Η αισιοδοξία µε την προσπάθεια και την επιµονή πολλών ανθρώπων που κατάγονται από την ορεινή ξεχασµένη Σκλαβοπούλα, ορεινό χωριό του δυτικού Σελίνου µε οκτώ γειτονιές εκ των οποίων οι δύο πιο µακρινές έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς µε αποτέλεσµα ο φθοροποιός χρόνος να έχει τα περισσότερα σπίτια µισογκρεµισµένα, δηµιουργεί προϋποθέσεις σε γεροντότερους κατοίκους να κρατούν ζωντανές αφηγήσεις για το ποιοι κατοικούσαν κάποτε σε αυτές τις γειτονιές ευελπιστώντας για καλύτερες µέρες στο χωριό τους.
Με αφορµή τη διαδικτυακή εκποµπή γαστρονοµίας και πολιτισµού “Γεύσεις Κρήτης” των “Χανιώτικων νέων”, απευθυνθήκαµε στον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκλαβοπούλας “Η Βιέννα”, Στράτο Πουµπλάκη ο οποίος µερίµνησε να συµµετέχουν στην εκποµπή δύο έµπειρες νοικοκυρές, µε τον ίδιο να µας ξεναγεί στη µεγαλύτερη έκταση της περιοχής καταγράφοντας έτσι και την ιστορική συµβολή δύο εγκαταλελειµµένων γειτονιών της Σκλαβοπούλας.
«Το χωριό µας συµπεριλαµβάνει οκτώ γειτονιές εκ των οποίων οι δύο αρκετά µακρινές έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Πρόκειται για τα “Μικρά Σφακιά” και τις Ζούζες. Ο χρόνος δεν θα µας επιτρεψει να πάµε στην πιο µακρινή που είναι οι Ζούζες, αλλά στη γειτονιά εκείνη, στη διάρκεια της κατοχής επειδή δεν υπήρχε πρόσβαση, φιλοξενήθηκαν Νεοζηλανδοί κατά την υποχώρηση των συµµάχων.
Εδώ τώρα στα “Μικρά Σφακιά” που είχαν κατοικηθεί από Σφακιανούς η εγκατάλειψη έγινε 15 µε 20 χρόνια µετά το 1986 που ακόµα είχε η γειτονιά τρεις οικογένειες και µε κυβέρνηση τότε του Ανδρέα Παπανδρέου ήρθε ρεύµα και νερό. Τα Μικρά Σφακιά βρίσκονται πολύ κοντά µε τον αγροτικό δρόµο Σκλαβοπούλας – Λαφονησίου.
Το χωριό µας όµως έχει τρεις οδικές προσβάσεις µε καλύτερο οδικό δίκτυο από Χανιά να είναι µέσω Παλαιόχωρας και Κουντούρας 89 χιλιόµετρα. Πολύ πιο κοντά βέβαια από Χανιά είναι η Σκλαβοπούλα µέσω Καλουδιανών, Στροβλών και Βουτά µε 75 χιλιόµετρα, αλλά ο δρόµος από τον Βουτά µέχρι τη Σκλαβοπούλα έχει τα χάλια του.
Η τρίτη πρόσβαση στο χωριό µας τη Σκλαβοπούλα είναι από και προς το Λαφονήσι µ’ εναν δρόµο 13 χιλιοµέτρων εκ των οποίων τα µισά περίπου χιλιόµετρα από την πλευρά του Λαφονησιού είναι µε άσφαλτο. Πρέπει όµως να συνεχιστούν οι εργασίες µέχρι το χωριό».
Η πρώτη γειτονιά της Σκλαβοπούλας στον δρόµο για το Λαφονήσι είναι τα Παπαδιανά για τα οποία ο κ. Πουµπλάκης είπε: «Στη γειτονιά αυτή έχει εγκατασταθεί ένα µνηµείο από τους απογόνους µαχητές Μαορί που πέρασαν από εδώ τη Γερµανική κατοχή και αναγράφει: Στη µνήµη των κατοίκων της Σκλαβοπούλας οι οποίοι διακινδύνευσαν και θυσίασαν τις ζωές τους για να βοηθήσουν, να περιθάλψουν και να προστατέψουν τους Νεοζηλανδούς, Αυστραλούς και Βρετανούς στρατιώτες κατά τη Γερµανική κατοχή της Κρήτης 1941 – 1944».
Για την τοπική οικονοµία, ο κ. Πουµπλάκης τόνισε ότι «κυρίως τα εισοδήµατα των κατοίκων προέρχονται από την κτηνοτροφία και το ελαιόλαδο καθώς η τουριστική υποδοµή στο χωριό είναι στα σχέδιά µας. Για την ώρα ένα παραδοσιακό καφέ παντοπωλείο µε το ηλικιωµένο και πολύ άξιο φιλόξενο ζευγάρι, την κυρία Γεωργία και τον κ. Γιάννη Σαρικάκη στο κέντρο του χωριού εξυπηρετούν τους ντόπιους και τους περαστικούς.
