Αλήθειες που πονάνε

Ότι περίεργο θωρώ, ακούω ή διαβάζω,
να κάνω ρίμα προσπαθώ και στίχους αραδιάζω.
Όποιον αλήθειες μολογά, την εποχή ετούτη,
τρελό τονε βαφτίζουνε, γιατί βρωμεί μπαρούτι.
Προσπάθεια δεν κάνουνε, για να τους διαψεύσουν,
μόνο του ρίχνουν ρετσινιά, να τον διαπομπεύσουν.
Για να προλάβουν το κακό, προτού να γίνει ντόρος,
να μείνει πεντακάθαρος, ο εδικός τους χώρος.
Τρελό τον ανεβάζουνε, τρελό τον κατεβάζουν,
όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, έτσα λοής τον κράζουν.
Μα ότι λέγαν οι παλιοί, δεν είναι παραμύθια,
από μικρό κι από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια.
Βεβαίως είναι αρκετοί, που τρέλας έχουν δόση
και μας διασκεδάζουνε, κι οπ’ ο Θεός το δώσει.
Όμως υπάρχουν και τρελοί, που τα ‘χουν τετρακόσα
και λεν’ αλήθειες που πονούν, δεν σταματά η γλώσσα.
Αναστολές δεν έχουνε και δεν φοβούνται πράμμα,
σαν άντρες πάντα να μιλούν, το ‘χουνε κάνει τάμα.
Σίγουρο είναι πως πολλές, αλήθειες ζεματάνε
και όσοι θίγοντ’ απ’ αυτές, κρυμένες τις κρατάνε.
Μα κάποτ’ είναι βέβαιο, θα βγουνε εις τη φόρα
και νύχτα όσοι τσι ‘κρυβαν, θα βγουν από τη χώρα.
Πολιτικό υπαινιγμό, δεν έχει τουτ’ η ρίμα,
αν και συχνά προβάλλεται, απ’ της Βουλής το βήμα.