Αναλογιζόμενοι ευθύνες – Μονολογούμε σκεπτόμενοι

STOP: πλατεία προβληματισμού, σταυροδρόμι με ενδείξεις κατευθύνσεων επιλογής της κοινωνικής μας πορείας. Από πού ερχόμαστε, που θέλουμε να πάμε; Καλούμαστε να επιλέξουμε την κατεύθυνση της πορείας μας, όχι για εμάς μόνο, αλλά και για τους επόμενους, τους συνεχιστές της ζωής μας, στην καταρρέουσα από αξίες κοινωνία. Με ερωτήματα και ζητούμενα φορτισμένοι στην καθημερινότητά μας βομβαρδιζόμαστε. Εάν, αυτά τα ζητούμενά μας από τους άλλους, τα απευθύνουμε και σ’ εμάς τους ίδιους και ταυτόχρονα επιδιώξουμε λύσεις αυτών, κατά που διαβλέπουμε, τότε θα κατανοήσουμε τις συμπεριφορές των άλλων.
Περιστρεφόμαστε από ψέματα ίσως συνειδητά και κάποιες ίσως αλήθειες, όμως κατ’ ανάγκη με υποκρισίες συνοδευόμενες. Οι πολιτικές επιλογές δεν διαμορφώνονται μόνο από τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς οικοδομούντας, και από εμάς τους απλούς πολίτες με την αποχή μας στα κοινά ζητούμενα. Οι πολιτικοί χτίζουν τις πολιτικές των στα δικά τους, πολλές φορές διαβλεπόμενα, γιατί εμείς απουσιάζουμε, ζούμε στο “ωχ αδελφέ, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε”.
Όμως, είμαστε ευάλωτοι στους επηρεασμούς των πολιτικών και κάνουμε λάθη στις επιλογές στην κοινωνικοπολιτική μας ένταξη. Ακούμε για δίκαιο και άδικο, για λογικό και παράλογο, για σωστό και λάθος, από ποιούς λέγεται και σε ποιούς απευθύνεται; το δίκαιο, το λογικό, το σωστό επιδιωκόμενο από κάποιους με αγωνιστικές δράσεις, χαρακτηρίζεται άδικο, παράλογο, λάθος από άλλους που αντιδρούν.
Στην πάλη των δράσεων και αντιδράσεων, ή επιστρέφουμε στο παρελθόν ή παραμένουμε στάσιμοι ή κάνουμε βήματα προόδου, με νεοεμφανιζόμενες βλέψεις. Πώς οραματιζόμαστε την πρόοδο στον κοινωνικό περίγυρο; Με ποιά αξιακά υλικά την οικοδομούμε; Πώς όλα αυτά τα διασφαλίζουμε και τα αξιοποιούμε στην επιδιωκόμενη πρόοδο;
Ολα αυτά φωτογραφίζουν τον ρόλο μας στις αναλογιζόμενες ευθύνες για τα κοινωνικά μας ζητούμενα. Με την αλληλοδιαδοχή των σκέψεών μας, ζούμε το σήμερα και χαράζουμε την μελλοντική μας διαδρομή.