Εδώ είναι και ο περικαλλής καθεδρικός Ιερός Ναός του χωριού αφιερωµένος στον Άγιο Αθανάσιο.
Υπάρχει επίσης εδώ και παραδίπλα από το πρώην δηµοτικό σχολείο η παλιά βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, ενώ στο Κάτω Χωριό υπάρχουν δύο ακόµα παλιές βυζαντινές εκκλησίες αφιερωµένες στη Μεταµόρφωση του Σωτήρος και την Παναγία, για τις οποίες θα σας µιλήσει ο χωριανός µας Φίλιππος Πουµπλάκης».
Για το πρώην δηµοτικό σχολείο του χωριού ο κ. Πουµπλάκης υπογράµµισε:
«Υπήρξα κι εγώ µαθητής και εκείνα τα χρόνια ήµασταν 70 παιδιά αλλά δυστυχώς η µοίρα κυρίως των ορεινών χωριών είχε αρχίσει να διαγράφεται κι έτσι το σχολείο µας άντεξε µέχρι τη δεκαετία του 1980. Λειτουργεί τώρα ως λαογραφικό Μουσείο µε εκθέµατα χωριανών και ακόµα ως Μουσείο σχολικής ζωής.
Σήµερα, µάλιστα εγκαινιάζουµε την έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας µε τη συµµετοχή καλλιτεχνών από την περιοχή µας».
ΤΟΠΟΣ ΒΓΑΛΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΘΡΥΛΟ
Από µεριάς του ένας άλλος κάτοικος της Σκλαβοπούλας, ο Φίλιππος Πουµπλάκης ενώ µας εξηγούσε τις χρονολογίες των βυζαντινών εκκλησιών στο Κάτω Χωριό, επεσήµανε: «Η Σκλαβοπούλα µοιάζει µε τόπο βγαλµένο από θρύλο. To χωριό µας που κάποτε έσφυζε από ζωή, σήµερα στέκει αγέρωχο, “βυθισµένο” στη σιωπή, αλλά πίσω από αυτή τη σιωπή κρύβεται η οµορφιά του. Είµαστε αγαπηµένοι όλοι και µε συλλογική προσπάθεια θα συνεχίσουµε τις επιτυχίες στις πολιτιστικές δράσεις και στους στόχους µας για τον τόπο που γεννηθήκαµε και αγαπάµε».
Στο παλιό δηµοτικό σχολείο του χωριού που γινόταν τα εγκαίνια οµαδικής έκθεσης ζωγραφικής, λαογραφίας και φωτογραφίας συναντήσαµε την Κατερίνα Καστρινάκη – Βασιλείου, εγγονή του αυτοδίδακτου λαϊκού ζωγράφου Γιάννη Λουράκη, η οποία αναφέρθηκε µε συγκίνηση στον παππού της, υπογραµµίζοντας τα εξής:
«Είναι µεγάλη η χαρά µου που βρίσκοµαι στη γενέτειρα του παππού µου του Γιάννη Λουράκη, τον Σελινιώτη όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται και που βλέπω απογόνους της γενιάς αυτής να δίνουν ζωή στον τόπο.
Η γιαγιά µου η Σοφία Λουράκη και όλη µας η οικογένεια ευχαριστούµε τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκλαβοπούλας Στράτο Πουµπλάκη για την άριστη οργάνωση και την πρωτοβουλία να εκτεθούν έργα ηθογραφικά, φιλοτεχνηµένα από τον παππού, καθώς και τον επιµελητή αυτής της έκθεσης Ευτύχη Πατσουράκη».
Αµέσως µετά η ίδια αναφέρθηκε στο βιογραφικό του αγαπηµένου της παππού λέγοντας µεταξύ άλλων ότι «γεννήθηκε στην ορεινή ανεµοδαρµένη Σκλαβοπούλα της επαρχίας Σελίνου το 1926, αυτό τον τόπο τον µικρό τον µέγα.
Έζησε και στην πανέµορφη νύφη του Λιβυκού πελάγους, την Παλαιόχωρα και κατόπιν στα Χανιά. Υπήρξε αυτοδίδακτος ζωγράφος, χωρίς σχολές και χωρίς δασκάλους έχοντας εµπνευστές του την πλούσια παλέτα χρωµάτων της Κρήτης, τα τοπία της, τις οµορφιές της και τη λαϊκή παράδοση αποτυπώνοντας στον λευκό καµβά τις στιγµές της βιοπάλης, της χαράς και της λύπης».
