Αφορισµοί λογοτεχνίας

1. Η φωνή του ποιητή κατοικεί στη σιωπή των Σειρήνων.
2. Τόσο µελάνι, Θέ µου, τις τελευταίες νύχτες στον ουρανό, κι ούτε ένα ποίηµα…
3. Ο γνήσιος θεός του ανθρώπου είναι ο θάνατος.
4. Χωρίς τον Θεό, άραγε, θα υπήρχε ο διάβολος;
5. Ένας µικρός, κρυφός αναγραµµατισµός στον πυθµένα του σκοταδιού µέσα στο πιθάρι της Πανδώρας, σκότωσε αργότερα, όλους τους αρχαίους θεούς, εξακολουθώντας να διαιωνίζει τους ανθρώπους.
6. Όσο πιο πολλά χάνει τόσο πιο πολλά κερδίζεις.
7. Όλα τα ποιήµατα όλων των ποιητών φέρνουν την ίδια εικόνα. Όχι όµως την ίδια σκιά.
8. Ο ορισµός της αισιοδοξίας: Βρύα καταπράσινα, φυτρωµένα πάνω στην πέτρα.
9. Η κάθε στιγµή είναι µια ολάκερη ζωή. Η κάθε ζωή είναι µια στιγµή.
10. Γράψε στο χαρτί µια λέξη µόνο! Και τότε, θα ξεσπάσει καταιγίδα λέξεων. Η µια και µόνη λέξη, πόσες, αµέτρητες λέξεις περιέχει. Θα δεις, θα ξεπροβάλλει µπροστά σου, άπειρα ποιήµατα!
11. Στην έµπνευση, ο ποιητής βλέπει να σβήνει µπροστά στο βλέµµα του η φύση ολάκερη και στη θέση της, να γεµίζει το τοπίο λέξεις, για το κάθε τι. Και στο χαρτί, να σβήνουν οι λέξεις και να εµφανίζεται η εικόνα της φύσης, των ανθρώπων, πραγµάτων, γεγονότων… Καθρέφτης και είδωλο.
12 . Παρ’ όλο που σήµερα η κυρίαρχη θρησκεία του τόπου µας είναι η ορθόδοξη χριστιανική, γιατί άραγε, όλοι εµείς οι Έλληνες σχεδόν, συµπεριφερόµαστε και ζούµε µε τις αρχές και τα πρότυπα, τα πάθη και τους πόθους των αρχαίων Ελλήνων θεών;
13 . Και ξάφνου, µέσα στον κόσµο της αλητείας, του τυχοδιωκτισµού και της παρανοµίας ενός πάµφτωχου και πονεµένου ανθρώπου, ξεφυτρώνει ένα πανέµορφο, σπάνιο άνθος, που ποτέ δεν εµφανίστηκε στη ζωή ενός τίµιου, καλοσυνάτου και γενναιόδωρου, πλούσιου κοµφορµιστή. Μακάριοι οι πτωχοί τω σώµατι…
14. Η µεγαλύτερη Τέχνη της Ζωής είναι η Φτώχεια.
15. Ρώτησε έναν άνθρωπο ποια γνώµη έχει για ένα µικρο, ασήµαντο άνθος και αµέσως, θα καταλάβεις τα πάντα γι’ αυτόν.
16. Ό, τι και όποιος µεσολαβεί ανάµεσα στον έρωτα και την αγάπη, θα σβήσει εντός του .
17. Κάποτε, ο σκοπός ενός ανθρώπου στοχεύει το αδύνατο, µε πλήρη επίγνωση της υψηλής πιθανότητας αποτυχίας κι όµως, έχει τάξει τη ζωή του σ’ αυτό. Ο άθλος του Ηρακλέους!
18. Όταν γράφεις λογοτεχνία, ο καθρέφτης της ψυχής σου αποκαλύπτει πως ο εξωτερικός σου εαυτός και η καθηµερινή οµιλία σου δεν είναι γνήσια. Εσύ είσαι το είδωλο του καθρέφτη της που γράφει, σε απαγγελία του επαρκούς – όλα αυτά τα χρόνια, αναγνώστη, εντός σου .
19. Όταν ο ζωγραφικός πίνακας της γυναικείας ψυχής γίνεται λευκός, κάτασπρος και αγνός, η γυναίκα αρπάζει τα πινέλα του αίµατος και τον βάφει, ζωγραφίζοντας αιµατοχυσίες µε κραγιόν, βερνίκια νυχιών, άλικα ρούχα. Επιστροφή στη φύση της η αποµάκρυνση από αυτήν;
20. Γιατί οι γυναίκες όταν βάφονται είναι παθιασµένες τρελά, µε το κόκκινο χρώµα; Γιατί επιστρέφουν όλο χαρά κι ελπίδα, στο προπατορικό Αµάρτηµα.
