Κύριε διευθυντά,
το τελευταίο χρονικό διάστημα συνειδητοποίησε και ο πλέον δύσπιστος ότι η χώρα μας κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε δύο πεδία, σε εκείνους που φέρνουν έσοδα στην εθνική οικονομία και στους υπόλοιπους. Όντας εδώ και δύο χρόνια γυμναστής και μέσα σε μια εργασιακή αδράνεια αρκετών μηνών εναποθέτω τον εαυτό μου στην δεύτερη κατηγορία. Αν και ξεκίνησα για μια καταγραφή ορισμένων σκέψεων, εντούτοις νομίζω ότι εκείνο που καταφέρνει να παρουσιάσει με κάθε λεπτομέρεια τα συναισθήματα ενός νέου ανθρώπου που επιθυμεί να εργαστεί δημιουργικά στο σήμερα και να ζήσει με ενθουσιασμό και πάθος, είναι οι παρακάτω στίχοι :
Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο ‘κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ό, τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω!
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.
Μικρόκοσμος, 1975
Τα συναισθήματα μας έχουν τη δύναμη,
να συνθλίψουν την νοητή ή την απτή αλυσίδα!
Αντώνης Ακρωτηριανάκης
Απόφοιτος Σ.Ε.Φ.Α.Α Αθηνών
Φίλε, για να ζήσεις με ενθουσιασμό και πάθος δεν πρέπει να περιμένεις από το Κράτος να σου προσφέρει τίποτε άλλο από ελευθερία και δημοκρατία. Αυτά η Ελλάδα, που δεν είναι Ινδία, σου τα προσφέρει. Τα εμπόδια στην ζωή υπάρχουν για να μεγαλώνεις ως άνθρωπος και να τα ξεπερνάς. Οι αλυσίδες σπάνε με πράξεις και όχι με συναισθήματα. Για την ευτυχία σου δεν είναι υπεύθυνο το κράτος αλλά εσύ ο ίδιος.