ΓΥΡΙΖΩ, κοιτώ πίσω και βλέπω τα χρόνια της αθωότητας να χάνονται. Κάπως έτσι φαντάζομαι, αισθάνεται και ο Γάλλος πρωθυπουργός Εμμανουέλ Βαλς όταν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον της Ευρώπης.
ΤΟΥΤΗ τη χαμένη αθωότητα ίσως σηματοδοτεί και το Brexit και η εκλογή Τραμπ. Εκείνη την εποχή που κάλπαζε ο κόσμος μας στην ευμάρεια, στις αχαλίνωτες ορμές του.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ τον κόσμο που αισθάνεται ότι χάνεται μίλησε και ο Μπαράκ Ομπάμα στο Ιδρυμα Νιάρχος. Ενας κόσμος της ανοχής, του διαλόγου, της αμοιβαίας κατανόησης. Μα κι ένας κόσμος άτολμος, κρυψίνους, που έκρυβε μέσα στη χλιδή το πολιτικό σθένος.
ΣΗΜΕΡΑ πληρώνουμε την έλλειψη πολιτικού θάρρους. Ερχονται φορές -που λέει κι ο τραγουδοποιός- που «πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις…».
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ της αθωότητας θέλαμε να τους έχουμε όλους. Και αυτό γινόταν με μια πολιτικάντικη διβουλία. «Παρε λίγο κι εσύ, πάρε πιο λίγο κι εσύ…». Έτσι φτάσαμε στην… κυοφορία της Ιστορίας. Οι κοινές αξίες, όμως, θέλω να ελπίζω ότι παραμένουν.
ΜΙΑ φορά πριν από χρόνια ένας Αθηναίος δημοσιογράφος γνώρισε τη βιαιότητα του σταρ – σύστεμ. Τότε είχε πει: «Εχασα την αθωότητά μου”. Ας μην το πει και ο πλανήτης αυτό…
