Ας κρατήσουν οι χοροί…

Η Ελλάδα 200 χρόνια μετά την εθνική παλιγγενεσία, προχωρά μπροστά με τον δικό της βηματισμό. Ηθελα πάντα να γράψω ότι το 1821 κάναμε έναν σηκωμό του γένους για να αποκτήσουμε Εθνική οντότητα, αλλά και για να βελτιώσουν οι προ-προ-προπαππούδες μας τη ζωή τους.
Ετσι θαρρώ, ότι η επανάσταση ήταν και εθνική και κοινωνική.
Αυτός ο ξεσηκωμός είχε γιγάντιες στιγμές ηρωισμού, μα και τραγικές στιγμές από τη σπορά της διχόνοιας.
Θυμούμαι πως αναρίγησα στο Πανεπιστήμιο όταν μάθαινα ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ζήτησε απ’ όσα παλληκάρια τον ήθελαν να τον ακολουθήσουν στο Χάνι της Γραβιάς, να σύρουν πρώτα τον χορό.
Ξέρω τι σημασία έχει για μια χώρα κάτω από οποιεσδήποτε συγκυρίες να έχει ένα στρατηγικό μυαλό σαν του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που γεννήθηκε σε ένα χωράφι κάτω από μια ελιά.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ξεχωριστοί για την εποχή μας.
Δεν ήταν απ’ αυτούς που συναντούσες τότε εύκολα στον δρόμο.
Ωραία θαρρώ ότι είναι που φτιάξαμε ένα κράτος, μα το μήνυμα τούτης της γιορτής είναι να ανιστορήσουμε, για να σχεδιάσουμε το μέλλον της χώρας, μέσα σε μια τέτοια μεγάλη κρίση.
Νομίζω ότι είναι χρήσιμη η ιστορία για να σχεδιάσεις μετά τον ιό, σε μια πορεία σε ένα ναρκοπέδιο, χωρίς manual, χωρίς βιβλιογραφία.
Πάντα πίστευα στην αποστολή του έθνους.
Στις συνεργασίες του, στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, στη σφυρηλάτηση της ευρωπαϊκής του προοπτικής.
Δεν μπορώ να διανοηθώ για να προκόψουμε την δικιά μας χώρα ξεκομμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη.