To 1962 η Aston Martin μπήκε ξανά στο χορό των αγώνων για αυτοκίνητα μεγάλου τουρισμού (GT) ,τον οποίο είχε εγκαταλείψει το 1959 χάριν μιας μάλλον αποτυχημένης παρουσίας στους αγώνες γκραν πρι. Στη δεκαετία του 1950 η βρετανική εταιρεία είχε θριαμβεύσει με τα DB2, DB3, DB35, και τα πανέμορφα DBR που νίκησαν την Ferrari στοη πίστα του Νίρμπουργκρινγκ των ετών 1957,1958,1959 και κέρδισαν το Le Mans του 1959. Η επάνοδος στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων έγινε κατόπιν πιέσεων από τους αντιπροσώπους της Aston Martin που έβλεπαν τους αγώνες ως μέσο προώθησης της DB4GT, όπως ακριβώς οι επιτυχίες της DB2 είχαν προσεκλύσει αγοραστές για τα πρώτα μεταπολεμικά μοντέλα.Έτσι η Aston Martin ξεκίνησε μια σειρά από “project GT” , με πρώτο το project 212: μια DB4GT με κινητήρα 3996 κ.εκ. και αμάξωμα που έδειχνε αεροδυναμικό-αλλά δεν ήταν. Ο Graham Hill οδήγησε το project 212 στο Le Mans του 1962 και παραπονέθηκε ότι στα 290 χλμ/ώρα το πίσω μέρος ελάφραινε υπερβοικά.Όπως απέδειξαν τα τεστ στην αεροδυναμική σήραγγα , ο Χιλ είχε δίκιο. Το γεγονός όμως, ότι το 212 κράτησε την πρώτη θέση σε ολόκληρο τον πρώτο γύρο,παρόλο που εγκατέλειψε από τρύπιο πιστόνι στην έβδομη ώρα του αγώνα, ήταν αρκετό για να ενθαρρύνει την Aston Martin να επιστρέψει ξανά στο Le Mans το 1963.
Το πρώτο βήμα για τη σχεδίαση του αντικαταστάτη του 212 ήταν η βελτίωση της αεροδυναμικής – ήταν άλλωστε η εποχή που πολλοί κατασκευαστές μετέτρεπαν επιτέλους την αεροδυναμική από τέχνη σε επιστήμη. Τα όσα έμαθε το επιτελείο της Aston Martin τα εφάρμοσε σε τρία αυτοκίνητα: δύο Project 214 και ένα Project 215. Εξωτερικά είναι σχεδόν πανομοιότυπα και μόνο το 215 έχει λίγο χαμηλότερο καπό χάρη στον κινητήρα με το ξηρό κάρτερ. Χωρίς να έχουν την κομψή, αισθησιακή γραμμή των Ferrari 250 GTO, οι Aston απέπνεαν μια στιβαρή αίσθηση και εξέπληξαν τους πάντες με την ταχύτητα τους. Η βάση για το 212 ήταν μια πιο κοντή έκδοση του σασί της DB4CT και θεωρητικά, οι 214 θα έπρεπε να έχουν το ίδιο, αφού εμφανίζονταν ως μεταποιημένα αυτοκίνητα παραγωγής. Αλλά ακόμη και το κοντό σασί ήταν μάλλον βαρύ, γι’ αυτό οι τεχνικοί εφοδίασαν τις 214 με ένα διάτρητο σασί ελπίζοντας ότι οι επιτροπές τεχνικού ελέγχου των αγώνων δεν θα έφερναν αντίρρηση – όπως και έγινε.Η πρόσθια ανάρτηση ήταν ανεξάρτητη με διπλά ψαλίδια. Ως ομολογκέ εκδόσεις της DB4CT, οι 214 διατήρησαν τον πίσω άξονα τύπου Salisbury και το κιβώτιο ταχυτήτων σε συνέχεια με τον κινητήρα. Στο 215 που ήταν πρωτότυπο, όμως, η Aston ήταν ελεύθερη να χρησιμοποιήσει ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση και το κιβώτιο 5 ταχυτήτων από την DBR1. Και τα τρία αυτοκίνητα διέθεταν δισκόφρενα της Girling και λάστιχα Dunlop.
