Μάτια εiμαι
Φλεβίζεις σύννεφο κι αδειάζεις
χλωμιάζεις ουρανέ λιγόψυχε,
μαζεύει τα πρωτεία, κουρελιασμένα
ο άρχοντας κι αίφνης αστερισμοί γεννήθηκαν,
Έσπερος ξενιτεύεται, Σείριος ανατέλλει
δεν απολείπει η ομορφιά στα μάτια που ερευνούν.
Μάτια είμαι και το είναι μου τα μάτια μου υπηρετεί
για να περισκοπούν ότι υπάρχει
και ότι κάτω από τα φαινόμενα κρύβεται,
κανείς να μην το καυχηθεί πως στο γυναικωνίτη με κράτησε.
Ποίημα της Χανιώτισσας ποιήτριας Βικτωρία Θεοδώρου
