Αυτογνωσία, ειλικρίνεια, σχέδιο!

Εκείνο που λείπει σήμερα από την Ελλάδα είναι μια αφηγηματική ταυτότητα.
Να βγει ένας και να πάρει το πράγμα από την αρχή και να πει ξεκάθαρα: «Ενα, δύο, τρία… αυτά πρέπει να γίνουν για να βγούμε στο ξέφωτο».
Οταν κάποιος σβήσει φως, πας χωρίς μπούσουλα.
Πρέπει να πούμε «αυτοί είμαστε, αυτές είναι οι πραγματικές μας δυνατότητες, έτσι προχωράμε».
Τ’ ακούσατε πουθενά αυτό;
Κάποιοι νομίζουν ότι η κρίση είναι ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών ή ευκαιρία για καριέρα.
Κάνουν λάθος!
Η κρίση είναι αφορμή για εκπόνηση σχεδίου για έξοδο απ’ αυτή.
Η πολιτική είναι ψυχρή.
Ούτε θωπεύεται, ούτε εξωραΐζεται.
Εχεις σχέδιο;
Εχεις χαΐρι.
Δεν έχεις;
Είσαι καθηλωμένος στον βάλτο με τα “κουνούπια – τίγρεις”.
Βλέπω φοβισμένες ηγεσίες, αλλόκοτες, υστερικές σαν το μικρό παιδί που του πήρε το μεγαλύτερο παιδί… το κρουασάν με το μέλι.
Αφηγηματική ταυτότητα.
Είναι αίτημα τόσο παλιό όσο η πτώση του ευδαιμονισμού.
Πού είναι αυτό;