» Ο 89χρονος Νίκος Μαυράκης µοιράζεται ιστορίες 60 ετών!
Χέρια έµπειρα, ροζιασµένα, κάνουν “µπάλα” τη ζύµη, την περνάνε στο αγκίστρι και σε λίγα δευτερόλεπτα χάνoνται µαζί µε την πετονιά στα νερά του ενετικού λιµανιού απέναντι από τον Φάρο.
Ο 89χρονος Νίκος Μαυράκης είναι ο αρχαιότερος ερασιτέχνης ψαράς της Παλιάς Πόλης, θα τον δεις καθηµερινά το απόγευµα από τις 5 έως τις 9 περίπου, κάτω από τη σηµαία του Φιρκά να φτιάχνει το δόλωµα και να δουλεύει το καλάµι του βγάζοντας συχνά-πυκνά τα ψαράκια του.
«Από το 1965 είµαι µόνιµος κάτοικος του Τοπανά! Γεννήθηκα στον Εµπρόσνερο στον Αποκόρωνα. Πήρα ένα παλιό σπίτι στην Παλιά Πόλη το έφτιαξα και εκεί έκανα την οικογένεια µου. Πως ήταν τότε το λιµάνι; Εκεί απέναντι πίσω από το Γιαλί Τζαµί ήταν γεµάτο αποθήκες µε βαρέλια! Τουρίστας τότε δεν υπήρχε ούτε για δείγµα » µας λέει ο κ. Νίκος που είναι αγαπητός σε όλο τον κόσµο που σεργιανίζει στο παραλιακό µέτωπο.
Μιλάει για τον Τοπανά όπως είναι σήµερα. «Οι µόνιµοι κάτοικοι είναι πια ελάχιστοι. Καµία σχέση µε πριν από 30-40 χρόνια! Τώρα όλα τα σπίτια έχουν γίνει ενοικιαζόµενα δωµάτια, ξενοδοχεία».
Ο ίδιος εργαζόταν για χρόνια σε µανάβικο στη ∆ηµοτική Αγορά. «Από τα λαχανικά και τα φρούτα πήρα σύνταξη» λέει χαµογελώντας και συνεχίζει την αφήγηση του «µια ζωή έβαζε νερό από τη σκεπή, ελπίζω όταν την φτιάξουν να είναι σε καλύτερη κατάσταση».
Το ψάρεµα είναι η διασκέδαση του κ. Νίκου, η αγάπη και το µεράκι του. Περνάει ευχάριστα, έχει την παρέα και τους φίλους του που καθηµερινά τον συντροφεύουν, όπως τον νεαρό Βαλάντη που προστέθηκε στην παρέα µας. «Τι να πηγαίνω όλη µέρα στο καφενείο ή να κάθοµαι µόνος µου; ∆εν το κάνω, καλλιά περνάω στη θάλασσα» αναφέρει.
Τον ρωτάµε για τα ψάρια που πιάνει. «Παλιά, είχε κέφαλους και µεγάλα ψάρια. Μετά το φτιάξιµο του βιολογικού και το κλείσιµο των υπονόµων σταµάτησαν, γιατί µαζεύονταν ψάρια εκεί που έβγαιναν τα λύµατα γιατί είχε φαγητό για αυτά. Τώρα το πιο συνηθισµένο ψάρι είναι ο “Γερµανός” ή “Κουρκούνα” όπως αλλιώς το λένε, καµιά φορά βγάζουµε κανένα σκάρο, κανένα σαργουλάκι» απαντάει.
Όση ώρα συνοµιλούµε έχουν τσιµπήσει δύο “Γερµανοί” που τους βγάζει µε µεγάλη προσοχή από το αγκίστρι για να µην αγγίξει τα αγκάθια τους. Μας δείχνει το δάχτυλο του. «Λίγο µε βρήκε προχθές και ακόµα πονάω, είναι γεµάτο αγκάθια, θέλει προσοχή, άµα σε κεντρώσει καλά µπορεί να πας και στο Νοσοκοµείο. Αν είναι µεγάλο όµως το κρέας του είναι νόστιµο. Οι Κυπραίοι το έχουν ψάρι πρώτης ποιότητας, εµείς εδώ τους πετάµε» είναι τα λόγια του.
Η παρουσία του κ. Νίκου κεντρίζει το ενδιαφέρον των επισκεπτών που του ανοίγουν κουβέντα, τον φωτογραφίζουν…. «∆εν µιλάω ούτε µια λέξη αγγλικά! Έχω ένα φίλο καθηγητή που ψαρεύουµε µαζί και αυτός συνεννοείται µαζί τους. Θέλουν να φωτογραφίσουν, να µας ρωτήσουν διάφορα πράγµατα. Εµείς εδώ περνάµε µια χαρά, ηρεµούµε, κουβεντιάζουµε, γελάµε. Ακόµα και το χειµώνα αν έχει καλό καιρό και δεν πάω στην περιουσία στο χωριό θα µε βρεις εδώ δίπλα στο Φιρκά ή πιο κάτω να ψαρεύω» υπογραµµίζει.
Το δυνατό αεράκι δεν αποτρέπει τον κ. Νίκο να ξαναρίξει το αγκίστρι µε το δόλωµα, να ξαναβγάλει το ψαράκι του. «Είναι ωραία η θάλασσα, ευχαριστεί τον άνθρωπο να κάθεται δίπλα και να την απολαµβάνει» καταλήγει την κουβέντας καθώς συνεχίζει απρόσκοπτα να δουλεύει το καλάµι του…
