Oταν το 1993 κυκλοφόρησε το πολύκροτο βιβλίο “Oταν γελούν της φυλακής τα σίδερα” του Παύλου Πολυχρονάκη το οποίο ανατυπώθηκε εφτά φορές είχα γράψει σε κριτικό σημείωμά μου στα “Χανιώτικα νέα” τα παρακάτω: Ο Παύλος Πολυχρονάκης έκαμε την υπέρβαση και τάραξε τη λιμνάζουσα λογοτεχνική παροικία των Χανίων με ένα βιβλίο αλλιώτικο που δεν θα μπορούσαν να το γράψουν ούτε ο Σουρής, ούτε ο Τσιφόρος γιατί οι ιστορίες του διαδραματίζονται στο χώρο των φυλακών όπου ο συγγραφέας υπηρέτησε 38 χρόνια σαν λογιστής, Διαχειριστής και Διευθυντής. Σήμερα, 23 χρόνια μετά διαβάζοντας το νέο έμμετρο βιβλίο του Παυλή που φέρει τον τίτλο “Ανοιξη ψυχής -105 ποιήματα αγάπης”. Είμαι στην ευχάριστη θέση να εκφραστώ γι’ αυτό ως εξής: Αυτή τη φορά ο Παύλος Πολυχρονάκης ξάφνιασε την ακμάζουσα ελληνική ποίηση με ένα βιβλίο υπέροχο. Ενα συγκλονιστικό ποιητικό αριστούργημα όπου με γλαφυρούς στίχους περιγράφει ευγενικά συναισθήματα, πανανθρώπινες αξίες και κοινωνικές καταστάσεις με νέο ύφος και ήθος. Πολλοί το έχουν χαρακτηρίσει κοινωνικό Ευαγγέλιο αγάπης και όλοι το εντάσσουν στο δύσκολο είδος του ποιητικού χρονογραφήματος. Και τα 105 ποιήματά του αφορούν όλη την οικουμένη και είναι διαχρονικά .
Επειδή όσα και να πω ή να γράψω για το βιβλίο αυτό είναι λίγα για να καταλάβουνε οι αναγνώστες που δεν το πήρανε ακόμα τι λογοτεχνικό διαμάντι είναι θα αρκεστώ να παραθέσω ένα του μόνο ποίημα, 12μόλις στίχων στο οποίο ο συγγραφέας κατορθώνει να χωρέσουνε και με άνεση 32 λογοτεχνικοί χαρακτηρισμοί χωρίς να βλάψει τον ειρμό, το νόημα, το μέτρο, το ρυθμό, την ομοιοκαταληξία, και την σοβαρότητα του θέματος.
Το ποίημα είναι “Η μάνα” στη σελίδα 70. Δείτε το και χαρείτε το:
Η ΜΑΝΑ
Μάνα μου πλάσμα ιερό, λατρεία μου, ζωή μου,
ήλιε μου, φως μου, θάρρος μου, γλυκιά αναπνοή μου
Προστάτιδα, καμάρι μου, πολύτιμο πετράδι,
βάλσαμο, όνειρο γλυκό, ουράνιας αύρας χάδι.
Πηγή ζωής, αστροφεγγιά, της άνοιξης λουλούδι
αγάπη μελιστάλακτη, αγγελικό τραγούδι
Στο προσκεφάλι μου άγγελε, στον πυρετό δροσιά μου,
στον κίνδυνο ασπίδα μου, γλυκιά παρηγοριά μου.
Χαρά ’ναι η καλοσύνη σου, γαλήνη η ψυχή σου
και γιατρειά και σιγουριά, η άφθαστη στοργή σου
Βασιλικέ πλατύφυλλε άγιο ’ναι τ’ όνομά σου
κι η πιο ζεστή και ασφαλής, φωλιά η αγκαλιά σου!