Τα “παραθυράκια” των κανονισμών επέτρεψαν τη χρήση στις 214 κινητήρων 3750 κ.εκ. έναντι των 5650 κ.εκ. που είχαν οι DB4CT παραγωγής. Καθώς τα όρια για τα πρωτότυπα ήταν τα 4 λίτρα, το 215 διατήρησε την ίδια διαδρομή των εμβόλων του 6κύλινδρου κινητήρα, αλλά είχε κατά 3 χιλιοστά μεγαλύτερη διάμετρο και έφτανε έτσι τα 3995 κ.εκ. Και στις τρεις περιπτώσεις η τροφοδοσία γινόταν από τρία Weber 50DC0. Η ισχύς ήταν 317ίπποι/6000 σαλ για τις 214 και 323 ίπποι /6000 σαλ για τη 215. Τον Απρίλιο του 1963 οι 214 πήγαν στο Le Mans για δοκιμές.Τα νέα της κουπέ η Aston Martin θα μπορούσαν να αντιμετωπίσεουν πλέον στα ίσα τα GT της Ferrari, την οποία επί χρόνια “ενοχλούσε”, χωρίς όμως να μπορεί να τη νικήσει συστηματικά. Η 215 είχε εξαιρετικό κράτημα, ενώ σε συνδυασμό με το γρήγορο τιμόνι και τα φρένα που δεν έδειχναν να υπερθερμαίνονται, ήταν μια επαρκής αντίπαλος για τις Ferrari GT0. Μετά το Le Mans η Aston έστειλε το 215 σε έναν αγώνα 25 γύρων πριν από το γαλλικό Γκραν Πρι ο Jo Schlesser ήταν με μεγάλη ευκολία μπροστά από τις GT0 και την 5λιτρη Maserati, αλλά το κιβώτιο δημιούργησε και πάλι προβλήματα: δεν “πήρε” μια αλλαγή σχέσης και ο κινητήρας καταστράφηκε.
Η Aston έβαλε τα δύο 214 να λάβουν μέρος στο Tourist Trophy του Goodwood με τους Bruce McLaren και Innes Ireland, αλλά σκόνταψε στους κανονισμούς. Η ομολογκασιόν των αυτοκινήτων είχε γίνει με ζάντες 5,5 ιντσών, αλλά στο Le Mans είχαν χρησιμοποιήσει ζάντες 6,5″ χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα. Οι δοκιμές επετράπη να γίνουν με τις φαρδιές ζάντες -κι εκεί αποδείχτηκε ότι μπορούσαν να σταθούν κάλλιστα απέναντι στις GTO-, αλλά ο αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί με τις 5,5″ κι έτσι οι πιθανότητες επιτυχίας μειώθηκαν σημαντικά. κινητήρα. Το Σεπτέμβριο έγινε το ιταλικό Γκραν Πριν στη Monza και η Ferrari έχασε “εντός έδρας” καθώς οι δύο 214 κατέλαβαν την 1η και την 3η θέση, με τον Salvadori και τον Bianchi αντίστοιχα. Οι δύο Aston πήραν επίσης την 1η και την 5η θέση σε έναν αγώνα στο Monthlery, κοντά στο Παρίσι. Το τέλος του 1963 ο John Wyer έφυγε από την Aston Martin για να αναλάβει το όλο και πιο δραστήριο αγωνιστικό τμήμα της Ford με τα GT 40. Η Aston Martin εγκατέλειψε τους αγώνες και τα δύο Project 214 πουλήθηκαν στους Mike Salmon και Brian Hetreed, οι οποίοι τα οδήγησαν υπό τη σκέπη του John Dawnay Racing Organization.
