Λευκά κολλαρισµένα λινά τραπεζοµάντηλα, ασορτί πετσέτες, αψεγάδιαστα καλογυαλισµένα µαχαιροπίρουνα, κεριά, κρυστάλλινα ποτήρια για το κρασί και το νερό. Το fine dining ήταν πάντα µια πολυτελής απόλαυση και προοριζόταν για τους λίγους. Μια εµπειρία για τους γνώστες και τους πλούσιους. Και παρότι η προετοιµασία του τραπεζιού παραµένει σχεδόν απαράλλακτη στην πάροδο των χρόνων, ωστόσο το περιεχόµενο των πιάτων αλλάζει αισθητά. Θα εκπλαγείτε ίσως, αλλά φαγητά που σήµερα θεωρούνται «γκουρµέ», ήταν παλιότερα τόσο συνηθισµένα που οι πλούσιοι τα «σνόµπαραν» και έµπαιναν µόνο στα τραπέζια των φτωχών. Την επόµενη φορά λοιπόν που θα στραβοµουτσουνιάσετε όταν δείτε ρεβίθια στο πιάτο σας, σκεφτείτε πως πιθανότατα, µερικά χρόνια αργότερα τα «ταπεινά» ρεβίθια, να θεωρούνται εκπληκτική γκουρµεδιά που θα πρέπει να τη χρυσοπληρώσετε για να την απολαύσετε. Αν και, εδώ που τα λέµε, για µένα τα ρεβίθια θα είναι πάντοτε µαγικό πιάτο!
Χαβιάρι, από ταπεινό φαγητό των ψαράδων, εκλεπτυσµένη λιχουδιά
Όπως συµβαίνει µε αρκετά θαλασσινά, το χαβιάρι αποτελεί µια από τις πιο συγκλονιστικές ανατροπές στην ιστορία της µαγειρικής. Για χιλιάδες χρόνια, το χαβιάρι (σ.σ και συγκεκριµένα τα αβγά του οξύρρυγχου) ήταν άφθονο και καταναλώνονταν ως επί το πλείστον από τους ψαράδες που έπιαναν οξύρρυγχους. Μέχρι και το 1800, το χαβιάρι σερβίρονταν δωρεάν ως σνακ σε µπαρ! ∆εδοµένου του πόσο αλµυρό είναι, πιθανότατα το σέρβιραν για να κάνουν τους θαµώνες να καταναλώσουν περισσότερα ποτά (σ.σ: σήµερα, για τον ίδιο λόγο σερβίρουν φιστίκια, τα οποία ορισµένοι… αλατίζουν επιπλέον!). Ωστόσο, η υπεραλίευση και άλλοι παράγοντες έκαναν σταδιακά πιο δύσκολο να βρεθεί ποιοτικό χαβιάρι. Και ήταν η έλλειψή του, που συνέβαλε γρήγορα στη φήµη του ως ένα από τα υπέρτατα πιάτα πολυτελείας στον κόσµο. Κάπως έτσι στις µέρες µας, ένα µικρό βαζάκι χαβιάρι, κοστίζει µια µικρή περιουσία.
∆ιαβάστε επίσης: www.nationalgeographic.com/history/article/american-caviar-history
Κατσικίσιο τυρί, το τυρί των φτωχών (µέχρι πρόσφατα!)
Τα τυριά είναι λατρεία. Κατά καιρούς, πολλά τυριά αποτέλεσαν πανάκριβες λιχουδιές και γίνονταν της «µόδας». Το κατσικίσιο τυρί ωστόσο, µόλις πρόσφατα άρχισε να µπαίνει στα µενού του fine. Μέχρι πολύ πρόσφατα θεωρείτο «τυρί των φτωχών». Ίσως επειδή οι κατσίκες συσχετίζονταν συχνά µε φτωχούς αγρότες (σ.σ: συχνά οι κατσίκες αναφέρονται και ως «αγελάδες του φτωχού»). Κάπως έτσι, το κατσικίσιο τυρί ήταν «υποτιµητικό» για ένα πλούσιο τραπέζι, αποτελούσε κατώτερη επιλογή τυριού, ένα τυρί για τα τραπέζια των φτωχών αγροτών. Τελικά, µετά τη δεκαετία του ΄80, το κατσικίσιο άρχισε να παίρνει τη δόξα που του αξίζει. Και πλέον αποτελεί γκουρµέ επιλογή που στολίζει πλατό µε τυριά, σαλάτες και πιάτα υψηλής (και όχι µόνο) κουζίνας.
