Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε…

Στα 1984 όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο έκανα ένα πάρτι για να γιορτάσω την επιτυχία μου.
Τότες ήταν σπουδαίο πράγμα να περνάς στο Πανεπιστήμιο.
Ηλθε ο Τάκης το πρωί σα ντι – τζέι, έστησε τα μηχανήματα (τότε το βινύλιο έκανε θραύση) έφερε τους δίσκους και όλη η παρέα αγωνιούσε για το βράδυ του Ιούνη.
Λέω στη μάνα μου:
– Μάνα να φύγετε…
– Καλά, μου λέει, μα είμαι σίγουρη πως θα κάνετε… τα δικά σας.
Το πεδίο ήταν ελεύθερο.
Ηλθε το βράδυ, πήγα και πήρα το “αμόρε” από τη στάση του λεωφορείου, το τουρτουλούκι άρχισε…
Λέει ο Στρατής: «απόψε λέω να μην κοιμηθούμε· να πάμε κατευθείαν για καφέ στο λιμάνι…».
Κι άρχισε ο Τάκης το ροκ εντ ρολ, τα μπλουζ πιο αργά (δούλευε βλέπεις τότε στον “Μύθο”), με πιάνει μια μελαγχολία που θα έφευγα από τα Χανιά, να χωριστώ το “αμόρε”. Μια και δυο πάω και κάθομαι στη σκάλα του σπιτιού. Είχα ένα μενεξεδί αίσθημα εγκατάλειψης, σαν τα μάτια της… Ολο και ξεμάκραινε από τ’ αυτιά μου η μουσική… Ερχονται φορές που θες να μεγαλώσεις απότομα, να μην σε σκιάζει ο χωρισμός…
Μετά σκέφτηκα το Πανεπιστήμιο, τα Γιάννενα, τις σπουδές μου, το μέλλον που χαμογελά.
Κι όταν το μέλλον χαμογελά, όλα τ’ άλλα υποχωρούν.
Ξάφνου στις 3 τα ξημερώματα έρχονται οι γονείς μου. Τα μαζέψαμε και πήγαμε στο λιμάνι.
Ηταν εκείνο το αεράκι του Ιούνη, η θάλασσα που φεύγει, το μέλλον που ανοίγεται, η παρέα που με έκανε να ψιθυρίσω:
“Τουλάχιστον είμαι φοιτητής…”