Αλλιώτικα γενέθλια

Hρθε και ο Νέος Χρόνος, με πιο αραιούς καλαντιστάδες και περισσότερες ανάγκες παντού. Τα φωτεινά και πολύχρωμα εορταστικά των ημερών, τοποθετημένα σε πόρτες, βιτρίνες, δέντρα περίμεναν πια να φυλαχτούν και πάλι σε κάποιο πατάρι ή σε κάποια αποθήκη.
Οι ευχές έδωσαν και πήραν:
– Χρόνια Πολλά! Καλή Χρονιά, πάντα υγεία και χαρά!
Στην πραγματικότητα, όλοι -ή σχεδόν όλοι- κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται ότι το  “πολλά” σταδιακά  μετατρέπεται σε σχήμα λόγου, όσο για το “πάντα”, αυτό είναι κάτι που ασφαλώς δεν υπάρχει.
Οι θόρυβοι και οι κρότοι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, που  σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν και να εξορκίσουν  τους θεμελιώδεις υπαρξιακούς φόβους του ανθρώπου, αυτή τη χρονιά ακούστηκαν πιο συντηρητικά, ίσως διότι “και τα βεγγαλικά χρειάζονται λεφτά”, όπως επισήμανε η παρέα που συζητούσε πίσω από τη τζαμαρία του μικρού καφέ-τσιπουράδικου “Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ”.
-Και τώρα, τι θα γίνει; Επιμένεις να κόψουμε βασιλόπιτα; Ρώτησε ο Μενέλαος, σκιώδης αντιπρόεδρος της παρέας, την πληθωρική Χρυσοβαλάντω, επικεφαλής της συντροφιάς.
-Και βέβαια επιμένω, την πίτα θα την κόψουμε οπωσδήποτε! Άλλωστε, έχω και τα γενέθλιά μου σε λίγες μέρες!
-Να τα χιλιάσεις, αλλά…”Λεφτά υπάρχουν”; Ρώτησε με νόημα ο Μενέλαος.
-Λεφτά ασφαλώς δεν υπάρχουν, απάντησε η Βαλάντω, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μας πάρει από κάτω η κατάσταση.
-Όμως αν ο καιρός μας τα χαλάσει;Τώρα σέρνεται και η γρίππη… Μην πάμε για μαλλί και βγούμε κουρεμένοι! Είπε ο Αντώνης.
-Εσύ πάντα κουρεμένος είσαι! Τον πείραξε η Βαλάντω, υπονοώντας τα λιγοστά μαλλιά του.
-Λοιπόν, εντάξει, θα κόψουμε την πίτα, είπε και η Μαρία. Προτείνω να αναλάβει καθένας μας κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι της προετοιμασίας.
-Α, καλά, τώρα ήρθε κι έδεσε το γλυκό… Σχολίασε η απαισιόδοξη Ελπινίκη.
-Οι πίτες σας μαράνανε. .. Βρε, πηγαίνετε ν’ αγοράσετε μερικά καρβέλια να δώσετε σε κείνους που λένε το ψωμί-ψωμάκι… Βρήκε ευκαιρία να συμπληρώσει ο Λαέρτης.
-Ειρήνη υμίν, παιδιά, όχι γκρίνιες, χρονιάρες μέρες!. Παρενέβη ο -και τεχνίτης ζαχαροπλαστικής- Αγησίλαος, ο οποίος πρόσθεσε:
– Η πίτα είναι κερασμένη από μένα. Εγώ θα τη φτιάξω!
-Ωραία, μόνο μην ξεχάσεις το νόμισμα! Εγώ θα φέρω σπιτικό λικέρ, φτιαγμένο από τα χεράκια μου! Είπε η Μαρία.
-Μια χαρά μας βρίσκω. Ο Αγησίλαος θα φέρει τη βασιλόπιτα, η Μαρία το λικέρ, εγώ θα φέρω την τούρτα -εννοείται, με ένα κεράκι μόνο… Θα φτιάξω και μερικά αλμυρά μπισκότα. Αντώνη, εσύ φέρε την κιθάρα να πούμε κανένα τραγουδάκι! Ανακεφαλαίωσε η Βαλάντω.
-Όλα έτοιμα, λοιπόν. Τώρα να μας πει η εορτάζουσα, τι δώρο θα ήθελε να της φέρουμε. Είπε η Φωτεινή.
-Δεν είμαι δωρικού ρυθμού, χαριτολόγησε η Βαλάντω. Θα πρότεινα, όμως, αν βέβαια συμφωνείτε, να βάλουμε καθένας από λίγα ευρώ και να αγοράσουμε κάποια είδη πρώτης ανάγκης για την οικογένεια του γείτονά μας -ξέρετε όλοι σε ποιον αναφέρομαι- που είναι και πολύτεκνος και άνεργος τόσα χρόνια.
Όλοι συμφώνησαν και επικρότησαν με ενθουσιασμό. Η Κερασία θυμήθηκε, μάλιστα, πως τις προάλλες ο γείτονας έλεγε τα κάλαντα στο εμπορικό κέντρο της πόλης, διάβημα πολύ τολμηρό για τον περήφανο χαρακτήρα του, αλλά ενδεικτικό της αφόρητης οικονομικής δυσπραγίας που αντιμετώπιζε αυτός και η οικογένειά του.
Η Βαλάντω γιόρτασε, λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά, τα πιο ωραία γενέθλιά της, αφού της ευχήθηκαν από καρδιάς και τα έξι παιδιά της πολύτεκνης οικογένειας, που ήταν καλεσμένη στην κοπή της βασιλόπιτας. Όσο για το καφε-τσιπουράδικο “Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ”, είχε τη χαρά να προσφέρει στους θαμώνες του μια βραδιά με ζωντανή μουσική, έντεχνη και παραδοσιακή. Δράστης ο Αντώνης, συνεπικουρούμενος από όλη την παρέα και τους λοιπούς θαμώνες. Ενθουσιασμένος από το κλίμα και το κέφι της βραδιάς, ο ιδιοκτήτης ετοίμασε στο τέλος και ένα ωραίο πιλάφι.
-Αυτό κερασμένο από το κατάστημα, είπε με χαμόγελο…