Του Αγίου Παντελεήμονα, μεγάλη η Χάρη του σήμερα και στη γητειά που έλεγε η μάνα μου, όταν κρυολογούσαμε εγώ και τ’ αδέλφια μου, ενώ άλειφε τον λαιμό μας με λάδι απ’ τον λύχνο, αρχίζοντας να γράφω, στον νου μου: «Άγιε Παντελεήμονα, πρώτε γιατρέ του κόσμου/ απού γιατρεύεις τσι πληγές και διασκορπάς τσοι πόνους./ Εννιά αδερφούς έχει ο λαιμός,/ κι από τσ’ εννιά οχτώ,/ κι από τσ’ οχτώ εφτά,/ κι από τσ’ εφτά έξι,/ κι από τσ’έξι πέντε/ κι από τσοι πέντε τέσσερις/ κι από τσοι τέσσερις τρεις/ κι από τσοι τρεις δυο/ κι από τσοι δυο ένας/ κι από τον ένα κιανένας./ Μηλιγγίτες, βορθακίτες,/ ανεβείτε, κατεβείτε/ κι ώστε να στέκει η θάλασσα/ ποτές μη σηκωθείτε./ Ομπρός σας τα καλά, πίσω σας τα κακά/ Ομπρός σας τα καλά, πίσω σας τα κακά/ Ομπρός σας τα καλά, πίσω σας τα κακά»…
Απ’ τους πιο αγαπητούς Αγίους του λαού μας, κι απ’ τους πιο οικείους, ο Άγιος Παντελεήμονας, καθώς σ’ αυτόν βρίσκουν καταφύγιο οι άνθρωποι για κάθε αρρώστια, προπάντων, όμως, οι ανάπηροι. «Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα», μας λέει μια πολύ γνωστή παροιμία. Παντολέων, ήταν λένε, το όνομα του Αγίου που έζησε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και υπήρξε θύμα των διωγμών, εναντίον των Χριστιανών για την πίστη του. Παντολέων ο Παντελεήμων, αφού «έλουσε» με την ιατρική του ιδιότητα τους πάντες, χωρίς ποτέ να παίρνει χρήματα από κανέναν.
«Έκλαιγε την παραμονή της γιορτής του,/ ώρα δειλινού, ο Άγιος Παντελεήμονας,/ ο πρώτος γιατρός του κόσμου/ που θεραπεύει τις πληγές/ και διασκορπά τους πόνους,/ και δεν είχε σταματημό.// (Είχε λείψει για μια ώρα/ στο αμπέλι του το μεσημέρι-/ να κόψει ένα καλάθι σταφύλια για το πανηγύρι του πήγε-/ πού να το φανταστεί ότι ένα γειτονόπουλο του,/ που έπασχε από μια σπάνια αρρώστια,/ θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή-/ τι δεν ήταν ένας γιατρός/ για να του κάνει μια ένεση).// Δεν φταις εσύ, παιδί μου,/ δεν μπορείς να τα προβλέπεις/ και να τα προλαβαίνεις όλα,/ σου το ‘χω πει πολλές φορές,/ τον παρηγορούσε η μάνα του, η Αγία Ευβούλη,/ που ήταν δίπλα του στο τέμπλο./ Αδικαιολόγητος… αδικαιολόγητος… αδικαιολόγητος…/ επαναλάμβανε κι έκλαιγε γοερά ο Άγιος». Το ποίημα μου “Το κλάμα ενός αγίου” από την ποιητική μου συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού” (έκδοση του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και της “Πυξίδας της Πόλης”, Χανιά 2020) που θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 4 Αυγούστου στον αύλειο χώρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”. Και στη γητειά της μάνας μου αναφορά σ’ αυτά. Από ένα ξωκκλήσι του Έλους Κισσάμου, στη Χάρη του Αγίου, σε μια περιοχή κατάφυτη με αμπέλια, η έμπνευση… Χρόνια πολλά στους Παντελήδες, που γιορτάζουν σήμερα και στους κατοίκους των χωριών και των περιοχών που τον έχουν προστάτη.
Και… στα πεταχτά
«Στο Τόκιο ξεκίνησε και η Ολυμπιάδα/ ελπίζουμε μετάλλια να πάρει κι η Ελλάδα// Ογδόντα τρεις οι αθλητές που μας εκπροσωπούνε/ με πάθος να αγωνιστούν και νικητές να βγούνε// Οι Έλληνες οι αθλητές, όπως τα παλληκάρια/ σε κάθε αγώνα ρίχνονται στη μάχη σαν λιοντάρια». Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο στέκεται με τις σημερινές της μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Στους Έλληνες αθλητές και στις Ελληνίδες αθλήτριες, που μας εκπροσωπούν, ειδικά. Να υμνήσει πολλούς απ’ αυτούς σαν… άλλη Περίανδρος η ευχή μου!
Ο κορωνοϊός συνεχίζει να παίζει το νταούλι του και να μας θυμίζει ότι είναι πάντα απειλητικός. Αγρόν αγοράζουν πολλοί από μας. Τη δουλειά μας, τη δουλειά του. Για να δούμε, αν θα δούμε, τι θα δούμε… Πάντα στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό!
«Αρχαίο Πνεύμα αθάνατον, αγνέ πατέρα/ του ωραίου του μεγάλου και τ’ αληθινού,/ κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα/ στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.// Στον δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι/ στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή,/ και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι/ και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί// Κάμποι βουνά και θάλασσες φέγγουν μαζί σου/ σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός./ Και τρέχει στον ναό εδώ προσκυνητής σου/ Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός». Ο Ολυμπιακός Ύμνος γραμμένος από τον Κωστή Παλαμά και μελοποιημένος απ’ τον Σπυρίδωνα Σαμάρα.