∆είτε ένα σχετικό βίντεο εδώ:
Πολύτιµες τρούφες, το φαγητό ζητιάνων και αγροτών κατά τον Μεσαίωνα
Ριζότο µε τρούφα, µοσχαράκι µε τρούφα, πατατοσαλάτα µε τρουφέλαιο, τρούφα στις πίτσες, τρούφα στα µπέργκερ, τρούφα παντού. Η επέλαση της τρούφας -πληρώνοντας βεβαίως αρκετά παραπάνω για κάθε πιάτο- είναι σύγχρονη µοντερνιά. Το σπάνιο µανιτάρι αποτελούσε λιχουδιά για τις ρωµαϊκές ελίτ, αλλά κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα υποβιβάστηκαν σε «ποταπό» έδεσµα, όπως εξάλλου συνέβη µε όλα τα µανιτάρια που εξαιτίας του σχήµατός τους και των αφροδισιακών ιδιοτήτων τους, θεωρούνταν «του σατανά». Και αφού οι ελίτ δεν πλησίαζαν τα µανιτάρια, οι φτωχοί αγρότες, που δεν είχαν και πολλές επιλογές, τα είχαν άφθονα στο τραπέζι τους. Το ίδιο και οι ζητιάνοι! Η κατάσταση άλλαξε και πάλι στα τέλη του 17ου αιώνα όταν ο Λουδοβίκος XIV εξέφρασε δηµόσια τη λατρεία του για τις τρούφες και ζητούσε να τις σερβίρουν σε βασιλικά συµπόσια. Μάλιστα ο Λουδοβίκος προσπάθησε να καλλιεργήσει τρούφες, αλλά απέτυχε. Τον 19ο αιώνα παρατηρήθηκε παγκόσµια έκρηξη στη δηµοτικότητα της τρούφας, η οποία µάλιστα κλιµακωνόταν. Σήµερα θεωρούνται πολύτιµα ακόµα και τα γουρούνια και τα σκυλιά που ψάχνουν και βρίσκουν το σπάνιο αρωµατικό µανιτάρι.
∆ιαβάστε επίσης: www.blackdiamondtruffletrees.com/post/history-and-lore-of-truffles
Αστακός, από τα πιάτα φυλακισµένων και σκλάβων, στα τραπέζια των πλουσίων
Στις µέρες µας ο αστακός σηµαίνει αυτόµατα ευηµερία και πλούτο. Κάτι που το αποδεικνύει µια γρήγορη έρευνα για την τιµή του. Παλιότερα όµως, το να τρώει κανείς αστακό, σήµαινε πως βρισκόταν πολύ χαµηλά στην κοινωνική κλίµακα. Όταν οι Ευρωπαίοι άποικοι έφτασαν στη Βόρεια Αµερική βρήκαν αφθονία αστακών στη θάλασσα. Η δυσκολία στο καθάρισµά του σε συνδυασµό µε την αφθονία έκανε τους αστακούς βασική τροφή για χωρικούς, σκλάβους, ακόµη και κρατούµενους, οι οποίοι έτρωγαν τακτικά αυτό που πλέον θεωρείται ένα από τα πιο εκλεπτυσµένα δυτικά γεύµατα. Με την πάροδο των χρόνων η «φήµη» του αστακού άλλαξε. Σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι σταδιακά άρχισε να γίνεται σπάνιος, ενώ οι σεφ, απαλλαγµένοι από προκαταλήψεις του παρελθόντος έβρισκαν ολοένα και πιο ενδιαφέροντες τρόπους µαγειρέµατος. Πλέον ο αστακός αποτελεί ξεκάθαρα δείγµα ιδιαίτερου πιάτου, προσιτό σε εκείνους που θέλουν (και µπορούν) να ξοδέψουν αρκετά για να το απολαύσουν.
∆ιαβάστε επίσης: https://10best.usatoday.com/food-drink/how-lobster-went-from-prison-trash-food-to-delicacy
