Από τους δέκα ταχύτερους και καλύτερους γύρους που έχουν σημειωθεί ποτέ στη Φόρμουλα 1 επιλέξαμε τον 1ο που ανήκει στον μεγάλο Αργεντινό Χουάν Μανουέλ Φάντζιο καθώς και τον 10ο που σημείωσε ο Γάλλος οδηγός της Φόρμουλα 1 Ζαν – Πιερ Ζαριέ για τον εξής λόγο: Ο Ζαριέ από το 1971 μέχρι και το 1983 έτρεξε σε 143 Γκραν Πρι χωρίς ποτέ να κερδίσει ένα από αυτά, αλλά κατάφερε να βρίσκεται στη λίστα των οδηγών που πέτυχαν έναν εκπληκτικό γύρο σε αγώνα.
Το 1957 στις 4 Αυγούστου, στην πιο δύσκολη και απαιτητική πίστα του κόσμου, στο Νίρμπουγκρινκ, που έχει, όχι άδικα θα λέγαμε, το προσωνύμιο “πράσινη κόλαση”, μήκους 22.530 μέτρων, ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο, στην τελευταία του χρονιά πλήρους αγωνιστικής δραστηριότητας -και σε ηλικία 46 ετών- έκανε μια σειρά από εκπληκτικούς γύρους, μ’ ένα απ’ τα καλύτερα αυτοκίνητα σε οδική συμπεριφορα, πρόσφυση, ισορροπία, απόκριση στο τιμόνι, αμεσότητα, τη Maserati 250F. Η Ferrari έμοιαζε να έχει το συντριπτικό πλεονέκτημα, γιατί, αντίθετα με τη Maserati, δεν υπήρχε ανάγκη να σταματήσει για καύσιμα και ελαστικά. Ο Fangio προηγείτο με 28 δευτερόλεπτα όταν -λίγο πριν τη μέση του αγώνα- μπήκε στα πιτς για καύσιμα και αλλαγή ελαστικών. Για κακή του τύχη, όμως, οι μηχανικοί του έκαναν 52 δευτερόλεπτα. Οταν ξαναμπήκε στην πίστα, ήταν 40 δευτερόλεπτα πίσω από τις Ferrari του Μάικ Χόθορν, Πήτερ Κόλινς και οι 200.000 θεατές πίστεψαν ότι ο αγώνας είχε τελειώσει. Γνωρίζοντας πόσο θα έπαιρνε στην πίστα μήκους 22.530 μέτρων να ενημερωθούν οι προπορευόμενοι με τους πίνακες που έβγαζε η ομάδα περνώντας εμπρός απ’ τα πιτς, ο Φάντζιο προφύλαξε τα ελαστικά του για τους επόμενους δύο γύρους, κάτι λογικό, αφού είχε και βαρύ φορτίο καυσίμων. Η διαφορά ήταν πια 45 δευτερόλεπτα και η Ferrari διέταξε τους πιλότους της να κόψουν ρυθμό -αλλά ο Φάντζιο βρήκε την ευκαιρία να εξαπολύσει την επίθεσή του. Στον πρώτο του πραγματικό «ιπτάμενο» γύρο τον 16ο, ήταν 7,5 δευτερόλεπτα ταχύτερος απ’ τις Ferrari. Τις έφτασε, τις προσπέρασε και αντιστάθηκε στις επιθέσεις του Χόθορν με όλα τα μέσα που διέθετε στο ρεπερτόριό του. «Ο Φάντζιο έστριψε κατά πάνω μου και με ανάγκασε να βγω στο γρασίδι -παραλίγο να βρεθώ στο χαντάκι», είπε ο Χόθορν αργότερα, διαψεύδοντας τον μύθο ότι μόνο ο Σουμάχερ οδηγούσε επιθετικά. Στον αγώνα και οι οκτώ γύροι του Φάντζιο εκείνη την ημέρα ήταν καταπληκτικοί, αλλά όλοι συμφωνούν ότι ο 22ος ήταν ο “ιπτάμενος” για τον Φάντζιο, στην πιο δύσκολη πίστα του κόσμου.
Κανείς δεν περίμενε από τον Ζαν Πιέρ Ζαριέ να είναι γρήγορος στο βραζιλιάνικο Γκραν Πρι του 1975, το οποίο διοργανώθηκε στα μέσα Ιανουαρίου, στην παλιά και πολύ απαιτητική πίστα του Ιντερλάγκος. Κατ’ αρχάς, δεν ήταν… Βραζιλιάνος. Και δεν οδηγούσε για τη Lotus, τη McLaren ή τη Ferrari. Ομως ο Ζαριέ δεν ήταν απλώς γρήγορος -ήταν ανίκητος! Απογείωσε τη μαύρη Shadow στην παρατεταμένη Curva del Sol (στροφή του ήλιου), πλαγιολισθαίνοντας με τα τέσσερα. Εξασφάλισε την pole position με την τεράστια διαφορά των 0,8 δευτερολέπτων, με χρόνο 2′:29″,88 σε σχέση με το 2′:30″,68 του Έμερσον Φιτιπάλντι. Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει -ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η Shadow βρισκόταν στη μέση του grid το 1974- τη δεύτερη μόλις χρονιά συμμετοχής της. Οι σκεπτικιστές απεφάνθησαν ότι στον αγώνα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Προς έκπληξη όλων όμως, το σκηνικό επαναλήφθηκε: ο Ζαριέ προσπέρασε τη Brabham-Ford του Κάρλος Ρόιτμαν, μπροστά στις κατάμεστες από κόσμο εξέδρες και πήρε κεφάλι με μεγάλη διαφορά, κάνοντας και τον ταχύτερο γύρο. Απέμεναν οκτώ γύροι για να πέσει η καρό σημαία, όταν η πίεση καυσίμου άρχισε να έχει αυξομειώσεις. Η νίκη πήγε στη Brabham του Χοσέ – Κάρλος Πέις, αλλά η αναγνώριση ανήκε στην ομάδα της UOP Shadow. Ο Ρόνι Πέτερσον -ο οποίος εκείνη την περίοδο είχε εξασφαλισμένο συμβόλαιο με τη Lotus- έλεγε σε οποιονδήποτε μπορούσε να τον ακούσει, ότι θα μεταπηδούσε στη Shadow, για τον επόμενο αγώνα στη Νότιο Αφρική. Δεν το έκανε. Ωστόσο, ο Ζαριέ πήγε στη Lotus. Βρισκόταν επικεφαλής στο GP του Καναδά το 1978 και έκανε τον ταχύτερο γύρο στο Γουότκινς Γκλεν… για ακόμα μια φορά όμως εγκατέλειψε. Ποτέ του δεν κέρδισε Γκραν Πρι.
