεία και Υγεία. Για ελευθερία και αλληλεγγύη. Για ιδανικά που τώρα γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ. Αυτά τα ιδανικά που ξεχνούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές οι οποίες στη θέση της λέξης: αλληλεγγύη έχουν τοποθετήσει τη λέξη: ανταγωνιστικότητα.
Η εξουσία θα έπρεπε όχι να απαγορεύσει, αλλά αντίθετα να ενθαρρύνει τις διαδηλώσεις. Για να αντικρίσει η κα Μέρκελ την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μέσα από τις οικονομικές πολιτικές που έχουν επιβάλει οι δανειστές και έχει υπηρετήσει η Ελλάδα. Για να δει ότι η πόλη δεν είναι ήσυχη, αλλά οργισμένη.
Γιατί όπως σημειώνει και η ΑΔΕΔΥ, «η κυρία Μέρκελ, βασική πολιτική εκπρόσωπος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου των συμφερόντων των αγορών, έρχεται ως τοποτηρητής για τον έλεγχο μιας πολιτικής που καταστρέφει ανθρώπους, συλλογικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, την κοινωνική ασφάλιση, τις θέσεις εργασίας, τη μεσαία “τάξη”».
Η κυβέρνηση θα έπρεπε, επίσης, να υπενθυμίσει με έντονο τρόπο και να απαιτήσει από την κα Μέρκελ, τις οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το κατοχικό δάνειο.
Κάποτε, πρέπει και η χώρα μας να αρχίσει να διεκδικεί και όχι μόνον να… υπηρετεί.