Αυτή η πόλη

Κάθοµαι και σκέφτοµαι µερικές φορές ότι τα Χανιά είναι η περιουσία µας.
∆εν είναι ένας κανόνας γεωµετρίας, αλλά εδώ µεγαλώσαµε, εδώ δραστηριοποιούµαστε, την πόλη οφείλουµε να την προστατεύσουµε.
Εκείνο το οποίο θέλω να επισηµάνω είναι ότι το οικιστικό µοντέλο του συνωστισµού αναπαράγεται παντού.
Πρέπει να ξεφύγουµε απ’ αυτό.
Χρειάζονται ελεύθεροι, δηµόσιοι χώροι, χώροι πρασίνου και αναψυχής.
Η ζωή στην πόλη νοείται µόνο ως εσωτερικός παράδεισος.
Κάτι που µας δίνει µία ευκαιρία να τονώσουµε το ηθικό µας σαν Χανιώτες, να ανακαλύψουµε την πόλη ως δικό µας προορισµό.
Ο σκελετός από τσιµέντο πρέπει να σταµατήσει να µας καταδιώκει.
∆εν ξέρω πόσοι Χανιώτες αισθάνονται ότι αντιµετωπίζουν έναν εχθρικό δηµόσιο χώρο.
Αλλά αν κρίνω από τις διαµαρτυρίες τους και τις δηµόσιες παρεµβάσεις τους, έπαψαν να ρουφούν τον φιλικό δηµόσιο χώρο.
Στέγνωσε το λαρύγγι τους.
Βέβαια δεν υπερβάλλω.
Τα Χανιά δεν περιβάλλονται από «ηφαίστεια τσιµέντου».
Που είναι έτοιµα να εκραγούν…
Αλλά στη νυχτερινή περιπλάνηση στην πόλη, µια στάλα ελεύθερου δηµόσιου χώρου είναι άκρως απαραίτητη.
Ξέρετε ότι µέσα στον καύσωνα δεν είναι πόλη, αλλά τιµωρία.
Μια τιµωρία που δεν µας αξίζει, γιατί τα Χανιά τα χαϊδεύει η θάλασσα.
Το καλοκαίρι, ακόµη κι αν περάσει ο καύσωνας, αυτή η πόλη µένει µε το αυτοκαταστροφικό πείσµα των τοπικών εξουσιούχων.
∆έντρα και πράσινο πού;
∆εν µπορούµε να το βγάλουµε το καλοκαίρι µόνο µε το πηλοφόρι και το µυστρί.
Ούτε µια αρπαχτή από τσιµέντο.
Γι’ αυτό οι ελεύθεροι δηµόσιοι χώροι είναι απαραίτητοι.