«…αχ πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…»
Κ. Βάρναλης
Επιτέλους έφτασε η ώρα του πολίτη. Τους επόμενους μήνες ο πολίτης θα μπορεί να αναμετρηθεί… να επιβραβεύσει ή και να τιμωρήσει… με το αυτοδιοικητικό προσωπικό, αλλά και με το πολιτικό προσωπικό της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Δυστυχώς αυτό που διαπιστώνουμε, είναι ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, είναι είτε αναποφάσιστοι, είτε δεν έχουν πρόθεση να διεκδικήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Προφανείς οι λόγοι: η ανεπάρκεια, η ανικανότητα και το “ίδιον όφελος” των αιρετών. Απευθυνόμενος σε υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, με ποιον υποψήφιο δήμαρχο θα κατέβει, μου απάντησε με μεγάλη ειλικρίνεια: -Με αυτόν που θα έχω πιθανότητες να βγω σύμβουλος.
Προγράμματα και οράματα απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Ακριβώς η ίδια λογική επικρατεί και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Για κόμματα και αποκόμματα… βουλευτές και βολευτές, αυτό που υπερισχύει, είναι το δικό τους… κομματικό ή προσωπικό όφελος. Ετσι ακούμε στις ειδήσεις, ότι βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνηση, απαιτούν να μεταπηδήσουν στο ευρωκοινοβούλιο… χωρίς όμως να χάσουν και την ιδιότητα του εθνικού βουλευτή.
Πέραν λοιπόν του εκβιασμού προς την κυβέρνηση, από τους μεταγραφέντες βουλευτές, τη βολεύει και αυτήν, γιατί τους χρειάζεται να μην χάσει την δεδηλωμένη, μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές. Ετσι λοιπόν η “αριστερή” μας κυβέρνηση, ετοιμάζεται να νομοθετήσει… γιατί όχι(;) και εθνικός βουλευτής και υποψήφιος ευρωβουλευτής… για ίδιον όφελος δικό της και των συνεργαζόμενων βουλευτών με αυτήν. Ο,τι ακριβώς συνέβαινε τα παρελθόντα χρόνια. Θα μου πείτε βέβαια, ότι τώρα ασκεί εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση, την οποία ψηφίσαμε για να διαφοροποιηθεί από τις πολιτικές και πρακτικές που μας έφεραν μέχρι εδώ. Μια κυβέρνηση που διατυμπάνιζε και υπερηφανευόταν για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Εμείς πιστέψαμε και ελπίσαμε τότε, σ’ αυτήν την ηθική, η οποία θα μας έβγαζε από το τέλμα. Πού να φανταστούμε, ότι το μόνο μέλημα των “νεο αριστερών”, θα ήταν αυτό που είχε πει ο άθεος κομμουνιστής νομπελίστας συγγραφέας Ζ. Σαραμάγκου για την Αριστερά: «…με δειλία εξακολουθούν να μην δρούν και να μην διακινδυνεύουν ένα βήμα…», που θα ήταν επικίνδυνο για τις καρέκλες τους, να προσθέσω εγώ. Ετσι φτάσαμε στην εποχή, του ακραίου ατομικισμού, εγωκεντρισμού και του κέρδους. Οπου το κέρδος δεν είναι πάντα απαραίτητα οικονομικό, αλλά εκφράζεται και με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
Σίγουρα όμως η αποχή και η απαξίωση προς το αυτοδιοικητικό και πολιτικό προσωπικό, δεν μας οδηγεί πουθενά, γιατί όλοι γνωρίζουμε, ότι με την αδιαφορία μας ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα στους ανίκανους και σε αυτούς που προσδοκούν προσωπικά οφέλη.
