Μόλις έμαθα το θάνατο του Jean-Lue Godard σε ηλικία 91 ετών, και αυτό με πήρε πίσω πολλά χρόνια, στη δεκαετία του ’60, και στη γενιά εκείνη του ’60.
Στη δεκαετία του ’60, στις γαλλόφωνες χώρες, οι νέοι συνέχιζαν ακόμη να «ορκίζονται» στο όνομα του Jean-Paul Sartre και της Simone de Beauvoir, ήταν, όμως, έτοιμοι για νέους «ήρωες», όπως ο Andre Malraux, αν και του το κρατούσαν ότι υπηρετούσε ένα καθεστώς όπως του Ντε Γκωλλ (βλ. Χρίστος Α. Θεοδούλου, Θέσεις, Λάρνακα, ΧΕΛΚΑ, 1971, σελ. 59-60).
Ένας νέος υποψήφιος φάνηκεν τότε, ο σκηνοθέτης Jean-Luc Godard, ο οποίος με τα έργα του στον κινηματογράφο αναστάτωσε την κατάσταση που επικρατούσε.
Ο Γκοντάρ ασχολήθηκε με θέματα, που θεωρούνταν ταμπού στη κοινωνία και αυτό ενδιάφερεν τον κόσμο (βλ. «Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Πέθανε ο σκηνοθέτης της «νουβελ βάγκ»», Πρώτο θέμα, 13/9/2022).
Η νεολαία του ’60 ήταν ξετρελαμένη με το Γκοντάρ και τα έργα του. Θυμάμαι την εντύπωση που μας έκαμε το «Au bout de souffle» («Με κομμένη την ανάσα»), που ανακηρύχθηκε σε μια ψηφοφορία, ως η 13η καλύτερη ταινία όλων των εποχών.
Το πρώτο έργο του που είδα είχεν τον τίτλο «όλα όσα γνωρίζω γι’ αυτήν». Ξαφνιάσθηκα όταν ανακάλυψα ότι το έργο περιστρεφόταν στην περιγραφή μιας πόλης από το σκηνοθέτη!
Ο Γκοντάρ είχε ακροαριστερές ιδέες και ήταν μανιώδης ακόλουθος της μαρξιστικής φιλοσοφίας. Μαζί με ομοϊδεάτες συναδέλφους του παρήγαν πολιτικές ταινίες, οι οποίες υποστήριζαν τις ιδέες τους.
Ο Γκοντάρ ήταν και θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους του κινήματος της νουβέλ βάγκ, ενός από τα σημαντικά ρεύματα στην ιστορίαν του κινηματογράφου.
Για μας, της γενιάς του ’60, ήταν ένας από τους «ήρωές» μας και ο χαμός του μας σημάνει μια επιστροφή αλλά -φευ- και ένα (απο)χαιρετισμό στη νιότη.
*Ο δρ Χρίστος Α. Θεοδούλου είναι barrister-at-law (Lincoln’s Inn, London), διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων (Η.Ε.Ι., Γενεύης, Ελβετίας),
πρώην μέλος της Γραμματείας του ΟΗΕ
στο Τμήμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