21. ∆εν είναι η κάθε στιγµή της ζωής µας ένας κόκκος της άµµου που πέφτει στην κλεψύδρα του χρόνου ώσπου ν΄ αδειάσει εντελώς, σηµαίνοντας τον θάνατό µας. Είναι η κάθε µας πράξη, µε το κρυφό, ενσυνείδητο όνειρο, να χρησιµεύσει αργότερα ως κωδωνοκρουσία ερχοµού αναµνήσεων κάτι που επιµηκύνει τη ζωή µας µετά θάνατον.
22. Όταν δηµιουργείς ένα λογοτεχνικό έργο και το διαβάζεις πρώτη φορά, βλέπεις, για πρώτη φορά επίσης, όχι τη γνωστή ιστορία Του, αλλά την πίσω πλευρά του, αντικρίζοντας τον εαυτό σου σαν έναν εντελώς ξένο διαβάτη, που διασχίζει τον δρόµο του µέσα από το έργο αυτό, για να φτάσει στην πρώτη σειρά, στο πρώτο σκαλοπάτι ως σηµείο άφιξης, πεθαίνοντας ακριβώς εκεί πάνω.
23. Η µοναξιά µέσα στην οποία ζει ο καθένας δεν είναι η δική του. Είναι των άλλων.
24. ∆εν υπάρχει µεγαλύτερη ηδονή από την ηδονή του πνεύµατος.
25. Σπουδαία ή τέχνη του λογοτεχνικού και του όποιου άλλου ονείρου: εσύ είσαι ο δηµιουργός, ο καλλιτέχνης και ταυτόχρονα, ο θεατής, ο αναγνώστης, ο ακροατής. Αρκεί, τα δύο τάσια στη ζυγαριά να είναι σε ισορροπία.
26. Τα γράµµατα, τοποθετηµένα στη σαρκοφάγο της σελίδας, προσεκτικά, στη σειρά, µε τάξη, είναι τα κτερίσµατα του τάφου της ζωής του ποιητή λογοτέχνη.
27. Το συναίσθηµα του ανθρώπου δεν προέρχεται εκ των έξω. Αλλά από τη µεγάλη διαφωνία ανάµεσα στη σκέψη του και τις προθέσεις, ανάµεσα στο πιθανολογούµενο και στην όποια επιθυµία και στη σύγκρουσή τους.
28. Η ταπεινοφροσύνη είναι ζευγάρι µε τον φτωχό. Όµως, το πρώτο τους τέκνο είναι ο πλούσιος.
29. Το κάθε είδους αγκάλιασµα είναι ο τελευταίος αποχαιρετισµός.
30. Τα σύννεφα είναι ένας άλλος καπνός που καλύπτει τη φωτιά πίσω από τη βροχή και το κρύο.
31. Όσο περισσότεροι είναι οι νόµοι τόσο προκαλούν περισσότερα εγκλήµατά.
32. Ήταν ένας άνθρωπος της Αγίας Τριάδας: Στην κορυφή της ψυχής του είχε θεό την προσφυγιά, στη βάση αριστερά, συγγενείς τους φτωχούς και τους αδικηµένους και στα δεξιά του της, φίλους, τους ανθρώπους του πολιτισµού.
33 . Η διαφορά του µικρού από τον µεγάλο ύπνο: στον µικρό σε θάβουν άλλοι, στον µεγάλο, θάβεις τον εαυτό σου, εσύ.
34. Η πραγµατική ζωή του ανθρώπου ξαναρχίζει ακριβώς τη στιγµή που είναι απολύτως σίγουρος πώς όλα τελείωσαν, διαλύοντας και σβήνοντας τη ζωή του.
35. Ο πόνος είναι η κάθαρση του ανθρώπου. Όχι ο κίνδυνος και το τέλος του.
36. Έρωτας: η µάσκα του θανάτου.
37. Όταν ο καλός γίνεται κακός, ο κακός γίνεται καλός. Υπάρχει γνήσιος καλός και κακός;
38. Από το ποίηµα στην ποίηση, η απόσταση είναι το άπειρο.
39. Στον άνθρωπο του πνεύµατος, το συµπαντικό εκφράζεται ζωγραφισµένο µε την απόσταση ανάµεσα στο βλέµµα του και το χαρτί επάνω στο οποίο γραφεί µε την πένα, ένα ποίηµα.