Από πέτρα, και χρόνο…

Εξαιρετικός τίτλος, απόλυτα ταυτισμένος με την εικόνα…
Το σκεπτικό, την κίνηση, την ξενάγηση, την αφήγηση…
Σε περιοχές όπου, πράγματι ο χρόνος, η πέτρα… Η δομή που αναπτύσσεται σε κτίσμα… Μνημείο, οικία παλιά, τοίχος με ευκρίνεια στους αρμούς, το χρώμα της επιφάνειας, η φθορά της, οι ψίθυροι αρχέγονοι και αδιάλειπτοι, να κερνούν τον χώρο…
Η πέτρα αθάνατη κι ανθεκτική, αλλά και ο χρόνος που την επηρεάζει, ο ήλιος, ο άνεμος, όλοι οι ανέμοι, δηλαδή…
…Κατά καιρούς το 2ο κρατικό κανάλι, με επισκέψεις σε χώρους αρχαιολογικούς, ιδιαίτερα ελκυστικούς που παραχωρούν τις γωνιές τις καμάρες τα πεζούλια, “ερειπωμένες εξομολογήσεις” στον φακό και τον Ιστορισμό τους όπως διατυπώνεται από τον παρουσιαστή Δ. Ελευθεριάδη, με λόγο συγκινητικό και άμεσο και ποιητικό… Λόγο που βρίσκει την καρδιά βεβαίως, αλλά και τη Συνείδηση, με πληροφορίες τόσο ενδιαφέρουσες και άγνωστες πολλές φορές!
…Πέμπτη βράδυ. Το αφιέρωμα αφορά το Κτήμα Μπενάκη.
Ολη του η ιστορία, από το 1833 και μετά, οι ιδιοκτήτες που άλλαζε… Πλάνα έξοχα, στο χρώμα το πράσινο… Δέντρα, δέντρα, δέντρα… Τα μονοπάτια, τα παρτέρια… οι δύο εκκλησίες, η Αγία Παρασκευή, η αγία Κυριακή… Ο μικρός οικισμός για τους δεκάδες εργαζόμενους…
Εμφαση, δίνεται στην ταινία που γυρίστηκε εδώ “Οταν ήμουν δάσκαλος” του Κονδυλάκη. Αναφορά στα φευγάτα πρόσωπα με πολλή συγκίνηση… Ο χώρος ένα τεράστιο φυσικό σκηνικό, γεννά νοσταλγία με τις αξέχαστες θύμησες…
Τους ηθοποιούς, τα διασκεδαστικά στιγμιότυπα. Σήμερα, το Ιστορικό Κτήμα είναι ερημωμένο και σιωπηλό, από τον “Ζωτικό θόρυβο” που το καθιστούσε φασαριόζικο κι ολοζώντανο… Με βοσκούς, εργάτες, αγρότες… θεριστές λιομαζωχτές επισκέπτες, να γεμίζουν αστεία και γέλια τα χιλιάδες στρέμματα γης…
Αυτής της γης το ευλογημένο αντίδωρο, που γεύονταν ευτυχείς οικογενειάρχες, κι άνθρωποι του μόχθου…
Οι θύμησες κι η νοσταλγία ως προχευχητική αναφώνηση, πυκνώνεται σε τούτο το ωραίο motto, ως σύνθημα και υπότιτλος.
“Στην άκρη κάθε στοχασμού, υπάρχει ένας αναστεναγμός…”
Τίτλοι τέλους…