Ένας από τους σπουδαίους Γάλλους δηµιουργούς κόµικς είναι και ο Enki Bilal. Ο Bilal όµως γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1951 από µητέρα µε καταγωγή από την Τσεχία και πατέρα µουσουλµάνο από την Βοσνία.
Όταν ο Bilal θα γίνει πέντε ετών, ο πατέρας του θα καταφέρει να πάει στο Παρίσι και να µείνει εκεί ως πολιτικός πρόσφυγας. Τέσσερα χρόνια αργότερα ακολουθεί όλη η οικογένειά του που µέχρι τότε παρέµενε στην Γιουγκοσλαβία. Έχοντας αυτές τις ρίζες ο Bilal δηλώνει πως δεν ανήκει σε κανένα έθνος ή θρησκεία. Όπως θα πει σε συνεντεύξεις του «…νοιώθω Βόσνιος από την πλευρά του πατέρα του, Σέρβος από το µέρος που γεννήθηκε, Κροάτης από τις παιδικές µου παρέες…».
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Στη Γαλλία, στα µόλις δεκατέσσερά του χρόνια θα γνωρίσει τον µεγάλο Rene Goscinny, ο οποίος θα τον παροτρύνει δηµιουργικά να ασχοληθεί µε την 9η τέχνη. Μάλιστα θα δουλέψει για το περιοδικό “Pilote” που εκδίδει εκείνη την περίοδο ο Goscinny, κάνοντας εικονογραφήσεις και εξώφυλλα. Το 1972, στην ηλικία των 21 ετών, θα δηµοσιεύσει εκεί την πρώτη του ιστορία µε τίτλο “Le Bol Maudit”. Λίγα χρόνια αργότερα θα γνωρίσει τον σεναριογράφο, συγγραφέα Pierre Christin, µε τον οποίο θα συνεργαστούν για αρκετά κόµικς, µε πιο γνωστά τα “Légendes d’Aujourd’hui”, “La Croisière des Oubliés” και το “Partie de Chasse”.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ NIKOPOL
Το 1980 θα βγει το πρώτο µέρος, του έργου – σταθµού στην ζωή του, της τριλογίας “Nikopol”. Ένα έργο που θα ολοκληρωθεί σε τρεις τόµους, µε τον δεύτερο να βγαίνει το 1986 και τον τελευταίο το 1992. Λίγα χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσει µια ανθολογία µε τους τρεις τόµους σε έναν. Το συγκεκριµένο έργο θεωρείται ένα από τα πιο αυθεντικά έργα επιστηµονικής φαντασίας, το οποίο αποτελεί σταθµό στην ιστορία των κόµικς. Στην ιστορία της τριλογίας, ακολουθούµε τον Alcide Nikopol, ο οποίος επιστρέφει στην γη µετά από 30 χρόνια. Είχε καταδικαστεί να περιφέρεται γύρω από τη γη, σε κρυοσυντήρηση. Επιστρέφοντας η γη τo 2023 δεν είναι όπως την ήξερε. Το Παρίσι κυβερνάται πλέον από µια οµάδα φασιστών, στους δρόµους κυκλοφορούν περίεργοι εξωγήινοι, ενώ µια τεράστια πυραµίδα βρίσκεται πάνω από την πόλη, σαν ένα πάνθεον Αιγυπτίων θεών. Όλα αυτά τα στοιχεία το Bilal καταφέρνει να τα δέσει αρµονικά, εξερευνώντας θέµατα όπως την απολυταρχία, την περιβαλλοντική καταστροφή αλλά και το νόηµα της ανθρώπινης ύπαρξης σε έναν χαοτικό κόσµο. Η θεµατική της δυστοπίας µπλέκει µε σουρεαλιστικά στοιχεία, αλληγορίες, µαύρη σάτιρα και µε µια βαθιά κριτική στον άνθρωπο. Η ιστορία δυστυχώς είναι µέχρι και σήµερα επίκαιρη κι ας γράφτηκε πριν από 25 χρόνια. Ταυτόχρονα αποτελεί µια προειδοποίηση αλλά και έναν φάρο ελπίδας, θυµίζοντας πως η τέχνη µπορεί να αποδώσει και τα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου και να δώσει νέες δυνατότητες σε έναν κόσµο που καταρρέει. Φυσικά η συγκεκριµένη τριλογία επηρέασε πολύ την εξέλιξη του είδους, ενώ το 2004 έγινε η κινηµατογραφική του µεταφορά, µε την ταινία “Immortel”, την οποία µάλιστα σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Bilal. Αν και η αφήγηση διαφέρει αρκετά από αυτή των κόµικς, κατάφερε µέσω του κινηµατογράφου να φέρει το όραµά του σε ένα ακόµα πιο µεγάλο κοινό.
Στη συνέχεια της καριέρας του ο Bilal θα µπει πιο βαθιά στην πολιτική θεµατολογία µε το την τετραλογία “Hatzfeld”, στην οποία ασχολείται µε τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, το κοινωνικό αντίκτυπο καθώς και τα τραύµατα του πολέµου. Το 2012 τα έργα του Bilal θα µπουν στο µουσείο του Λούβρου, σε µια ατοµική έκθεση µε τίτλο “Τα φαντάσµατα του Λούβρου”. Εκεί εκτέθηκαν µια σειρά από έργα του Bilal, στα οποία έχει ζωγραφίσει φαντάσµατα πάνω σε φωτογραφίες που έχει ο ίδιος τραβήξει από το µουσείο.
γραμμοσκιάσεις… Zgur
