“Χρυσό κλειδί” η συνεργασία προϊσταμένου – υπαλλήλου

Υπάλληλος, αυτός που είναι ταγμένος κάτω από άλλον, που είναι διορισμένος σε μια δημόσια θέση ή ιδιωτική και εργάζεται κάτω από προϊστάμενη ή ανώτερη αρχή. Αυτός που παρέχει την εργασία του, την τέχνη του ή την ειδικότητά του σε άλλον με αμοιβή. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν χρέος να τηρούν πιστά τους νόμους που τους διέπουν, όπου κι αν εργάζονται. Ένας κατώτερος υπάλληλος στην πορεία του, με καλή επίδοση, φτάνει σε ανώτερη και ανώτατη θέση. Όλοι οι υπάλληλοι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα ως πολίτες. Κάθε υπάλληλος που διαβαίνει την κοινωνία, αφήνει τα χνάρια του πάνω σ’ αυτήν.
Όταν επιθυμεί να εκλεγεί σαν εκπρόσωπος ενός συνόλου, έχει μεγάλη ευθύνη, πρέπει να είναι δίπλα στους συνανθρώπους του, ν’ ακούει με προσοχή τα αιτήματά τους, να τα συζητά μαζί τους με υπομονή και φρόνηση και να παίρνουν μαζί τις σωστές αποφάσεις. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να έχει ύφος γαλήνιο, ήπιο, με λογικό τρόπο χωρίς εγωισμό και φιλοδοξίες, χωρίς συμφέρον, χωρίς προβολή, χωρίς κέρδος, να τον διακρίνει ανθρωπισμός για να ενεργεί πάντα για το κοινωνικό συμφέρον. Όλα τα λαμπρά έργα του ελληνικού πολιτισμού οφείλονται στην καλή συνεργασία  αρχιτεκτόνων, επιστημόνων, εργοδηγών, προϊσταμένων και εργατών, γι’ αυτό και έμειναν αιώνια. Αυτό δείχνει ότι καλή συνεργασία με άριστη δράση είναι μόνο όταν σώμα και πνεύμα συνεργάζονται. Να βλέπει ο ένας τον άλλο ως φύλακα των ίδιων αγαθών και προστάτη των ίδιων δικαιωμάτων, αυτό είναι ανθρώπινη προσωπικότητα.
Οι άρχοντες, οι κοινωνικώς ανώτεροι, οι ισχυροί, ας μην ενεργούν όπως τους ευκολύνει, πρέπει να ξέρουν ότι δεν είναι αιώνιοι κάτοχοι των αγαθών, των προνομίων, αλλά εφήμεροι διαχειριστές τους. Με τη σκέψη να επικρατήσουν, δεν είναι καλή συνεργασία, η χαλιναγώγηση των ορμών επιτρέπει στη συνείδηση να ενεργήσει σωστά, ευεργετικά, για την προκοπή του συνόλου. Η καταπίεση, η καταδυνάστευση είναι ανωφελής και μόνο επικίνδυνα αποτελέσματα έχει. Η διανοητική ικανότητα, τα πτυχία χωρίς σύνεση και αίσθημα συνείδησης και ευθύνης μπορεί να φέρουν ανεπανόρθωτα λάθη. Η ελευθερία είναι μέγα αγαθό και στην προκειμένη περίπτωση η προσωπική ελευθερία, ο συμβιβασμός, η αναγνώριση που πρέπει να αμείβεται ιδιαίτερα, είναι χρυσός κρίκος της συνεργασίας και έρχεται μόνη της η εκούσια αυτοπειθαρχία και ενεργεί η αντιληπτικότητα, ο αυτοματισμός στην ενέργεια, διατηρείται η υγεία και γίνεται έργο αισιοδοξίας και χαράς.
Απαραίτητο στοιχείο για την αρμονική καρποφόρο μεταξύ των ατόμων συνεργασία, είναι η συμμετοχή τους σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, με σκοπό την εξυπηρέτηση των ατομικών τους αναγκών και την υπεράσπιση κοινών συμφερόντων. Η πρόοδος της όλης κοινωνίας εξαρτάται από την καλή συνεργασία των ατόμων. Αυτός είναι πολιτισμός, το μεγαλείο ενός έθνους. Οι αποφάσεις να ευνοούν και τους υφιστάμενους. Να μην εμποδίζουν τη πρωτοβουλία τους που είναι αρετή και θα προσφέρει σοβαρές υπηρεσίες στο σύνολο. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται με εκνευρισμό, με έριδες ή υπέρτατο ενθουσιασμό που εξανεμίζεται με το πρώτο εμπόδιο, όπως είναι η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο διάλογος, τα σωστά και δίκαια επιχειρήματα για σωστές λύσεις. Ο έλεγχος του προϊστάμενου, η επιτήρηση και οι συμβουλές του, οι γνώσεις του είναι επιβεβλημένες. Η υποβάθμιση όμως της νοημοσύνης του υπαλλήλου, η επίμονη καταπίεση, γίνεται αιτία ψυχικής ισοπέδωσης, πτώση του συναισθήματος, της συνείδησης, της ευθύνης, καταγκρεμίζει τα όνειρά του, προκαλεί πικρία, απογοήτευση, αδιαφορία και εγκατάλειψη της εργασίας.
Έτσι χάνουμε άξια χέρια, έτσι χάνεται κάθε ωραίο και σιγά – σιγά φθάνουμε στην ερήμωση, στην καταστροφή της χώρας, όπως τη ζούμε σήμερα.