Λίγες ημέρες μείνανε για τα Χριστούγεννα. Σε τίποτα δεν θυμίζει το σκηνικό, τις άγιες μέρες.
Όλο νούμερα, νούμερα, νούμερα. Τόσοι θάνατοι, τόσοι διασωληνωμένοι, τόσα κρούσματα και μια μετάλλαξη.
Σα να έκλεισε το φως στο δωμάτιο. Κάποιος να το ξανανοίξει παρακαλώ… Υπάρχει και ένας “ελέφαντας” στο δωμάτιο, μόνο που τώρα είναι αόρατος.
Δύσκολες μέρες για να μαζεύεις τις λέξεις και να τις βάζεις σε μια σειρά. Παρ’ όλα αυτά, αισιοδοξώ.
Το εμβόλιο είναι η απάντηση της ανθρωπότητας, στην πιο μεγάλη κρίση. Το παιχνίδι εξάλλου, δεν τελειώνει αν δεν βγει η καλή κυρία να τραγουδήσει.
Έχουν ένα απόκοσμο μακιγιάζ τούτες οι μέρες· ένα μακιγιάζ και μια περίεργη μυρουδιά.
Βεβαίως και μπορούμε, αν πιστέψουμε ότι μπορούμε.
Υπάρχει μια μακροαπειλή, αλλά πρέπει να βρούμε και ένα επιχειρησιακό, πολιτικό σχέδιο.
Σε αυτό νομίζω ότι πρέπει να είναι συντονισμένη η απάντηση των Ηγετών της Ευρώπης.
Κάθε χώρα βέβαια έχει τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά το σημείο εκκίνησης, τα πρώτα βήματα πρέπει να είναι κοινά.
Αρκετοί λένε (εννοώ οι πιο σοβαροί) ότι το σχέδιο – Πισσαρίδη είναι ένας οδικός χάρτης, μια λύση με προοπτική.
Ο γράφων πιστεύει πιο πολύ στις εφαρμοσμένες πολιτικές. Ό,τι νομοθετούμε να το υλοποιούμε.
Ευτυχώς η μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης δεν ατόνησε, παρότι οι συνθήκες είναι άγριες.
Αντιλαμβάνομαι τη βαρύτητα που δίνουν οι πολίτες στην οικονομική προοπτική. Τώρα, όμως, προέχει η κοινωνική αποστολή της εθνικής συνοχής.
Μετά το τέλος Φεβρουαρίου θα μπορέσουμε να συζητήσουμε έναν διάδρομο σταθεροποίησης της οικονομίας.
Η κουβέντα πρέπει να διαρκέσει πολύ λίγο και οι αποφάσεις από τον Μάρτιο να ληφθούν αμέσως.
Τώρα παίζουμε “άμυνα” με τον ιό· υποχωρούμε με τάξη και οφέλη απέναντι στην πραγματικότητα.
Δε νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο όφελος, στην παρούσα φάση από το να σώζεις ζωές.
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Χρειάζεται επαγρύπνηση.
Στο 27ο επεισόδιο, περιμένοντας τα εμβόλια, ψάχνουμε λόγους για να εμβολιαστεί κανείς και ελπίζουμε σε κλείσιμο της χρονιάς με αισιόδοξα μηνύματα.
