“Ο κόσµος ο µικρός ο Μέγας”
Ευτυχίας ∆εσποτάκη – Πευκιανάκη,
φιλολόγου
Ανθολογεί κείµενα αγάπης, κείµενα καρδιάς και τα συγκεντρώνει µε φροντίδα, “βαφτίζοντάς” τα, στον πασίγνωστο αγαπηµένο στίχο του Οδ. Ελύτη.
Πράγµατι, “ένας κόσµος µέγας” είναι τούτα τα πεζογραφήµατα, ένα “σύµπαν” µε τεράστια ποικιλία θεµάτων, απολύτως ελκυστικών.
Οικεία κι ενδιαφέροντα που αφορούν την πολίχνη µας, τον µικρό, αγαπηµένο, δικό µας τόπο! Τον “Μέγα” !
…Η παιδική µου φίλη, φιλόλογος και διευθύντρια για χρόνια στο 2ο Γυµνάσιο, και παρούσα ζωτικά στον τόπο έτσι κι αλλιώς, αφηγείται µνήµες από την αθωότητά της…Τα βιωµένα της παιδικά χρόνια και όχι µόνο, σ’ ένα πόνηµα, άξιο λόγου, άξιο συλλογής. Εικόνες και “εικονίσµατα”, δώρα ακριβά στον αναγνώστη, που οι αγιασµένες “εικονολογίες” του καιρού έρχονται να καταπέσουν θύµησες ωραίες! ∆ίχως προηγούµενο αυτό το έργο! Τώρα δηµιουργείται! Σ’ ένα πλούτος, τριακοσίων τριάντα σελίδων, µπόρεσε να περιλάβει τα πάντα! Αρχαιολογία, Ιστορία, τοπία, όµορφες ανόθευτες γωνιές πασίγνωστες “οµιλούσες”.
Τον τρόπο ζωής, επαγγελµατικά εθιµικά, πολιτισµικά, οικογενειακά. Πρόσωπα, πρόσωπα, γεγονότα, µνηµεία, σχολεία, αξιοθέατα! Την προσευχητική της µατιά στην αναγκεµένη εποχή που αποδόθηκε µε παραπονεµένα λόγια κατά τον Ελευθερίου, την ανθούσα εποχή, που αρωµατίστηκε στα µεγαλυνάρια της καταγωγής και των ριζωµάτων της Λεβεντογένννας! Ως φιλόλογος, ευαισθητοποιηµένη στη Λογοτεχνκή και Ποιητική αξία, χρησιµοποιεί πλήθος στίχων των αυθεντιών που µας έθρεψαν και µας δίδαξαν.
Ωραία ”µείξη”, ένας ξέχωρος σεβασµός στους χαρισµατικούς, που άγγιξαν τη σκέψη και την ψυχή µας, και µας έδωσαν τόσο γενναιόδωρα τρόπους και υλικό έµπνευσης!
Όλα τα κείµενα είναι γνωστά µας. ∆εκαετίες η συγγραφέας τα δηµοσίευσε στους Νέους Ορίζοντες αλλά και στο ”Σαδεντρέπεσαι” του Γιάννη Παπαδάκη. Εκείνος είχε τις αµέτρητες θαυµάσιες φωτό ασπρόµαυρες “κειµηλιακής αίσθησης”, νοσταλγικές, δηλωτικές όλων των διαθέσεων, όπως τις ”είδε” ο Γ. ο Ανυφαντάκης, αείµνηστος από χρόνια. Ο καθένας και η καθεµιά, ιδιαίτερα εµείς οι µεγαλύτερες ηλικίες, θα βρει κάτι, κάποιον. Τα πρόσωπα εξ’ άλλου αναφέρονται σε ονόµατα, ιδιότητες, δράση. Στην αυλή, τη γειτονιά, το τσαρσί, τις πλατείες. Όσα κι αν µπορέσει κανείς να αναφέρει γι’ αυτές τις “χορταστικές” σελίδες, θα τις αδικήσει, αφού δεν είναι δυνατόν ν’ αναφερθούν όλα. Λόγος απλός, λιτός, άµεσος δίχως φτιασίδια απολύτως κατανοητός. Ένα “ειλικρινές δώρο” στον κόσµο µας µε συνεπή πρόθεση να φτάσει στα έσω του κάθε Καστελιανού του κάθε Κισσαµίτη αυτής της περιοχής, κατευθείαν δίχως δαιδαλώδη µονοπάτια.
∆εν το διάβασα όλο. Πού να προλάβω; Όµως το ’χω στην άκρη! Όποια σελίδα κι αν ανοίξω, θα µου δώσει την έκπληξή της, τα καρτ ποστάλ της γλυκιάς νοσταλγίας της, και την ωραία ενσυναίσθηση, αναµφισβήτητη εκείνου που προσφέρει πνευµατικό µόχθο. Όπως αυτή η σελίδα πό τις πρώτες.
«…Το µικρό µου αυτό πόνηµα, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από µία ανθολόγηση σκέψεων για τον τόπο µου και τους ανθρώπους του που µου έδωσαν τα ερεθίσµατα: εικόνες, ακούσµατα, βιώµατα, πράγµατα που θεώρησα, ότι πρώτα για µένα ήταν άξια καταγραφής, γιατί πολύ απλά ήταν αξιολόγηση ζωής. Για τον οποιοδήποτε αναγνώστη, άλλα, µπορεί να σηµαίνουν, ή και τίποτε.
Για όσους όµως συµπορευτήκαµε στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο, θεωρώ ότι κάτι απ’ όλα θα τους συγκινήσει».
Εννοείται κουµπαράκι µου, εννοείται πως θα συγκινήσει, συγκινεί κι όλας, καθώς όλα τα βιωµένα µε το πλουραλιστικό φορτίο της ευλάβειας των αισθηµάτων, ανοίγουν πάντα διάλογο µε την καρδιά!
Τόσο απλά µα και τόσο τιµητικά. Σ’ ευχαριστούµε και σε συγχαίρουµε µε αγάπη.
