“Τime we have, money we have not” (χρόνο έχουμε, χρήμα δεν έχουμε) λέει ο επιχειρηματίας Στέλιος Μάινας (Βασίλης) στην ταινία “Μπραζιλέρο” σε δύο ελεγκτές της Ε.Ε. που έχουν έλθει να ερευνήσουν αν η επιδότηση που έλαβε δόθηκε για την ανέγερση πολιτιστικού κέντρου.
Η επιδότηση βέβαια “μασουλήθηκε”, Πολιτιστικό κέντρο δεν υφίσταται, και η ταινία πραγματεύεται την περισσότερο κωμική παρά αγωνιώδη προσπάθεια του επιχειρηματία να ξεφύγει από τη “μέγγενη” των ελεγκτών.
Και αν αυτά γίνονταν την όχι και τόσο μακρινή δεκαετία του ’90, στη σημερινή εποχή και στα καθ’ ημάς, όσοι δεν μπήκαμε στον “πειρασμό των επιδοτήσεων”, δεν πήραμε στα χέρια μας κοινοτικά και άλλα πακέτα αναζητούμε τουλάχιστον λίγο ελεύθερο χρόνο μέσα στο αδιάκοπο καθημερινό τρέξιμο της εργασίας, της καθημερινότητας του σπιτιού, των κάθε είδους υποχρεώσεων .
Ακόμα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως τα Χανιά -πόσο μάλλον σε μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα- οι δείκτες του ρολογιού σε εγκλωβίζουν στον δρόμο προς τη δουλειά, στην αναζήτηση μιας θέσης στάθμευσης, στην αγωνία να προλάβεις super market, γιατρούς, υποχρεώσεις μικρές και μεγάλες…
Οι δεκαετίες πέρασαν, αν είχαμε κάποτε χρήμα “εξαϋλώθηκε” μετά από 12 χρόνια οικονομικής κρίσης, όσο για τον χρόνο και τη σκόνη του για να θυμηθούμε μια άλλη ταινία, αυτή του Θόδωρου Αγγελόπουλου, είναι πλέον εδώ σε κάθε μας βήμα…
