Ανδρέας Παπανδρέου: Είκοσι χρόνια από τον θάνατό του

Του χρωστάμε του Ανδρέα ή χρωστάμε εξαιτίας του;
Ο Ανδρέας έχει περάσει στην αρμοδιότητα της ιστορίας. Μέχρι και σήμερα θυμάμαι όταν τον είχα πρωτοδεί στο Μάλεμε Χανίων.
«Είδα σε αυτόν τον εαυτό μου» κατά που θα έλεγαν και οι πολιτικοί αναλυτές.
Πλησίασε, με χαιρέτησε, με ρώτησε «τι κάνεις παιδί μου;», αυτό έφτανε.
Είχα δοκιμάσει κι εγώ -μέσα στην παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ- λίγο από το ιερό δισκοπότηρο.
Δεν θες και πολύ να ζήσεις την παραμυθία όταν είσαι είκοσι χρονών και ο άλλος ήδη ένας ζωντανός μύθος.
Και λίγο από τον μύθο να ξεκλέψεις, κέρδισες στο τζόκερ.
Ο Ανδρέας ήξερε ότι οι άνθρωποι ζούμε μια φορά.
Μέσα σε αυτή τη φορά τα χώρεσε όλα. Εκανε δύο γάμους, τέσσερα παιδιά, έγινε πρωθυπουργός, ήταν χαρισματικός, έκανε τη Θάτσερ να παραμιλάει.
Είπαμε τώρα αρμόδια είναι η ιστορία.
Φάγαμε ψωμί με μέλι, όμως, στα χρόνια του Ανδρέα.
Τώρα βέβαια που ξέρουμε για το δημόσιο χρέος δεν μας πολυαρέσει, αλλά το ψωμί ήταν με μέλι.
Καλλιά με το μέλι παρά με τη σφάκα του σήμερα.
Αν πάτε στο Καστρί, θα δείτε ακόμη… το αντίβαρό του.
Εκεί είναι και περιμένει…